Το τραγικό είναι ότι ο μισθοφορικός στρατός ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1990, όχι εξαιτίας οποιασδήποτε εναλλακτικής θητείας αλλά από τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για τη δημιουργία «ευέλικτων μονάδων άμεσης ανταπόκρισης» σε περιφερειακό πολυεθνικό επίπεδο. Το γεγονός αυτό πολλαπλασίασε έντονα παράνομες ενέργειες αποφυγής στράτευσης. Είναι χαρακτηριστικές οι απόψεις σε τωρινές τηλεοπτικές συζητήσεις ότι η ύπαρξη του μισθοφορικού στρατού σε συνδυασμό με τη σύγχρονη τεχνολογία των όπλων, καθιστά περιττή την υποχρεωτική στράτευση. Πρόκειται κατ' αρχή για μια απλοϊκή αντίληψη περί στρατού και εθνικής άμυνας. Το ζήτημα της «λούφας» και της αποφυγής στράτευσης, είναι πολύ παλιό κι αυτό γινόταν απ' όσους είχαν «δόντι».

Το αμυντικό σύστημα μπαίνει κι αυτό στο χωνευτήρι της καπιταλιστικής αγοράς κι ο στρατιώτης μεταβάλλεται σε «μεροκαματιάρη» από τον οποίο το κεφάλαιο προσδοκά υπεραξία. Η υπεραξία αυτή είναι τόσο ξεχωριστή όσο ξεχωριστά είναι και τα κέρδη των οπλικών συστημάτων ως ιδιαίτερο εμπόρευμα στη διεθνή αγορά. Είναι αναπότρεπτο, στην οικονομία που υποτάσσει την αξία χρήσης στην ανταλλακτική αξία και τη μετατρέπει σε εμπόρευμα, ο άνθρωπος να υποτάσσεται στην υπέρτατη αυτή λειτουργία.

Σε πολιτικό επίπεδο οι κάθε λογής «καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις», το «ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσω ειρηνικών μεταρρυθμίσεων», «η εκσυγχρονιστική αντιμετώπιση» των καπιταλιστικών αντιφάσεων της... πούρας αριστεράς, είτε ολοκληρώνουν τις τωρινές ανάγκες του καπιταλισμού, είτε τον στηρίζουν «λογικά» κι «αριστερά». Το οξύτατο φαινόμενο πολλαπλασιασμού της «λούφας» και της αποφυγής στράτευσης, προκύπτει από την ανάγκη του κεφαλαίου ν' απαλλαγεί από πατριωτικές δεσμεύσεις και να στηριχτεί σ' ένα μιλιταριστικό σώμα μισθοφόρων που υλοποιεί την ιμπεριαλιστική του πολιτική. Το μπέρδεμα αυτού του επικίνδυνου φαινομένου με την προσπάθεια κάθε φουκαρά να διευκολύνει το παιδί του στη στρατιωτική του θητεία, είναι επιεικώς ανήθικο και επικίνδυνο.