Συνθήκες περαιτέρω μείωσης των ήδη χαμηλών τιμών στο γάλα δημιουργεί η κυβέρνηση και η διορισμένη διοίκηση της ΑΤΕ, που κάνει κουμάντο στη γαλακτοβιομηχανία «ΔΩΔΩΝΗ». Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, το ΔΣ της «ΔΩΔΩΝΗΣ» αποφάσισε «να διατηρήσει προσωρινά στα ίδια επίπεδα τις τιμές εκκίνησης κατά κιλό γάλακτος για τη νέα γαλακτοκομική περίοδο». Οι τιμές είναι: Στο πρόβειο 0,99 ευρώ, 0,54 ευρώ στο γίδινο και 0,41 ευρώ για το αγελαδινό γάλα. Μπορεί αυτές οι τιμές να είναι κάπως καλύτερες από τις τιμές που δίνουν οι ιδιωτικές γαλακτοβιομηχανίες, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καλύψουν το αυξημένο κόστος παραγωγής των κτηνοτρόφων. Ενδεικτικό είναι ότι το κόστος μόνο των ζωοτροφών αναμένεται να αυξηθεί έως και 20% φέτος. Αυξημένο είναι συνολικά και το κόστος παραγωγής, αλλά και ζωής για τους κτηνοτρόφους της Ηπείρου και ολόκληρης της χώρας.

Ομως το βασικό είναι πως η πολιτική που ακολουθεί η διοίκηση της «ΔΩΔΩΝΗΣ» - ή αλλιώς η διοίκηση της υπό ιδιωτικοποίηση ΑΤΕ και στην ουσία η κυβέρνηση - στρέφεται σε βάρος όλων των κτηνοτρόφων της χώρας. Οταν η «ΔΩΔΩΝΗ» παγώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά της τιμές και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για μείωση του πριμ εκκαθάρισης των παραγωγών, τότε δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε να ρίξουν ακόμα πιο πολύ τις τιμές οι ιδιωτικές γαλακτοβιομηχανίες. Και μπορεί η διοίκηση της «ΔΩΔΩΝΗΣ» να επικαλείται τον ανταγωνισμό και την κοστολογική επιβάρυνση της εταιρείας, όμως το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό. Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα, αφού ακολουθεί τους νόμους του μεγάλου κεφαλαίου και της ΕΕ. Το ίδιο ισχύει αν γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Επίσης το ενδεχόμενο ξεπουλήματος της «ΔΩΔΩΝΗΣ» παραμένει πάντα ανοιχτό.

Τα παραπάνω σκιαγραφούν το πλέγμα ομηρίας των κτηνοτρόφων, αλλά και των όποιων συνεταιριστικών επιχειρήσεων στην πολιτική συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της γαλακτοπαραγωγής σε λίγα ιδιωτικά χέρια. Κι ό,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που στο όνομα του «ανταγωνισμού και των κερδών» συμπιέζει τις τιμές παραγωγού, μειώνει την παραγωγή και εξωθεί τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους στο ξεκλήρισμα και στον αφανισμό, στο ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση των συνεταιρισμών.

Απέναντι σε αυτήν την αντιαγροτική πολιτική προβάλλει η ανάγκη αντίστασης των αγροτοκτηνοτρόφων. Η από κοινού διεκδίκηση και πάλη με τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα για φιλοαγροτική πολιτική και οικονομία που θα ενισχύει και θα προστατεύει τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις, το εισόδημα των παραγωγών, για προϊόντα φθηνά και υγιεινά και προσιτά στους καταναλωτές. Με αφορμή και τα όσα συμβαίνουν στον τομέα του γάλακτος, προκύπτει άλλο ένα παράδειγμα που καθιστά επιτακτική την ανάγκη του παραγωγικού συνεταιρισμού, της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας όπως προτείνει το ΚΚΕ.