Τι ζητούν οι συμβασιούχοι; Απλά πράγματα: Η δουλιά, που, μετά κόπων και βασάνων, κατάφεραν να εξασφαλίσουν, να 'ναι σταθερή και μόνιμη. Να 'χουν μεροκάματο για να μπορούν να ζουν τις οικογένειές τους. Να δουλεύουν και να πληρώνονται θέλουν, δε ζητούν να κάθονται και να χρυσοπληρώνονται, όπως κάποιοι «κηφήνες». Και μη νομίζετε ότι έχουν καμιά «καλή δουλιά» και παίρνουν τα πολλά λεφτά. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δουλεύουν σαν «είλωτες» κι αμείβονται με πενταροδεκάρες. Ζητούν πολλά; Απαιτούν κάτι το ιδιαίτερο και το εξαιρετικό; Οχι. Αυτό που δικαιούται κάθε άνθρωπος, ζητούν. Και το γεγονός ότι έφτασαν στο σημείο να βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν ένα αυτονόητο και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, σημαίνει πως «κάτι δεν πάει καλά» σε τούτη τη χώρα. Οτι στην ταξική κοινωνία που ζούμε, οι «κρατούντες δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, τις ανάγκες και τα δικαιώματά του. Αυτή είναι η καπιταλιστική κοινωνία.

Η κυβέρνηση αρνείται το δικαίωμα των συμβασιούχων στη σταθερή και μόνιμη δουλιά κι επιχειρεί να τους πετάξει σαν άχρηστους, παρά το γεγονός ότι προεκλογικά είχε υποσχεθεί τη μονιμοποίησή τους και έτσι πήρε την ψήφο τους. Γιατί; Διότι - λέει - έτσι αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο. Μωρέ δεν τ' αφήνετε αυτά; Λέτε να μην «πήραμε χαμπάρι» ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επιβάλουν την αντίληψη πως και ο εργαζόμενος του δημόσιου τομέα, όπως ο συνάδελφός του στον ιδιωτικό, «δικαιούται» να δουλεύει μόνο για όποτε, όπως και όσο διάστημα τον «θέλει» ο εργοδότης του; Νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι το Δικαστήριο με βάση αυτή την «αντίληψη» αποφάσισε και πως αυτού του είδους τα δικαστήρια βγάζουν αποφάσεις κατά πώς βολεύει το «κουβέρνο»;

Το «κουβέρνο» βολεύεται να υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς σταθερή και μόνιμη εργασία. Γι' αυτό και οι κυβερνήσεις δεν προχωρούν σε μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο δημόσιο τομέα. Γι' αυτό και καθιερώθηκε ο «θεσμός των εκτάκτων» και εφευρέθηκαν οι «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Γι' αυτό προωθήθηκε η γενικότερη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται, συνεχώς, νέες «στρατιές εξαρτημένων», που είναι «πολιτικοί όμηροι» των κομμάτων της άρχουσας τάξης. Ετσι τροφοδοτείται το «πελατειακό σύστημα λειτουργίας» της πολύμορφης και πολυποίκιλης εξουσίας, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο. Και, βεβαίως, έτσι προωθείται η διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης και δυσκολεύεται η οργάνωση της πάλης της.

Ας μην κάνουν, λοιπόν, τον «αμέτοχο» οι κυβερνώντες της ΝΔ και τον «μετανοημένο» οι «αντιπολιτευόμενοι» του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί δημιούργησαν το πρόβλημα των συμβασιούχων για να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες και ταξικές επιδιώξεις. Κι ας μη μιλούν για «αδιέξοδο». Λύση υπάρχει. Χρειάζεται πολιτική απόφαση για τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και για την κατάργηση του «θεσμού των εκτάκτων». Δε θα το κάνουν, γιατί δεν τους συμφέρει ταξικά και τους βλάπτει πολιτικά. Επομένως, η πάλη της εργατικής τάξης για τη λύση του προβλήματος πρέπει να γίνεται στην προοπτική της ανατροπής της κυρίαρχης εξουσίας...