Η μικρή μεγαλώνει. Πιάνει δουλιά στο δικηγορικό γραφείο του άντρα της πιανίστριας. Μετά αναλαμβάνει baby sitter στο μικρό γιο της οικογένειας. Στο τέλος της ταινίας θα πάρει την εκδίκησή της. (Η πιανίστρια, που την εμπόδισε να γίνει μουσικός, θα χάσει τα πάντα. Ο,τι έχασε και εκείνη)!

Καλά καταλάβατε. Πρόκειται για μια ταινία εκδίκησης. Μιας εκδίκησης γεμάτης υπονοούμενα. Ακόμα και σεξουαλικά. Ολα, βέβαια, με ευγένεια και μέτρο. Μην ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με ήρωες, οι οποίοι καταπιάνονται με τη σοβαρή μουσική! Ακόμα και οι ακραίες στιγμές τους, είθισται, να είναι προσεγμένες!

Δε μιλάμε για μουσικούς τεκέδες, μιλάμε για μουσικά μέγαρα! Εδώ, το όποιο έγκλημα, θέλει σάλτσα!

Να σοβαρευτούμε! Η ταινία είναι από τις περιπτώσεις που δείχνει σοβαρή, αλλά δεν είναι. Που δείχνει να την απασχολεί κάτι, αλλά τελικά δεν την απασχολεί τίποτα. Που τελειώνει, μέσα στα αδιέξοδά της, και λες, «γιατί όλα αυτά»; Και απάντηση δεν υπάρχει!

Και, ωστόσο, όλα είναι καθωσπρέπει! Τα κάδρα, τα ντεκόρ, τα ρούχα, οι κινήσεις, οι ματιές, τα χαμόγελα, οι υποψίες. Καθωσπρέπει, επίσης, οι λίγοι και λιτοί διάλογοι. Και οι δύο κυρίες. Και παίζουν ή δείχνουν να παίζουν και οι δύο μουσική. Ομως, παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει συγκίνηση. Ούτε σκέψη. Ο θεατής νιώθει πως παραβρέθηκε σε μια κοσμική συγκέντρωση, σε ένα καλό «περιβάλλον» και αυτό ήταν... Γρήγορα, βγαίνει στο δρόμο να πάρει αέρα!

Παίζουν: Κατρίν Φρο, Ντέμπορα Φρανσουά, Πασκάλ Γκρέκορι, Κριστίν Τσίτι.