Η... δήθεν κόντρα | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Η... δήθεν κόντρα

Τελικά μετά την ξαφνική κι αποτυχημένη πρόταση μομφής κι άμεσης διενέργειας εκλογών, του ΠΑΣΟΚ προς την κυβέρνηση, η χώρα μπήκε επίσημα σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με ανοιχτή ημερομηνία ξαφνικών εκλογών. Το πρόβλημα των κυβερνητικών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων υπήρχε και δημιουργούσε έντονες συνειδησιακές αντιδράσεις σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων με κορύφωση τις λαϊκές κινητοποιήσεις για την Παιδεία. Το καινούριο είναι ότι μεγαλώνει μια έμπρακτη αμφισβήτηση και αντίδραση για τον αντιλαϊκό ρόλο των εταίρων του δικομματισμού.

Το ξαφνικό της ενέργειας του ΠΑΣΟΚ συνίσταται στην προσπάθεια ανακοπής αυτού του ρεύματος. Τώρα δηλώνει ότι το αίτημα της άμεσης διενέργειας εκλογών θα συνοδεύει όλες τις δραστηριότητές του. Το ζητούμενο δείχνει να είναι ο έλεγχος κι η μεταστροφή της ανεξέλεγκτης λαϊκής δυσαρέσκειας στα κανάλια του «επίσημου» προεκλογικού ανταγωνισμού. Η δικομματική τανάλια επανενεργοποιείται μετά μια περίοδο ανοιχτής δικομματικής συναίνεσης. Η συναίνεση περνά ξανά στο παρασκήνιο, και στο προσκήνιο έρχεται η διαχειριστική λεκτική κόντρα για την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Ο πολιτικός ορίζοντας της Ελλάδας που φαίνεται να παίρνει γκρίζο χρώμα από τα κόμματα εξουσίας, δεν αφορά την ουσιώδη επίλυση των λαϊκών προβλημάτων από κατ' ουσία παράλληλα πολιτικά προγράμματα.

Η ουσία βρίσκεται στον έλεγχο της ανεξέλεγκτης λαϊκής συνείδησης. Η αλήθεια αυτή γίνεται εμφανής στον ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα της εξωτερικής πολιτικής με τις επιπτώσεις της στον τομέα της άμυνας. Η ελληνική εξωτερική πολιτική μετά το 1990 επικεντρώνεται στο ενδιαφέρον της κυρίως στα Βαλκάνια και συνοψίζεται στη λέξη-δόγμα: «διείσδυση». Πρόκειται για την υπόθεση της μεγάλης συνεχόμενης καπιταλιστικής «μπίζνας», που όλα δείχνουν ότι συμπλέκονται επιχειρηματικά συμφέροντα με κρατική στήριξη και προστασία. Η «διείσδυση», δηλαδή οι κεφαλαιοκρατικές επενδύσεις στα Βαλκάνια, με αλληλένδετο σκοπό την άσκηση οικονομικού ιμπεριαλισμού, σημαδεύει την άκρατη υποταγή του ελληνικού λαού στην ελληνική αστική τάξη.

Ο ανταγωνισμός είναι ισχυρός κι η ανάγκη εξασφάλισης κεφαλαίων είναι τόσο μεγάλη που αγγίζει το όριο κρατικών επενδύσεων. Η ανάγκη αυτή μηδενίζει κάθε ιδέα για ενίσχυση κοινωνικών τομέων όπως Παιδεία, Υγεία, Εργασία, Ασφάλεια κλπ. Το μέλλον της Ελλάδας υποθηκεύεται στις ανταγωνιστικές ανάγκες της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Τα ποντικοσαλέματα της Βουλής των Ελλήνων με την κυβέρνηση και τα κόμματα εξουσίας, γίνονται εκ των πραγμάτων το «δημοκρατικό» σαμάρι στο καβαλίκευμα της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Με δεδομένη την ανάγκη συνεχούς άκρατης ενίσχυσης του ελληνικού καπιταλισμού, διαλύεται ακόμη και το μέχρι το 1990 αστικό σύστημα αμοιβών κι εργασιακών σχέσεων κεφαλαίου - εργασίας. Το δόγμα της «διείσδυσης», δηλαδή ο οικονομικός ιμπεριαλισμός, συνοδεύεται και στηρίζεται από τις μισθοφορικές εκστρατευτικές μονάδες, δηλαδή τον εν δυνάμει στρατοκρατικό ιμπεριαλισμό. Το αστικό κράτος με την κυβέρνησή του μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες για να συντηρήσει τον εξωτερικό στρατό στο πλαίσιο των ευρύτερων συμβατικών ιμπεριαλιστικών υποχρεώσεων και συμμετοχών. Ως λύση ο δικομματισμός (δηλαδή τα κόμματα εκφραστές του κεφαλαίου) παραδίδει τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις στους άρπαγες του ιδιωτικού κεφαλαίου που εντάσσει τους κοινωνικούς τομείς στο άκρατο κερδοσκοπικό παιχνίδι με οικονομική επιβάρυνση του λαού. Αυτή την πρακτική έννοια έχουν οι διάφορες μετοχοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αποκεντρώσεις κλπ. Το αστικό κράτος αποδεσμεύεται από τις κοινωνικές του υποχρεώσεις μεταφέροντας τις κοινωνικές δαπάνες στο λαό που τον υποχρεώνει να τις πληρώνει στο ταμείο του επιχειρηματία κεφαλαιοκράτη. Αυτό είναι το ουσιαστικό νόημα της «ανακατωσούρας» που παρουσιάζεται στη Βουλή των Ελλήνων από το δικομματισμό της προεκλογικής και μετεκλογικής παραλλαγής.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