Μου ζητούσαν να τα βάλω σε μια προτεραιότητα. Εβαζα πρώτα την ειρήνη. Την αντίθεση στον πόλεμο. Την αντίσταση κατά του ξένου κατακτητή. Ακόμα και η δεκαετιών φίλη μου Εσθερ, ύστερα από αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα, με ρωτούσε, προσθέτοντας: Τι σας λείπει; Γαλανό ουρανό έχετε, θάλασσα έχετε, σπίτια έχετε... Της απαριθμούσα τα προβλήματα, προσθέτοντας το ασφαλιστικό.

Το Εϊτζ, έλεγε, πρώτα θέρισε τους ταλαντούχους του Μπρόντγουέι, τους διάσημους των Τεχνών και αυτή σαν εικαστικός με τέτοιους ανθρώπους συναλλασσόταν.

- Είμαι έξω φρενών, έλεγε στο τηλέφωνο. Η ασφάλειά μου που χρόνια την πληρώνω ένα σωρό λεφτά δε με καλύπτει με το συμβόλαιο που έχω.

- Με ποια δικαιολογία;

- Οι ασφαλιστικές εταιρείες πάντα βρίσκουν δικαιολογίες για να μην πληρώνουν.

Στην περίπτωση του Εϊτζ δεν υπήρχε αναφορά στα συμβόλαια, αφού δεν υπήρχε και το Εϊτζ.

Δεν υπήρχε;

- Είμαι έξω φρενών, σχεδόν ούρλιαζε η Εσθερ. Στεκόταν ώρες ολόκληρες στην ουρά των Δημοτικών Νοσοκομείων της Νέας Υόρκης, με εκατοντάδες άλλους ασθενείς ή μη, για εξετάσεις.

- Το ασφαλιστικό ασθενεί βαρύτατα στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, έλεγε.

Στην έξαλλη κατάσταση που βρισκόταν, τι να της πω από το τηλέφωνο; Η Εσθερ, που την κατηγορούσα ότι ήταν ασθενομανής, δεν είχε Εϊτζ και ούτε ήταν φορέας.

Ζητούσαν να δοθούν περισσότερα χρήματα για έρευνες, για φάρμακα, για νοσηλείες στην Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία, όπου και αν αυτή η μάστιγα θέριζε από μωρά μέχρι γέρους.

Οι εκατοντάδες άνθρωποι που ακολουθούσαν ήταν φορείς του ιού, γονείς πεθαμένων ή ασθενών σε νοσοκομεία με ελλιπή φροντίδα, σύζυγοι, παιδιά, συγγενείς, γείτονες, πολίτες που είχαν αναγνωρίσει το πρόβλημα και διαδήλωναν συμπορευόμενοι και συμπαραστάτες.

- Εβλεπες τηλεόραση, με ρωτούσε η Εσθερ.

- Τι κηδεία! Πρωτοφανής!

- Τρέμω ακόμα.

- Τα προβλήματα βγάζουν τον κόσμο στους δρόμους.

- Τα λεφτά μας πάνε στα όπλα, είπε.

Την άλλη μέρα τρώγαμε μεσημεριανό μαζί. Ηταν πρώτη Δεκεμβρίου.