Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Η σχολή έγινε καθεστώς. Τώρα, στην εποχή που ως και οι «Ρέιτζερς» βγαίνουν στα κανάλια για να «τιμήσουν», δήθεν, το κάποτε δημοκρατικό φοιτητικό κίνημα, αυτό που οι ίδιοι στην εποχή τους το αντιμετώπιζαν με ξύλινα κλομπ, τώρα, το κάθε τομάρι μπορεί να χαρακτηρίζει «αρρώστια» το φοιτητικό κίνημα, γνωρίζοντας πως έτσι κι αλλιώς στη διπλανή εφημερίδα, ως εναλλακτική λύση θα παρουσιάζεται το ίδιο εμπόρευμα με περιτύλιγμα που να χαϊδεύει τα αυτιά.

Στο εμπόρευμα βρίσκεται το κλειδί: Ολα πρέπει να υπηρετούν το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Ο,τι εμποδίζει αυτά τα κέρδη να αυξάνονται είναι αντιδραστικό. Πρόοδος είναι η ευημερία των καπιταλιστών.

Θεωρώντας αυτό το δίπολο δεδομένο - έχουν εκπαιδεύσει, ήδη, αρκετά προς αυτήν την κατεύθυνση λαϊκές εργατικές μάζες - έρχεται σαν αυτονόητο ότι η «ανάπτυξη» είναι ένα διαταξικό κοινό καλό. Το μόνο που λείπει είναι να αυξηθεί ο κοινός πλούτος! Κανένα πρόβλημα: Αρκεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα! Απ' αυτήν, λέει, εξαρτάται το κοινό βιοτικό επίπεδο των κατοίκων, οι οποίοι ήδη έχουν πάψει να είναι αφεντικά και εργάτες. Είναι όλοι κάτοικοι! Κάπου εδώ αρχίζουν οι κωλοτούμπες: Οταν άρχισαν να σπέρνουν τις ελαστικές μορφές απασχόλησης σαν θεραπεία διά πάσαν νόσον ισχυρίζονταν ότι απ' αυτό εξαρτάται η ανάπτυξη. Τώρα που έχει μετρηθεί πλέον πως η ανάπτυξη των κερδών πάει χέρι - χέρι με την αύξηση της παραγωγικότητας, που με τη σειρά της ωθεί στις απολύσεις εργάτες, ε, τώρα αξιώνουν να παράγουν ακόμα περισσότερα οι ήδη λάστιχο για να μην επιβραδυνθεί η ανάπτυξη!

Αυτό μπορεί να συμβεί: Με το να εκπαιδεύονται διαρκώς οι εργαζόμενοι, έτσι που να θεωρούν ότι εμπόδιο στην ανάπτυξη είναι οι δικές τους σταθερές σχέσεις εργασίας, εμπόδιο στην ανάπτυξη είναι οι συλλογικές συμβάσεις, όλα αυτά που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό! Η Ατζέντα της Λισαβόνας περιέχει τη μέθοδο αυτολεξεί. Εξηγεί και πώς θα γίνουν λάστιχο οι εργάτες και πώς θα εκπαιδεύονται ώστε να αυξάνονται τα κέρδη. Στο τέλος - τέλος η συνταγή είναι απλή: «Να διασφαλίσει ότι κάθε παιδί μπορεί να διαβάζει, να γράφει και να κάνει στοιχειώδεις μαθηματικές πράξεις». Τόσο απλό...

Ασχετο: Για να μη βλέπεις την πραγματική κλοπή του μόχθου σου, ένας καλός δρόμος είναι να τρέμεις τους λωποδυτάκους του δρόμου. Ενας ακόμα καλύτερος είναι να γίνεις εσύ ο ίδιος χαφιές αυτουνού που γράφει ένα σύνθημα στο δρόμο. Ακόμα καλύτερα, να πληρώνεις και 15 λίρες, πιστεύοντας πως έτσι προστατεύεις αυτό που σου έχουν ήδη πάρει.

Εκπαίδευση!