Του ΣΤΑΘΗ από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Είναι όμορφα τα όνειρα, ειδικά τα απλά, τα καθημερινά.

Μόνο που - την ώρα που εσύ ψάχνεις χριστό για να σε σώσει - αυτοί συνεχίζουν στην καμπούρα σου να μετράνε, όχι μόνο κέρδη στο πουγκί, αλλά και το πώς αυτά θα διασφαλιστούν αύριο.

Και δεν είναι που ταυτίζονται τόσο πολύ στη Βουλή, ώστε να προκαλούνε σχόλια ακόμα και στο φίλιο Τύπο, ούτε που στην ψύχρα, με το διπλανό ιταλικό παράδειγμα σου λένε πως «αριστερά σημαίνει να πληρώνουν τα μόνιμα υποζύγια». Είναι άλλα τα βαριά...

Μέτρα νούμερα, σχόλια κι αναρωτήσου: Ποιανού παιδιά χαπακώνουν κάθε μέρα; Σε ποιον είναι χρήσιμη μια ναρκωμένη νεολαία; Τι εργολαβία έχουν αναλάβει αυτοί που βλέπουν τον εχθρό στην κρυστάλλινη θέση του ΚΚΕ «όχι σε όλα τα ναρκωτικά»;

Και ρίξε μετά μια ματιά στο βιβλίο του παιδιού, να δεις πόσο αθώα, στο αυτονόητο, μπολιάζεται το μυαλό του με το αδιανόητο: ότι μηχανισμοί θανάτου, όπως η CIA, είναι περίπου κάτι σαν κοινωφελείς οργανισμοί.

Ισως, νιώθοντας το δίχτυ να απλώνεται γύρω σου, με τρόπο που κάθε αντίδρασή σου να είναι από τα πριν παγιδευμένη, ίσως έτσι εξηγήσεις και το από πού αντλεί τη βεβαιότητα ο κάθε Καραμανλής, πως όταν βρίσκει ζόρια μπορεί και να καταφεύγει στην περίφημη «λαϊκή ετυμηγορία» για να συνεχίσει ακόμα πιο άγρια.

Που πά' να πει: σε θεωρούν δεδομένο! Κοίτα τον «πράσινο», πώς στοχοπροσηλωμένα μετράει σε ποιο τμήμα του εκλογικού σώματος πρέπει να απευθυνθεί ώστε να βρεθεί ξανά καβάλα. Φυλάξου κι απ' την απόχη που η ίδια μηχανή στήνει για να μαζεύει όσους ξεφεύγουν. Που πά' να πει, μέτρα επιτέλους τι είναι αυτό που δε θέλουν να γίνεις και πράξε ανάλογα: Πέρνα απέναντι!

Οχι, «χρόνια πολλά», λοιπόν, μα χρόνια έτσι καλά που να 'ναι άξια να τα ζεις.