Ενα από τα πολλά τεχνάσματα που επινοεί κάθε τόσο ο νεοφιλελευθερισμός, για να βάλει στη μοιρασιά του εθνικού πλούτου, που ακούραστα παράγεται καθημερινά από τους Ελληνες εργαζόμενους, και το αχόρταγο μεγάλο κεφάλαιο, είναι η λέξη ΣΔΙΤ. Το ΣΔΙΤ δεν είναι, φυσικά, μια από τις συνηθισμένες λέξεις του ελληνικού λεξιλογίου που λένε αυτό που εννοούν και που δίνουν στον άλλο να καταλάβει για ποιο πράγμα μιλάς, τι σκέφτεσαι να κάνεις, τι «εν πάση περιπτώσει» ετοιμάζεις για εκείνον, χωρίς εκείνον, που λέει και το τραγούδι. Το ΣΔΙΤ, λοιπόν, που σημαίνει «Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» για την κατασκευή ενός μεγάλου δημόσιου έργου υπονοεί έναν «νόμιμο» τρόπο να τσοντάρει ένας μεγάλος επιχειρηματίας το «κατιτίς του» για την κατασκευή αυτή, ενός δρόμου για παράδειγμα, που στην πραγματικότητα γίνεται με τα χρήματα του λαού, και στο τέλος, το έτοιμο έργο να το εκμεταλλεύεται ο χουβαρντάς και πονόψυχος επιχειρηματίας. Να εισπράττει τα διόδια, για παράδειγμα, από τους χιλιάδες που καθημερινά περνούν από το δρόμο αυτό. Ελα όμως που τα μεγάλα, δημόσια έργα, οι δρόμοι, ας πούμε, τα γεφύρια, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, δεν έφταναν για να κορεστεί, επιτέλους, η αχόρταγη καπιταλιστική γαστέρα των πονόψυχων επιχειρηματιών. Επρεπε να βρεθούν και άλλοι τομείς, όπου θα μπορούσε μια νόμιμη και ιδιόρρυθμη ΣΔΙΤ να δώσει την ευκαιρία να στηθεί ένα καινούριο φαγοπότι, με τη διαφορά που σ' αυτήν τη «σύμπραξη» ο ένας από τους συμπράττοντες δε θα ήτανε το Δημόσιο, αλλά ο Πολιτισμός. Οι καλλιτέχνες, οι εργάτες της μουσικής, του θεάτρου, του κινηματογράφου, τα αρχιτεκτονικά μας μνημεία, οι αρχαιότητες, τα μουσεία, οι αρχαιολογικές ανασκαφές.

Ετσι, λοιπόν, η κυβέρνηση της ΝΔ που δεν παραλείπει με το επίσημο στόμα του πρωθυπουργού της να τονίζει κάθε τόσο πως η Παιδεία και ο Πολιτισμός είναι το κύριο μέλημά της. Ενα «μέλημα» που το αποδεικνύει και με τα χρηματικά ποσά που εγγράφονται κάθε φορά στον ετήσιο προϋπολογισμό της και που το ξεχνά, βέβαια, αυτό το «μέλημα», όταν αρχίζει κάθε τόσο εκείνο το εφιαλτικό «πάρε - δώσε» των ατελείωτων εξοπλισμών, προκειμένου η εθνική μας άμυνα να καταστεί αξιόμαχη, για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους της που μπορεί να είναι αντίπαλοί της είναι ωστόσο και σύμμαχοί της, και φροντίζουν κι αυτοί, με τη σειρά τους, να εξοπλιστούν για να αντιμετωπίσουν εμάς, που είμαστε, επίσης, αντίπαλοί τους. Η Τουρκία, παραδείγματος χάριν.

ΣΔΙΤ, λοιπόν, και στον Πολιτισμό με τη μορφή της Χορηγίας. Κι αυτό σημαίνει πως με βάση έναν καινούριο νόμο θεσπίζονται οι κανόνες, τα νέα γραφεία, τα νέα συμβούλια, οι νέοι αρμόδιοι, τα νέα ανταλλάγματα, τα νέα αντισταθμίσματα, οι νέες φοροαπαλλαγές με ένα και μοναδικό σκοπό: να πειστούν όσοι τα «κατέχουν» να χρηματοδοτήσουν τις πολιτιστικές δραστηριότητες, όχι βέβαια με βάση τις κεντρικά σχεδιασμένες επιλογές που θα προκύπτουν από την εθνική μας πολιτιστική πολιτική, αλλά με βάση τα προσωπικά γούστα του Χορηγού, με βάση τις πονηρές του σκέψεις που θα καμουφλάρονται στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, και που, φυσικά, θα έχουν ως τελικό αποτέλεσμα αυτός και οποιοσδήποτε άλλος χορηγός να επηρεάζει την παραγωγή οποιουδήποτε πολιτιστικού προϊόντος στη χώρα μας. Αυτός και οποιοσδήποτε άλλος χορηγός να μπορεί, και με το νόμο μάλιστα, να καθοδηγεί οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία, να δεσμεύει τους καλλιτέχνες αιχμαλωτίζοντάς τους σε μια εφιαλτική ομηρία. Να αναστηλώνονται, με βάση και με το νόμο, τα μνημεία που θα επιλέξει ο χορηγός, γιατί έτσι θα διαφημιστεί καλύτερα και σε μεγαλύτερη έκταση. Γιατί έτσι θα εισπράξει τα πιο ενδιαφέρονται «διόδια»!