Γρηγοριάδης Κώστας

Ευχή των παλαιότερων προς τους νεότερους με την οποία νοηματοδοτούσαν, με απλά λόγια, τη σπουδαιότητα της μόρφωσης, κυρίως, μέσω της τυπικής εκπαίδευσης, ήταν να μάθουν γράμματα. Χρόνοι δύσκολοι και η δυνατότητα απόκτησης κάποιου πτυχίου συνέβαλλε καθοριστικά στη βεβαιότητα εύρεσης εργασίας και ενός αξιοπρεπούς μισθού. Μπορεί η κατάσταση σήμερα να έχει αλλάξει άρδην και πλήθος ειδικοτήτων το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι μια βέβαιη θέση στη λίστα των ανέργων, αλλά η «παρότρυνση» για σπουδές και μόρφωση εξακολουθεί. Γιατί θεωρείται, και ορθά, ως μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις για την καλλιέργεια, την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ατόμου κ.τ.λ. Το ζήτημα που εγείρεται βέβαια είναι «τι γράμματα μαθαίνει κάποιος», εκτός από γραφή κι ανάγνωση...

Ισως κάποιος από τους εκσυγχρονιστές σκηνοθέτες θα μπορούσε, με βάση τις σημερινές αθλιότητες που αποτυπώνονται στα νέα σχολικά εγχειρίδια και τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, να γυρίσει σε μια καινούρια version την ομότιτλη και πολύ πετυχημένη ταινία του Θόδωρου Μαραγκού. Και στη θέση του μακαρίτη ηθοποιού Βασίλη Διαμαντόπουλου, να χρησιμοποιούσε τον πολυπολιτισμικό κύριο Αντώνη Λιάκο (πρόεδρο του ΟΠΕΚ, για να μην ξεχνιόμαστε), όπου θα μιλά για συνωστισμό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, μετά από έναν κυριακάτικο ποδοσφαιρικό αγώνα (αντί του ...συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης, όπου σφαγιάστηκαν χιλιάδες Ελληνες) και στο ρόλο της, επίσης, μακαρίτισσας Αννας Μαντζουράνη, τη μαντάμ Ρεπούση, που να μιλά στους μαθητές για τις ανθούσες ελληνικές επιχειρήσεις στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, την όμορφη συμβίωση με τους Τούρκους κατακτητές (ή μήπως επισκέπτες;) και τους ...πλιατσικολόγους κλέφτες. Εξάλλου, η σύγχρονη διδακτική προτείνει τη χρησιμοποίηση των πολυμέσων για τις ανάγκες των μαθημάτων (και καλά κάνει). Μάλιστα φαντάζομαι ότι το χουβαρντάδικο (με λεφτά των φορολογουμένων βέβαια) Παιδαγωγικό Ινστιτούτο θα μπορούσε να αναπαράγει σε DVD και να προμηθεύσει όλα τα δημοτικά σχολεία της χώρας. Μια ιδέα ρίχνουμε. Κι αν αρνηθεί κάποιος Ελληνας σκηνοθέτης, που πολύ αμφιβάλλουμε, γιατί υπάρχουν πάντα «πρόθυμοι» που θα αναλάμβαναν να συμβάλλουν στη «μεταρρύθμιση» της Παιδείας μας, να ανατεθεί σε κάποιον δημιουργό από τη γείτονα χώρα, με την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα γνωρίζει άριστα ζεϊμπέκικο, που ως γνωστό είναι εργαλείο της εξωτερικής μας πολιτικής από τις ημέρες του εκσυγχρονισμού και βοηθά στην κατανόηση και την προσέγγιση των δύο λαών...

