Εκατόν είκοσι πέντε (125) εργάτες δε γύρισαν φέτος σπίτι τους από το μεροκάματο. Κάθε εργατικό «ατύχημα», όπως το χτεσινό σε γιαπί του Χαλανδρίου, όπου από τύχη δεν υπήρξε νεκρός, αποτυπώνει την ασυδοσία εκείνων που κερδίζουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων και την πολιτική που τους προστατεύει και τους ενθαρρύνει. Το 2006 φεύγει αφήνοντας πίσω έναν νεκρό κάθε τρεις μέρες, αναδεικνύοντας την επιτακτική ανάγκη της συσπείρωσης και πάλης μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, για τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, για την ανατροπή της εξουσίας εκείνων που δολοφονούν και σακατεύουν εργάτες.