Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, θα μπορούσε να είχε διαμορφώσει συνθήκες, ώστε και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου να ικανοποιούσε, αλλά και τα λαϊκά αιτήματα. Δυστυχώς όμως, επικράτησαν οι νεοφιλελεύθεροι και η βάρκα έγειρε μονόπλευρα...

Λέει συγκεκριμένα ο Γ. Δραγασάκης: «Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έθεσε τις βάσεις για μία αρχιτεκτονική της ΕΕ, που ευνοούσε τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Ετσι, ό,τι εξυπηρετούσε τις τράπεζες, τους ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς ομίλους και την κεφαλαιαγορά, σε γενικές γραμμές προωθήθηκε. Αντίθετα, στο κοινωνικό πεδίο, όχι μόνο δεν είχαμε βήματα στην κατεύθυνση μιας κοινωνικής Ευρώπης, αλλά αντίθετα, η ΕΕ έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο άγριου κοινωνικού και φορολογικού ανταγωνισμού...».

Είναι εμφανής η προσπάθεια του στελέχους του ΣΥΝ, με τα όσα αναφέρει, να δικαιολογήσει την - πέρα για πέρα ταξική - στάση του ΣΥΝ, της υπερψήφισης της, εγκληματικής για τα λαϊκά συμφέροντα, Συνθήκης του Μάαστριχτ. Θέση, την οποία προφανώς, θεωρεί δικαιολογημένη και σήμερα. Το πολύ - πολύ να γυρίσουν και να σου πουν: «Τι φταίμε εμείς που επικράτησαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και δεν αναπτύχθηκε η ...κοινωνική Ευρώπη». Ελα ντε. Φταίνε οι του ΣΥΝ που δεν αναπτύχθηκε η ...κοινωνική Ευρώπη;

Πέρα από αυτό, η τοποθέτηση Δραγασάκη, εμφανίζει και τα στενά ταξικά όρια του πολιτικού λόγου του συγκεκριμένου κόμματος, το οποίο προβάλλει τη θέση μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης, που μπορεί να ευνοήσει και τους κεφαλαιοκράτες και τους εργαζόμενους. Δηλαδή, καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις παράλληλα με την ανάπτυξη της ...κοινωνικής Ευρώπης. Πρόκειται για τη γνωστή ρεφορμιστική άποψη, την οποία μάλιστα ντύνουν με ...σοσιαλιστικά χρώματα. Σοσιαλισμός με δημοκρατία είναι το ...όραμα του ΣΥΝ. Μόνο που δεν πρόκειται για σοσιαλισμό, αλλά για καραμπινάτο καπιταλισμό, διανθισμένο με ...ολίγη κοινωνική Ευρώπη.