Το Συγκρότημα και το έντυπο που εκφράζει αενάως τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» (σ.σ. οι οποίες (ξανα)ευθυγραμμίστηκαν με την ΠΑΣΟΚική πρόταση μομφής την προηγούμενη βδομάδα, γιατί ως γνωστό μερικά ...χούγια είναι πολύ δύσκολο να κοπούν) εξακολουθούν και ταυτίζουν με «εμμονή» (σ.σ. χρησιμοποιούμε ορολογία του κ. Λιάκου) την ασκούμενη κριτική με το Χριστόδουλο και την εκκλησία θυμίζοντας το ανέκδοτο με τον Τοτό και το μυρμηγκάκι. Οπως και να εξαπολύουν λάσπη με την ετικέτα του «εθνικιστή». Μα είναι τόσο φτωχό το λεξιλόγιό τους; Κι αν ναι είναι δύσκολο να ανοίξουν κάποιο από τα πολλά λεξικά που βρίσκονται στο εμπόριο και να χρησιμοποιήσουν και κάτι άλλο; Θα δεχόμαστε ακόμα και αγγλική ορολογία μια και ίσως είναι από αυτούς που δε (θα) είχαν αντιρρήσεις στην πρόταση της κατά φαντασίαν Ελληνίδας Σιγκολέν (μπρρρ) για την καθιέρωση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στο ελληνικό σχολείο. Κι επειδή ως επιχείρημα (sic) εμφανίζεται ξανά και ξανά ότι η παράθεση απλών ιστορικών γεγονότων, μαχών ημερομηνιών και ηρωικών κατορθωμάτων, στα παλιά βιβλία - κι ως ένα βαθμό έχουν δίκιο - θα μπορούσαν τα παραπάνω να συμπληρωθούν αναμφισβήτητα με κείμενα όπου να αναλύεται το ιστορικό και κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο της εποχής, να φωτίζεται με το γίγνεσθαι του ευρύτερου περίγυρου, έτσι ώστε εκτός από την απόκτηση της τυπικής γνώσης να ενεργοποιούνται μαθησιακές διαδικασίες που να στοχεύουν στην κριτική σκέψη που είναι από τα μεγάλα ζητούμενα της εκπαίδευσης. Αλλά κάτι τέτοιο σε κανένα σημείο δε συμβαίνει. Προπαγανδιστικός λόγος που επιχειρεί να ισοπεδώσει πολιτισμούς και διαδρομές χιλιάδων ετών στο όνομα ενός «ρεαλισμού» με μεταφυσικές και ανορθολογικές προσεγγίσεις.

Για το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ του Δημοτικού, αλλά και για τα υπόλοιπα, θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες επί σελίδων. Πιστεύουμε ότι το θέμα έχει αναδειχτεί αρκούντως και την απάντηση δίνουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που στην πράξη το έχουν ήδη ακυρώσει, ακολουθώντας απλά τη χρονική σειρά και το αναλυτικό πρόγραμμα, ως προς τις διδακτικές ενότητες που πρέπει να καλύψουν. Να σημειώσουμε και ένα ενδιαφέρον κείμενο σαράντα δασκάλων, που κυκλοφορεί (σ.σ. αυτοί κ.κ. Λαλάκηδες και μανταμίτσες δεν είναι της επιρροής ούτε του κ. Χριστόδουλου, ούτε του κ. Καρατζαφέρη) κι άλλα παρόμοια που ετοιμάζονται. Δε γνωρίζουμε, επίσης, το περιεχόμενο του ερωτηματολογίου που δόθηκε από σύμβουλο στη Θεσσαλονίκη και το καταγγείλατε ως μεροληπτικό και καθοδηγητικό σε βάρος του εκτρώματός σας. Αλλά πώς κόπτεστε για την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών και την ίδια στιγμή συμβάλατε τα μέγιστα στη δίωξη του εν λόγω συμβούλου; Δεν αντέχετε, είναι αλήθεια, τη διαφορετική άποψη. Συνηθισμένοι (-ες) στις αυλές του εκσυγχρονισμού επί μια οχταετία κι άλλα τόσα χρόνια στα παγκάκια της «αλλαγής», όπου παίζατε με στημένες διαιτησίες και συχνά χωρίς αντίπαλο ξαφνιαστήκατε με τις αντιδράσεις. Οι φοιτητές σας που βρίσκονται σε καταλείψεις, την ίδια στιγμή που εσείς βάζετε πλάτη στην κυρία Γιαννάκου και καταφέρεστε κατά της ΠΟΣΔΕΠ, αλήθεια σκέφτεστε πώς θα σας αντιμετωπίσουν; Εσείς είναι βέβαιο ότι δεν τρέφετε την παραμικρή ευαισθησία σε τέτοια «μικροπράγματα». Η δουλιά σας (και κυρίως των εντολοδόχων σας) να γίνεται και τα επιμίσθια να πέφτουν. Τα υπόλοιπα ανήκουν στους «σκοτεινούς κύκλους της συντήρησης και του οπισθοδρομισμού...». Ετσι δε διατείνεστε;

