Η εκδήλωση τιμής στους επιζώντες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που έγινε την Κυριακή στην ίδια την έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, του κόμματος στο όνομα του οποίου έχυσαν το αίμα τους τα καλύτερα παιδιά του λαϊκού κινήματος της χώρας μας, είχε λόγο και αιτία. Τουλάχιστον γιατί ποτέ δεν πρέπει να ξεχνιέται πως απέναντι στην ένοπλη και θεσμική κρατική βία, το λαϊκό κίνημα έχει κάθε δικαίωμα, αν όχι και υποχρέωση, να αντιπαραθέτει ως και την ένοπλη μαζική λαϊκή πάλη. Το ΚΚΕ στέκεται περήφανο απέναντι στην ιστορία του και δε θα πάψει να τιμά όλους όσοι και όσες, με την προσωπική τους συμβολή, ανέβασαν τόσο ψηλά τους δείκτες της ταξικής αναμέτρησης, έτσι που να κάνουν την αστική τάξη να νιώσει στο σβέρκο της την ανάσα του επαναστατημένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, σ' αυτό το ίδιο το επίπεδο της εξουσίας.

Η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ως κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, δείχνει πως όταν ο λαός αρνήθηκε να υποταχτεί και επέλεξε να αντεπιτεθεί, τότε ακριβώς το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του. Τα διδάγματα από αυτήν την εποποιία πολλαπλά και η εξαγωγή τους ένα από τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά.

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τέτοιες μέρες, 62 χρόνια πριν, η Αθήνα φλεγόταν από την ένοπλη ιμπεριαλιστική επέμβαση που έγινε για να επιβάλει στη μεταπολεμική κατάσταση το αστικό κράτος ενάντια στην εκφρασμένη στους δρόμους θέληση της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού μας που είχε ήδη κατακτήσει τη λευτεριά του με τα όπλα. Η επαρχία στέναζε από τη δράση των συμμοριών που από συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών έγιναν το ένοπλο πρόπλασμα του νέου αστικού στρατού. Κι όμως, παρά την απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, τέτοιες μέρες, 60 χρόνια πριν από σήμερα «βροντούσε ο Ολυμπος και πάλι». Ηταν η στιγμή για να γεμίσουν και πάλι τα βουνά «Μπαρουτάδες». Αυτήν την απόφαση χιλιάδων αγωνιστών για τη νέα αντίσταση που περιείχε πλέον και το στοιχείο όχι μόνο της διεκδίκησης, αλλά και της έμπρακτης άσκησης της ίδιας της εξουσίας για λογαριασμό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της εκεί που ο ΔΣΕ είχε απελευθερώσει την Ελλάδα, αυτήν την απόφαση - προσωποποιημένη σε κάθε έναν και κάθε μία που πήρε μέρος σ' αυτόν τον αγώνα, δε θα πάψουμε να τιμούμε. Πόσο μάλλον που οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους κουβέντα.

Συνεχίζουμε, όχι απλά για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση. Μα γιατί ο κόσμος που θεριεύει τα όνειρα της εργατικής τάξης, με ζωντανές όλες τις μνήμες τής μέχρι τώρα σκληρότατης αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, είναι ένας κόσμος άπειρα άλλος ως προς το κύριο: την πλήρη και απόλυτη απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τις αλυσίδες των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, σχέσεων που καθορίζουν σε βαθμό βάρβαρης ποδηγέτησης κάθε στιγμή της ζωής. Αυτόν τον άλλο κόσμο για τον οποίο μάτωσε ο ανθός των μαχητών της τάξης μας, αυτόν τον κόσμο το σοσιαλιστικό προβάλλουμε μέσα και από τις εκδηλώσεις τιμής στους επιζώντες, όσους στάθηκαν ορθοί, όσους στις πλέον αντίξοες συνθήκες στάθηκαν Κουκουέδες ως το τέλος, όσους συνεχίζουν.