Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

-- «Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που κυβέρνησαν στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα και εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε μερικές χώρες του κόσμου, χαρακτηρίστηκαν -χωρίς εξαίρεση- από μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (Συμβούλιο της Ευρώπης).

-- «Σε μερικά κράτη - μέλη εξτρεμιστικά κόμματα και κινήματα προπαγανδίζουν και υπερασπίζονται ιδεολογίες, που είναι ασυμβίβαστες με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα» (Συμβούλιο της Ευρώπης).

-- «... η βία που χρησιμοποιείται από κάποια ακραία αριστερά κινήματα στο όνομα της καταπολέμησης της ακροδεξιάς, είναι απαράδεκτη» (Συμβούλιο της Ευρώπης).

-- «... Αυτή η βία - η κάθε βία - δε διακρίνεται σε καλή και κακή. Την καταδικάζουμε συνολικά» (Ο πρωθυπουργός σε σχέση με το Λίβανο, το καλοκαίρι).

-- «Η ιστορία που γράφτηκε σ' αυτόν τον τόπο, συνιστά σήμερα μετριοπάθεια και σύνεση, ενότητα και ομοψυχία» (Ο πρωθυπουργός στον Αϊ-Στράτη, Ιούλης 2005).

-- «Ο κομμουνισμός είναι σατανικός ως ιδέα» (Γκόραν Λίντμπλατ, Συμβούλιο της Ευρώπης, στην επιστολή του προς την εφημερίδα «Αμαρυσία», 27/12/2005).

-- «Αν δεν είχε επιτεθεί ο Χίτλερ στη Σοβιετική Ενωση, οι κομμουνιστές και οι φασίστες ακόμα θα πίνανε μαζί σαμπάνια σε όλη την Ευρώπη... Οι κομμουνιστές δημιούργησαν μια πανδημία σκοτώνοντας εκατομμύρια... Ολα όσα έχουν προκύψει στα Βαλκάνια ήταν εξαιτίας των κομμουνιστών» (Βλ. Ζιρινόφσκι, στο Συμβούλιο της Ευρώπης).

-- «Σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες έγιναν συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο και σε μερικές χώρες υιοθετήθηκαν ειδικοί νόμοι για την «αποκομμουνιστικοποίηση» ή/και εκκαθάριση» (Συμβούλιο της Ευρώπης).

-- «Η ουγγρική επανάσταση (του 1956)... αποτελεί ένα φάρο ελπίδας για άλλα έθνη που βρίσκονταν κάτω από τον κομμουνιστικό ζυγό» (Ψήφισμα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου).

(σ.σ. Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Τρομοκρατία, ολοκληρωτισμός, εξτρεμισμός, παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η βία και τελικά ο κομμουνισμός, που είναι ο βασικός εμπνευστής όλων αυτών των φοβερών φαινομένων (είτε υπονοείται είτε εκδηλώνεται ανοιχτά) είναι έννοιες, οι οποίες τάχα κάνουν τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου στα ανώτερα πολιτικά, θεσμικά, διοικητικά επίπεδα να φρίττουν και θέλουν και τους λαούς να φρίξουν μαζί τους, ποντάροντας σ' ένα ανθρώπινο αίσθημα αποστροφής των βίαιων ακραίων φαινομένων και συμπεριφορών. Η ειρηνόφιλη μάσκα του αστικού/καπιταλιστικού κατεστημένου με τους θεσμούς του δείχνει ένα πρόσωπο, που θέλει να βαδίζει στη χρυσή τομή της αντι-βίας, της μετριοπάθειας, της σύνεσης και της «δημοκρατίας». Με τη συστηματική απόρριψη των «ολοκληρωτισμών» αυτό θέλει να αποδείξει. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό που δηλώνει, αυτό που πράττει, αλλά και αυτό που βραβεύει. Εδώ ταιριάζει μια παραλλαγή μιας δοκιμασμένης ρήσης: πες μου ποιον βραβεύεις και θα σου πω ποιος είσαι...

«Με το βραβείο Ζαχάροφ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τιμά εξαιρετικές δράσεις για την προάσπιση της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης και για την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και του μίσους» (προοίμιο στη σχετική μπροσούρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου). Το βραβείο αυτό, που από το 1988 απονέμεται κάθε χρόνο είτε «σε πρόσωπο, είτε σε οργάνωση που έχει ταχθεί στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα», αποκαλύπτει για τον καλό παρατηρητή την επιλεκτική στάση των εμπνευστών του με σαφή πολιτική σκοπιμότητα, βραβεύοντας τάχα τη μη-βία και αναβιώνοντας τον πασιφισμό.

