Associated Press

Οι επιτυχίες της Λιόν άνοιξαν την «όρεξη» για καινούρια κέρδη των διοικούντων της, που βρήκαν στήριξη στις Βρυξέλλες

Η οδηγία των Βρυξελλών δεν παραβιάστηκε, παρά τις αντιρρήσεις που είχε ο Λαμούρ (μέχρι και με παραίτηση είχε απειλήσει), αφού η ΕΕ λειτούργησε ως από μηχανής θεός στο αίτημα που είχαν υποβάλει οι διοικήσεις κάποιων συλλόγων, με μπροστάρη τη Λιόν. Ετσι έκλεισε με αυτόν τον τρόπο ο κύκλος που είχε ανοίξει το 1999, όταν η τότε Γαλλίδα υπουργός Αθλητισμού, Μαρί Μπιφέ, (προερχόμενη από το ΚΚΓ) αν και η ίδια είχε προωθήσει τη μετατροπή τους σε ανώνυμες εταιρείες, είχε απαγορεύσει την είσοδο των ομάδων στο χρηματιστήριο.

Την τελευταία πενταετία το γαλλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της πρώτης κατηγορίας έχει αναβαθμιστεί διεκδικώντας με αξιώσεις μερίδιο από την πίτα των κερδών που προσφέρουν χορηγοί και τηλεοπτικά δικαιώματα. Αλλωστε, μετά και τους τελευταίους κραδασμούς που επέφερε το περίφημο σκάνδαλο της Μαρσέιγ, με τις παρατυπίες του προέδρου Μπερνάρ Ταπί, στα μέσα της δεκαετίας του '90, το γαλλικό πρωτάθλημα μπήκε σε μια περίοδο στασιμότητας που κινδύνευε να το φέρει και στην απαξίωση.

Εκμεταλλευόμενοι την κρίση στο «Καμπιονάτο» αλλά και την «Μπουντεσλίγκα» (μετά την κατάρρευση του ομίλου Κιρχ) ουσιαστικά μετά την κλασική «Πρέμιερ Σιπ» (Αγγλία), τη νυν δύναμη «Πριμέρα Ντεβιζιόν» (Ισπανία), το πρωτάθλημα της Γαλλίας έκανε το δικό του ανέβασμα και σήμερα διεκδικεί με αξιώσεις μια θέση στην πρώτη τετράδα τουλάχιστον του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Σε αυτό συντέλεσε και το αγωνιστικό ανέβασμα των ομάδων από τη χώρα των «τρικολόρ», ιδιαίτερα της Λιόν και της παρουσίας της στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και των υπολοίπων, όπως η Μονακό (έφθασε στον τελικό της διοργάνωσης), η Λιλ, η Μπορντό, η Λανς...

Ολα αυτά άνοιξαν την όρεξη των διοικήσεων πολλών ομάδων που σε συνεργασία με χορηγούς ζητούσαν καινούρια κέρδη, αυτή τη φορά από τον τομέα της κεφαλαιαγοράς. Σ' αυτή την προσπάθεια πρωτοστάτησε η Λιόν με τον πρόεδρό της Ζαν Μισέλ Ολά. Στο αρχικό στάδιο για την εφαρμογή του σχεδίου το 1999 συνάντησαν το «όχι» της Μ. Μπιφέ, ενώ το 2003 απορρίφθηκε το αίτημα εταιρείας ιδιοκτήτριας της Λιόν για εισαγωγή στο χρηματιστήριο, οπότε και ο πλάγιος δρόμος είχε κλείσει. Ομως δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Εκμεταλλευόμενοι την ισχυροποίησή της, αλλά και γενικότερα του πρωταθλήματος, η Λιόν, το Φλεβάρη του 2002, προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή όπου κατήγγειλε τη γαλλική κυβέρνηση για παραβίαση των ευρωπαϊκών νόμων. Και η βοήθεια δεν άργησε να 'ρθει. Το 2005 η ΕΕ αποφασίζει να παρέμβει ζητώντας από τη γαλλική κυβέρνηση να επιτρέψει την είσοδο των ομάδων στο χρηματιστήριο και ένα χρόνο αργότερα το αίτημα των Βρυξελλών γίνεται επίσημο αίτημα στη γαλλική κυβέρνηση. Τον περασμένο Γενάρη ο υπουργός Λαμούρ έκανε άρση της απαγόρευσης και πριν λήξει η χρονιά αναμένεται να ψηφιστεί ο νόμος για την εισαγωγή.

