Σε οικονομική «αιμορραγία», που αυξάνεται ανάλογα με τα εκάστοτε ποσά που θα «παίζονται» στο «χρηματιστήριο» της τέχνης, καταδικάζει τους καλλιτέχνες το νομοσχέδιο περί «Εναρμόνισης της ελληνικής νομοθεσίας (...) σχετικά με το δικαίωμα παρακολούθησης υπέρ του δημιουργού ενός πρωτοτύπου έργου τέχνης και την επιβολή των δικαιωμάτων της διανοητικής ιδιοκτησίας αντίστοιχα και άλλες διατάξεις», που κατατέθηκε στη Βουλή. Η σχετική με το «δικαίωμα παρακολούθησης» ελληνική νομοθεσία «εναρμονίζεται» με τις κοινοτικές οδηγίες 2001/84 και 2004/48 του Ευρωκοινοβουλίου και των συμβουλίων της 27/9/2001 και 29/4/2004. Το νομοσχέδιο αφορά τους εικαστικούς και φωτογράφους.

Το νομοσχέδιο ορίζει ότι ο δημιουργός «έχει δικαίωμα παρακολούθησης που είναι το ανεκχώρητο και αναπαλλοτρίωτο, μεταξύ ζώντων, δικαίωμα είσπραξης ενός ποσοστού επί του τιμήματος κάθε μεταπώλησης του εν λόγω έργου μετά την πρώτη μεταβίβασή του από το δημιουργό ή για λογαριασμό του». Οι δημιουργοί θέλουν αυτό το ποσοστό να είναι 5% επί οποιουδήποτε ποσού μεταπώλησης, αλλά στο νομοσχέδιο τίθενται οι εξής ποσοστώσεις: 5% για πώληση μέχρι 50.000 ευρώ, 3% από 50.000-200.000, 1% από 200.000-350.000, 0,5% από 350.000-500.000 και 0,25% από 500.000 και πάνω. Σε κάθε περίπτωση το συνολικό ποσοστό που μπορεί να διεκδικεί ο δημιουργός δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 12,5 χιλιάδες ευρώ.

Δε χρειάζονται μαθηματικές ικανότητες για να διαπιστωθεί το μέγεθος της οικονομικής απώλειας που θα έχουν οι δημιουργοί.

Το «δικαίωμα παρακολούθησης» είναι η γνώση που (πρέπει να) έχει ο καλλιτέχνης για το πού βρίσκεται το έργο του και αποτελεί θεμελιακή αρχή της πνευματικής ιδιοκτησίας. Σε συνθήκες βέβαια «ελεύθερης αγοράς» και «ανταγωνισμού» (απλά: καπιταλισμού) αυτά και πολλά άλλα δικαιώματα αμφισβητούνται. Δεν είναι τυχαίο που αρκετά κράτη - μέλη της ΕΕ δεν ήθελαν αυτό το δικαίωμα να «ενταχθεί» στις εθνικές νομοθεσίες τους, γι' αυτό και επιλέχθηκε η μορφή της Οδηγίας. Αυτό δε σημαίνει ότι «αίφνης» η ΕΕ έγινε «καλή» με τους καλλιτέχνες. Τέτοιες επιλογές εντάσσονται στη συγκυρία των αντιθέσεων των μονοπωλίων, εδώ της ΕΕ και των ΗΠΑ, στο πλαίσιο του «διαλόγου» στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου για το ποιος θα έχει τη μεγαλύτερη «πίτα» κερδών στον πολιτιστικό τομέα. Αλλωστε, από τη στιγμή που ο πολιτισμός εντάχθηκε ως «οικονομική παράμετρος» στην πολιτική της ΕΕ μετά τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», η εμπορευματοποίησή του οργανώνεται τάχιστα.