Η αστική τάξη κυνηγά αυτό, που η ίδια γέννησε και εξακολουθεί να γεννά: την ταξική πάλη, που απόρροιά της είναι η κομμουνιστική ιδεολογία με λίκνο την Ευρώπη, όπως παραδέχεται η ίδια, με σαφή σημάδια δυσφορίας. Η βίαιη ιστορική πράξη (ταξική πάλη) που την ανέβασε στην εξουσία, απειλεί να την κατεβάσει από το ιστορικό προσκήνιο. Απλώς αλλάζει ο πρωταγωνιστής. Οταν είναι να την ανεβάσει ή να την κρατήσει στην εξουσία, η βία είναι καλή. Οταν είναι να την κατεβάσει, είναι κακή. Γι' αυτό σήμερα, φουντώνουν τα ιδεολογήματα περί του καταδικαστέου της κάθε βίας, στην οποία, ωστόσο, όλο και περισσότερο ανατρέχει η ίδια για να εξασφαλίζει την εξουσία της εις βάρος ολόκληρων λαών και κοινωνικών στρωμάτων. Ετσι, η «καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και του μίσους» είναι κενό γράμμα σ' ένα κοινωνικό σύστημα, που το ίδιο εφάρμοσε - και εφαρμόζει - τη βία σε ακραίες μορφές, αλλά την ποινικοποιεί σαν επικίνδυνο τροπάρι αιμοβόρων κομμουνιστών. Μαζί μ' αυτό ποινικοποιείται και ο Μαρξ, ο οποίος σε διάφορα σημεία του έργου του καταλήγει κατόπιν βαθύτατης μελέτης της ιστορίας των κοινωνιών στο συμπέρασμα, ότι η βία είναι η μαμή που ξεγεννά τη νέα κοινωνία στις ταξικές κοινωνίες και ότι οι επαναστάσεις είναι η ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης, η ταξική πάλη δε, η κινητήρια δύναμή της.

Από τη μία λοιπόν, το καπιταλιστικό/αστικό κατεστημένο με τους πολιτικούς θεσμούς του ανατρέχει σε ακραίες μορφές βίας για την εξασφάλιση της συνέχειάς του, από την άλλη βραβεύει την «ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα». Από την επιλογή των βραβευθέντων μπορούμε να βγάλουμε ενδιαφέροντα ιδεολογικά συμπεράσματα. Και μόνο η ονομασία του βραβείου (Ζαχάροφ, μέγας αντιφρονών στη Σοβιετική Ενωση) είναι ενδεικτική για την πολιτική κατεύθυνση. Ποιοι βραβεύτηκαν λοιπόν;

Στα 1988-89 (προσέξτε χρόνια) αντίστοιχα ένας αντιφρονών της Σοβιετικής Ενωσης και ο Τσέχος Ντούμπτσεκ («Ανοιξη της Πράγας»)! Επειτα διαλύθηκαν οι σοσιαλιστικές χώρες και η Τσεχία σήμερα πρωτοστατεί στην αντικομμουνιστική υστερία. Στη δεκαετία του 1990 βλέπουμε τρία αντι-σερβικά βραβεία ('91, '93 και '98) σε δύο Κοσσοβάρους και έναν Κροάτη... Δείτε ημερομηνίες και θυμηθείτε: Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, βομβαρδισμούς το '99 από το ΝΑΤΟ, τελικά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη σύλληψη του Μιλόσεβιτς και τη δίκη του, συμβολική για την ποινικοποίηση της «αντιδυτικής» αντιιμπεριαλιστικής στάσης.

