Του FARR από τον «ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ»

ότι αυτό που λογαριάζαμε σαν εργατική τάξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η περίφημη μεσαία τάξη.

Μας έφυγε ένα βάρος, μέχρι τώρα νομίζαμε ότι ανήκουμε στους «από κάτω», τώρα ξέρουμε ότι είμαστε στη μέση και μάλιστα αυξανόμενοι αριθμητικά.

Να 'ναι καλά η Παγκόσμια Τράπεζα με τις αναλύσεις της.

Αν μη τι άλλο, μαρτυρά το απλό: Το πώς μετρά τη ζωή σου ο καπιταλιστής, ως κόστος στο πουγκί του. Και μ' ένα τέτοιο μέτρημα αναφέρουν πως όποιος εισοδηματικά κινείται μεταξύ των 280 και των 1.200 δολαρίων το μήνα, ανήκει στη μεσαία τάξη, η οποία μάλιστα οφείλει την ύπαρξη και την ευημερία της ακριβώς στην ευημερία του καπιταλισμού.

Με βάση αυτό το μέτρημα αυτοί που καταφεύγουν στα συσσίτια της Νέας Υόρκης ανήκουν στη μεσαία τάξη.

Με βάση, επίσης, αυτό το μέτρημα αυτοί που είχαν δικό τους σπίτι, καλό φαΐ κάθε μέρα, δωρεάν και υψηλού επιπέδου εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, δημόσιες και δωρεάν παροχές Υγείας, δεν έπαιρναν, όμως, 280 δολάρια το μήνα, αλλά είχαν δικό τους - κοινωνικοποιημένο - όλο το υπερπροϊόν της εργασίας τους, ε, αυτοί ζούσαν όλα εκείνα τα χρόνια του επάρατου κομμουνισμού στην απόλυτη φτώχεια, από την οποία τελικά απελευθερώθηκαν (τόσο που ο πληθυσμός της πρώην ΕΣΣΔ μειώθηκε ήδη κατά 50 εκατομμύρια με κύρια αιτία το θάνατο από υποσιτισμό).

Μετέχουν, όμως, πλέον στην «παγκοσμιοποίηση», η οποία με το επόμενο κύμα της υπόσχεται μεγάλες δόξες: Θα εξισορροπήσει, λέει, τη φτώχεια, μειώνοντάς τη στην Ασία και αυξάνοντάς τη στην Αφρική. Λαμπρό μέλλον.

Με μια προϋπόθεση, βέβαια: Να μην ξανάρθει ο κομμουνισμός! Στόχο για τον οποίο η Παγκόσμια Τράπεζα λέει πως πρέπει να κάνουμε τα πάντα!

Ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε;

Το σίγουρο είναι πως ξέρουν ποιο ήταν το εμπόδιό τους χτες, όπως επίσης ξέρουν τι είναι αυτό που μπορεί να τους απειλήσει ξανά αύριο...

...όταν θα έχουν αρχίσει να το μαθαίνουν και οι από κάτω. Κι από κει που διατηρούν την αυταπάτη ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη θα θελήσουν να γίνουν τάξη για τον εαυτό της!

Ασχετο (αντί ευχής): Ο καπιταλισμός έχει αποδειχτεί ικανός να διαχειριστεί σε όφελός του κάθε «σοσιαλιστική» διακήρυξη. Το πρόβλημά του ήταν και παραμένει ο εφαρμοσμένος σοσιαλισμός. Που αναγκαστικά παραπέμπει σε ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη, κάτι που επίσης αναγκαστικά προϋποθέτει να συσπειρώνεται στο δικό της κόμμα, το κομμουνιστικό.