Ολα αυτά βέβαια συντελούν στο γεγονός ότι αν και άργησε, το γαλλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου παραδίνεται πλέον άνευ όρων σε μια πολιτική μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης, συμβαδίζοντας και αυτό με τις γενικότερες εξελίξεις. Η θέσπιση μια σειράς μέτρων που προτίθεται να ανακοινώσει η γαλλική κυβέρνηση, προκειμένου να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για χρηματιστηριακή μετοχοποίηση των ομάδων, μάλλον είναι για τα... μάτια του κόσμου, προκειμένου να δείξει στους οπαδούς ότι και αυτή έχει κάποιο λόγο. Και φυσικά αυτό δε χαλάει το γλυκό, αφού επί της ουσίας όλοι περνάνε το δικό τους.

Αλλωστε, το ξέφρενο γαϊτανάκι των κερδών για κάποιους τώρα ξεκινάει. Αρκετοί όμως είναι αυτοί εντός Γαλλίας που έχουν εκφράσει τους φόβους τους για το τι θα επακολουθήσει.

Η μετατροπή ενός πρωταθλήματος, που - εάν εξαιρέσει κανείς τα τελευταία χρόνια και την παρουσία της Λιόν - θεωρούνταν από τα πιο αμφίρροπα, με ισοδύναμες ομάδες, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου (μόνο η Μαρσέιγ κατάφερε να ξεχωρίσει εξαιτίας του Ταπί), σε πρωτάθλημα για ολίγους κατέχοντες είναι ένα πιθανό σενάριο. Και αυτό γιατί όλες η ομάδες, ακόμα και εάν εισαχθούν στο χρηματιστήριο, είναι σίγουρο ότι δε θα μπορούν να ακολουθήσουν τον ίδιο ρυθμό. Για παράδειγμα, ο ετήσιος προϋπολογισμός της Λιόν αγγίζει τα 170 εκατ. ευρώ, είναι μακράν πρώτος από τους άλλους, ενώ η ομάδα είναι αυτή τη στιγμή η μοναδική που πληροί τις προϋποθέσεις για το νέο εγχείρημα. Η κατάρρευση ή ο αφανισμός κάποιων ομάδων φαντάζει σαν το Νο1 κίνδυνο και πιθανό ενδεχόμενο, όπως έχουν δείξει παραδείγματα άλλων περιπτώσεων (σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία). Επίσης, το πείραμα που καλούνται - με εντολή ΕΕ, που θέλησε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα - να υιοθετήσουν όλες οι ομάδες του «Σαμπιονά» δείχνει σε ανάλογες περιπτώσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών να καταρρέει (πρόσφατα έχει δημοσιεύσει ο «Ρ».) Τα χρηματιστηριακά παιχνίδια των προέδρων θα ήταν αφελές να πει κάποιος ότι δε θα έχουν αντίκτυπο στην εικόνα των ομάδων.

Η ΕΕ πρόσφερε απλόχειρα τη βοήθειά της στην ελίτ των γαλλικών ομάδων που απαιτούσαν την είσοδο στο χρηματιστήριο. Οι αρμόδιοι των Βρυξελλών έχουν σαν πάγια τακτική την εξυπηρέτηση συμφερόντων και δεν πείθουν κανένα με τις πολύωρες συσκέψεις των αρμόδιων υπουργών ότι... κόπτονται για το μέλλον του αθλητισμού στη Γηραιά ήπειρο. Στη συγκεκριμένη εσωτερική κόντρα διαφορετικών συμφερόντων της φιλικής προς την Ευρωπαϊκή Ενωση γαλλικής κυβέρνησης και της ελίτ των ομάδων πήρε το μέρος της δεύτερης, αφού ζυγίζοντας το πράγμα συμπέραναν ότι αυτό θα βοηθήσει περισσότερο τα συμφέροντα του κεφαλαίου στο συγκεκριμένο τομέα.