Εφόσον «έγινε η δουλιά» στη Γιουγκοσλαβία, τα βραβεία πάνε αλλού... Αντιφρονούντες από την Κούβα (2002 και 2005!) πήραν τη θέση τους στην επιβράβευση των αντισοσιαλιστικών ανατρεπτικών προσπαθειών, αλλά και η Λευκορωσία (2004 και πρόσφατα αποφασίστηκε να απονεμηθεί σε Λευκορώσο το βραβείο του 2006). Βεβαίως όχι στον Λουκασένκο, ο οποίος εκλέχθηκε μεν πρόεδρος με 83%, όμως δεν του επιτρέπεται η είσοδος σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάποια Ενωση Δημοσιογράφων, που «αγωνίζεται για την ελευθερία του λόγου...» πήρε το βραβείο του 2004 και για το 2006 το βραβείο θα πάει στον ηγέτη της αντιπολίτευσης και πρώην υποψήφιο για την προεδρία, ο οποίος, όπως αναφέρεται, φυλακίστηκε 15 μέρες λόγω της συμμετοχής του σε μια απαγορευμένη διαδήλωση στο Μινσκ.

Υπήρξαν, βεβαίως, βραβευθέντες που η θετική και ηρωική δράση και οι θυσίες τους είναι αναμφισβήτητες, που τείνουν αριστερά παρέχοντας ένα προοδευτικό άλλοθι για τον βραβεύοντα θεσμό. Ωστόσο, κανένας απ' αυτούς δεν έθιξε την ταξική ουσία του καπιταλισμού, αλλά πάλευαν και παλεύουν ενάντια σε ακραίες μορφές διακυβέρνησης του αστικού κράτους (δικτατορίες) ή για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας τους, χωρίς ωστόσο σοσιαλιστικό, πόσο μάλλον κομμουνιστικό, προσανατολισμό.

Οι υπόλοιποι βραβευθέντες ή/και βραβευθείσες παλεύουν είτε ενάντια στον «ισλαμικό φονταμενταλισμό», ενδεχομένως με φεμινιστικές προεκτάσεις, είτε δηλώνουν αντιτρομοκράτες ειρηνιστές - κυρίως αφορά στα βραβεία μετά το 2001 - από τότε που άρχισε να καλλιεργείται πιο συστηματικά στο «δυτικό» κόσμο ο φόβος για το «τρομοκρατικό» Ισλάμ. Υπενθυμίζουμε εδώ, παρεμπιπτόντως, το αρκετά πρόσφατο απόφθεγμα του Μπους, ότι το «έθνος μας είναι σε πόλεμο με ισλαμιστές φασίστες».

Αυτή η κατηγορία των βραβευθέντων επιδιώκει το διάλογο εξισώνοντας θύματα και θύτες σε ακραίες βίαιες συνθήκες και πάντα ανώδυνα για τη φύση του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό, άλλωστε, επιβραβεύονται. Ενα παράδειγμα: Το 2001 βραβεύτηκαν ένας Παλαιστίνιος και μια Ισραηλινή. Αυτός έχασε το γιο του από επιδρομή ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων. Αυτή έχασε την κόρη της από μια βόμβα ενός Παλαιστίνιου καμικάζι. Και οι δύο, είναι το μήνυμα, θύματα βίας και θέλουν ειρήνη... Τι κακή που είναι η κάθε βία! Η εξίσωση ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του κυνισμού. Η πράξη δείχνει άλλα, βαθύτερα κίνητρα: Ενώ το Μάρτη του 2006 η ΕΕ παγώνει την οικονομική βοήθεια στην Παλαιστίνη, διότι κέρδισε τις εκλογές η «φονταμενταλιστική» «Χαμάς», διακηρυγμένος στόχος της ΕΕ είναι μέχρι το 2010 η αναβάθμιση του ρόλου του Ισραήλ σε αυτό που ονομάζεται «ευρω-μεσογειακή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών».

Κοιτάζοντας την ιστορία της αστικής τάξης διαπιστώνουμε, ότι από την εποχή των πρώτων αποικιών στάζει αίμα. Αυτή η βία είναι ουδέτερη δηλαδή;

Ποιος έριξε την πρώτη ατομική βόμβα; Ενάντια σε ποια βία ξεσηκώθηκαν οι μπολσεβίκοι και όλα τα άλλα λαϊκά κινήματα στον εικοστό αιώνα; Το μήνυμα της ειρήνης και του καταδικαστέου της βίας είναι σαφές: Μόνο το καπιταλιστικό κατεστημένο επιτρέπεται να ασκεί την πιο ωμή βία για τα οικονομικά και στρατηγικά του συμφέροντα. Οποιος πάει κόντρα, θεωρείται βίαιος, κακός, δικτάτορας και τρομοκράτης...