Η υπογραφή κλαδικής σύμβασης με τους εργοδότες και η υποχρεωτικότητά της είναι μια κατάκτηση του συνδικαλιστικού κινήματος, κατάκτηση των αγώνων των ίδιων των εργαζομένων. Αλλά κάθε σύμβαση αποτυπώνει έναν συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης συνολικά, αλλά και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ζήτημα που έχει σχέση με το βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης, αλλά και τον προσανατολισμό των συνδικάτων.

Δεν είναι μυστικό πως κάθε χρόνο υπογράφονται αρκετές συμβάσεις, που δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες των εργαζομένων. Δε λείπουν και εκείνες οι συμβάσεις που περισσότερο παγιώνουν μια κατάσταση παρά βελτιώνουν τη θέση των εργαζομένων. Οι αιτίες είναι πολλές, αντικειμενικές και υποκειμενικές πέρα βέβαια από την πάγια επιδίωξη του κεφαλαίου να «πατήσει» τον εργάτη, να αγοράζει πιο φτηνή την εργατική δύναμη, να αποκομίσει όσο γίνεται μεγαλύτερα κέρδη από την εργασία του. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, δεν είναι και λίγα εκείνα τα συνδικάτα που με ταξικό προσανατολισμό δίνουν τη μάχη της σύμβασης, παλεύουν με ό,τι μέσα διαθέτουν να βελτιώσουν τη θέση των εργαζομένων, και γι' αυτό κάθε τέτοιος αγώνας είναι παράδειγμα. Παρ' όλα αυτά, η τάση, αρχίζοντας από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπογράφει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια, είναι σίγουρα αρνητική για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της.

Η υπογραφή κλαδικής σύμβασης δεν μπορεί να ανακηρυχτεί σε αυτοσκοπό. Και μάλιστα σε τέτοιο σκοπό που θα γκρεμίζει κατακτήσεις δεκαετιών, θα σβήνει με μια μονοκοντυλιά αγώνες και θυσίες. Η ηγεσία της ΟΤΟΕ, με τη συμφωνία της με το τραπεζικό κεφάλαιο, διέγραψε με την υπογραφή της κατακτήσεις χιλιάδων και χιλιάδων τραπεζοϋπαλλήλων. Με τον μπαμπούλα ότι δε θα υπογραφόταν σύμβαση, συνυπόγραψε μια «σύμβαση» που ανοίγει το δρόμο - με τη σύμφωνη γνώμη ενός συνδικαλιστικού οργάνου - για σοβαρές ανατροπές σε δικαιώματα.

Η διετής σύμβαση χαρακτηρίστηκε κατάπτυστη από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και όχι άδικα. Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να χαρακτηριστεί μια σύμβαση, που από πενθήμερη λειτουργία των τραπεζών, δίνει τη δυνατότητα στους τραπεζίτες για έξι μέρες λειτουργίας; Που μέσα από τα «ειδικά ωράρια» θα ελαφρύνει τους τραπεζίτες από το κόστος των υπερωριών, ενώ την ίδια στιγμή τους δίνεται το δικαίωμα της κατάτμησης των αδειών των εργαζομένων; Πώς να εκτιμηθεί το γεγονός πως το τραπεζικό κεφάλαιο θα έχει ανοιχτά τα μαγαζιά του πάνω από 12 ώρες τη μέρα - διπλασιασμός, σχεδόν, των ωρών λειτουργίας τους και με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για τους εργαζόμενους; Και οι συνέπειες θα είναι σοβαρές, αφού προβλέπεται λειτουργία βαρδιών και μέσα απ' αυτές υπονόμευση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας. Πολύ περισσότερο, που αυτές οι αλλαγές έρχονται σε ένα περιβάλλον όπου δεσπόζουν ο αυταρχισμός, η εντατικοποίηση και πολλές φορές η ανομία του εργοδότη. Ούτε, βέβαια, στέκουν οι ισχυρισμοί ότι έτσι θα «οριοθετηθεί» η ζούγκλα που παράνομα μέχρι τώρα είχαν δημιουργήσει οι τραπεζίτες. Οι αυθαιρεσίες τους μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με την ταξική πάλη και τους αγώνες και όχι νομιμοποιώντας τες.

Η σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ είναι επικίνδυνη για το σύνολο της εργατικής τάξης. Είναι το «πράσινο φως» στο μεγάλο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Και σαν τέτοια πρέπει να καταδικαστεί στη συνείδηση όλων των εργαζομένων και μαζί της να καταδικαστούν αυτοί που συνέπραξαν σε αυτήν την πράξη.