Τρία ακόμα ενδεικτικά παραδείγματα για το τι σημαίνει ιστορία για τους εργολάβους του εκσυγχρονισμού: Στη σελίδα 112 αφιερώνετε 18 αράδες όλες κι όλες για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Ακολουθεί ένας χάρτης, ένας στατιστικός πίνακας, έξι εικόνες κι ένα απόσπασμα από το «Αξιον Εστί» του Ελύτη. Και ξεμπερδέψατε. Διαβάζουμε «η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων είναι από τις τραγικότερες στιγμές αυτού του πολέμου». Αριστερά στο γλωσσάρι σημειώνεται «Ναγκασάκι, Χιροσίμα: πόλεις της Ιαπωνίας». Και στη σελίδα 111 υπάρχει μια εικόνα με μια κατεστραμμένη πόλη (Χιροσίμα). Τώρα, αν ρωτήσουμε ποιος έριξε τις βόμβες (κι όχι τη βόμβα, Λαλάκηδες) απάντηση στην κουρελαρία σας δε θα βρούμε. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο για τον αριθμό των θυμάτων και τις οικολογικές καταστροφές, που υπήρξαν για πολλά χρόνια. Και αν βιαστείτε να πείτε ότι είναι δουλιά του δασκάλου οι ...λεπτομέρειες, στον πίνακα 5.65 με τις ανθρώπινες απώλειες στον πόλεμο, γιατί δεν αναφέρονται τα εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα; Γιατί, βεβαίως, όπως και η ελληνοτουρκική «φιλία» συμβαδίζει με την ελληνοαμερικανική «υποταγή». Παράδειγμα δεύτερο. Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος. Διαβάζουμε «η κυβέρνηση εθνικής ενότητας ...δεν καταφέρνει να αποτρέψει τον Εμφύλιο Πόλεμο, που ξεσπά το 1946, ανάμεσα στο δημοκρατικό στρατό και την κυβέρνηση. Τον Οκτώβριο του 1949 ο Εμφύλιος πόλεμος ολοκληρώνεται με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, πολλές χιλιάδες θύματα και πολλές καταστροφές». Και ο μεν Δημοκρατικός Στρατός απαρτιζόταν από τους αγωνιστές του ΕΑΜ, της Εθνικής Αντίστασης. Για τον άλλο στρατό μούγκα. Οι γερμανοτσολιάδες, οι ταγματασφαλίτες, οι ΜΑΥδες, οι κουκουλοφόροι καταδότες απουσιάζουν. Η τρομοκρατία στην επαρχία; Και ω άθλιοι των αθλίων. Ο ρόλος των Αμερικανών και των Αγγλων στον Εμφύλιο περνά ως να μην υπήρξε ως ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες της επιβολής μιας κυβέρνησης που δεν είχε το παραμικρό λαϊκό έρεισμα.

Παράδειγμα τρίτο και τελευταίο. Η στρατιωτική δικτατορία. Σελίδα 118 «Την 21η Απριλίου του 1967, μια ομάδα συνταγματαρχών, με αρχηγό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο εκμεταλλεύεται την πολιτική αστάθεια και επιβάλλει στην Ελλάδα στρατιωτική δικτατορία». Χωρίς την παραμικρή σύνδεση τι ακολούθησε μετά τον Εμφύλιο κάνετε λόγο για την ανακοπή προς τη δημοκρατική πορεία. Οι εκτελέσεις κομμουνιστών, οι πολιτικές δολοφονίες, η προσφυγιά, οι φυλακίσεις, οι εξορίες τι έγιναν; Και ξαφνικά μια ομάδα συνταγματαρχών; Τα ίδια δεν έλεγε και ο Αβέρωφ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης; Υιοθετείτε πλήρως τη θεωρία του. Ξεχάσατε, όμως, να αναφέρετε την ορολογία που συνήθιζε για τα γνωστά «σταγονίδια». Και οι Αμερικανοί; Εχουν δει το φως της δημοσιότητας ντοκουμέντα. Οι ίδιοι πλέον παραδέχονται την ανάμειξή τους. Εσείς όχι; Μήπως έχετε ειδική πληροφόρηση και το αγνοούμε; Μα τέτοια ευγένεια ούτε ο Χατζηαβάτης στον πασά δεν έδειχνε. Και στην πίσω σελίδα, για το Πολυτεχνείο, ούτε μια αναφορά στους νεκρούς φοιτητές που το αίμα τους είναι ακόμα νωπό. Ο αμερικανοευρωραγιαδισμός σας σίγουρα θα επιβραβευτεί. Οχι, όμως, από τον εκπαιδευτικό χώρο, ούτε από την ελληνική κοινωνία. Από χορηγούς τύπου Σόρος και άλλους «συναδέλφους» του.

Κλείνοντας το σημείωμα θα λέγαμε ότι η ταινία, μια και ξεκινήσαμε με την Εβδομη Τέχνη, που ταιριάζει περισσότερο στο βίο και την πολιτεία σας τελικά δεν είναι το «Μάθε παιδί μου γράμματα», αλλά το «Από πού πάνε στη χαβούζα» του ίδιου σκηνοθέτη. Μόνο οι βοθρατζήδες μπορούν να ασχοληθούν με τα περιττώματά σας. Οι επιστήμες αδυνατούν να αντέξουν τη δυσοσμία τους...