Μόλις στα 25 του χρόνια, ο Κούρδος Σερίφ Καντίρ γνωρίζει πως μόλις βγει απ' την πόρτα του «Ευαγγελισμού», όπου νοσηλεύεται εδώ και δύο μήνες σχεδόν, δε θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει. Γνωρίζει ήδη, σχεδόν από τη μέρα που νοσηλεύτηκε στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, πως εκείνο το βράδυ, εκείνη η τραγική στιγμή - όταν δέχτηκε τις σφαίρες από το φασιστοειδές, που ακούει στο όνομα Α. Καζάκος, στη σπονδυλική του στήλη - θα άλλαζε τη ζωή του οριστικά. Ωστόσο, το συγκεκριμένο περιστατικό προσπαθεί με κάθε τρόπο να το ξεχάσει. Δε θυμάται καν το σημείο όπου δέχτηκε την επίθεση. Δε θυμάται μέρα, δε θυμάται ώρα. «Απ' τη μέρα που ήρθε στο νοσοκομείο, αρνείται να θυμηθεί οτιδήποτε έχει σχέση με το περιστατικό. Σαν να 'χουν ενεργοποιηθεί όλες οι άμυνές του», λένε οι άνθρωποι που βρίσκονται στο πλευρό του και τον στηρίζουν αυτές τις δύσκολες ώρες.

Τα όνειρά του - παρότι ανατρέχει σ' αυτά με ένα χαμόγελο που σε αιφνιδιάζει - μοιάζουν πλέον σαν να 'χουν απομείνει αιμόφυρτα, πεσμένα στην άσφαλτο, ακριβώς σ' εκείνο το σημείο, όπου δέχτηκε το απάνθρωπο και αναίτιο χτύπημα. Μόνη παρηγοριά του σήμερα δύο κασέτες, με μουσική απ' τον τόπο του, που τις βάζει και τις ξαναβάζει στο «γουόκμαν» του, κουνώντας ρυθμικά τα χέρια και το κεφάλι του, «μου αρέσει πολύ η μουσική», λέει με απίστευτο κουράγιο κι ας δείχνει πόσο τον πληγώνει η σκέψη πως δε θα μπορέσει ποτέ ξανά να χορέψει τους αγαπημένους του ρυθμούς...

Αυτό, όμως, που κυρίως του δίνει κουράγιο, είναι πως νιώθει στο πλευρό του πολλούς ανθρώπους - συμπατριώτες του Κούρδους, αλλά και απλούς Ελληνες πολίτες - να απλώνουν χείρα βοηθείας και να συμβάλλουν όσο μπορούν στην όποια αποκατάστασή του. Και το μόνο που τον μελαγχολεί ακόμα περισσότερο είναι πως σε λίγες μέρες η γυναίκα του Σουίν φέρνει στη ζωή το πρώτο τους παιδί, ίσως μάλιστα να έχει ήδη γεννήσει... «Ηρθα στην Ελλάδα πριν από τέσσερις μήνες περίπου, ως οικονομικός μετανάστης. Στόχος μου ήταν να μαζέψω κάποια χρήματα, για να τα στείλω πίσω στην οικογένειά μου, που είναι κυριολεκτικά πολύ φτωχή. Η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου επέσπευσε αυτή μου την απόφαση. Είπα θα δουλέψω, θα μαζέψω κάποια χρήματα και μετά βλέπουμε. Πλήρωσα, ωστόσο, αυτή μου την επιθυμία πολύ, πάρα πολύ ακριβά», θα μας πει απ' το δωμάτιο 858 της πτέρυγας «Πατέρα», στον «Ευαγγελισμό».

Σύμφωνα με τους γιατρούς που τον παρακολουθούν, οι δύο σφαίρες, που δέχτηκε στη σπονδυλική του στήλη το βράδυ εκείνο του περασμένου Οκτώβρη, τον έχουν ήδη αφήσει παράλυτο απ' τη μέση και κάτω, «χωρίς καμιά δυνατότητα αποκατάστασης». Ακριβώς έτσι το λένε, ακριβώς έτσι το γνωρίζει και ο Σερίφ, που από την πρώτη στιγμή που μπήκε τραυματισμένος στο νοσοκομείο ήθελε να μάθει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν ήταν, όσο οδυνηρή κι αν είναι γι' αυτόν. «Η κατάστασή του είναι πραγματικά πολύ σοβαρή. Ενας νέος άνθρωπος δε θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει και το ξέρει. Παρ' όλα αυτά, προσπαθεί να σταθεί ψυχολογικά στα πόδια του και σ' αυτό προσπαθούμε όλοι να συμβάλλουμε», θα πει απ' την πλευρά της η νευροχειρουργός Αλεξάνδρα Κωσταντινίδου, η οποία έχει εθελοντικά προσφερθεί να βοηθήσει τον Κούρδο πρόσφυγα. Το τραγικό είναι πως μία απ' τις δύο σφαίρες βρίσκεται ακόμα στο κορμί του, θα βρίσκεται για πάντα - εκεί ανάμεσα στον 9ο και 10ο σπόνδυλο - γιατί, σύμφωνα με τους γιατρούς, «μια επέμβαση σ' αυτό το σημείο ίσως και να είναι μοιραία»...

Η ιστορία του Σερίφ μοιάζει συγκλονιστική στην αφήγησή της, ίσως ακριβώς γιατί χρειάστηκαν μόνο δύο σφαίρες για να κοπεί η ελπιδοφόρος πορεία της. Ξεκίνησε από κάποιο ορεινό χωριό του Ιρακινού Κουρδιστάν και έφτασε λαθρομετανάστης στη χώρα μας - πληρώνοντας, φυσικά, ένα γενναίο ποσό στα όποια κυκλώματα - ένα πρωινό του περασμένου Σεπτέμβρη. « Το μόνο που κουβάλησα μαζί μου ήταν η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και το "πιστεύω" μου πως θα μπορούσα μέσα απ' τη δουλιά μου να μαζέψω κάποια χρήματα για να τα στείλω πίσω. Δεν ήθελα το παιδί μου να περάσει ό,τι εγώ πέρασα», λέει, καθώς ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του. Για αρκετό καιρό, περιπλανήθηκε στους δρόμους της Αθήνας - «χωρίς χαρτιά, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλιά» - έμεινε και κάμποσο καιρό «από δω και από κει, σε συμπατριώτες μου, που είχαν εξασφαλίσει ένα δωμάτιο». Σιγά - σιγά, ο Σερίφ «δικτυώθηκε», βρήκε κάποιες δουλιές του ποδαριού, ώσπου, 15 μόλις μέρες πριν βγει για το ρατσιστικό του σαφάρι ο Α. Καζάκος, μπόρεσε και εξασφάλισε μια κάπως πιο σταθερή εργασία σ' ένα μηχανουργείο στα Μελίσσια. Κι εκεί πάνω που βρέθηκε κι ένα δωμάτιο σπίτι - « ο μαστρο - Δημήτρης με άφηνε να κοιμάμαι σ' ένα δωμάτιο πίσω απ' το μαγαζί» - εκεί που η ζωή του βρήκε έναν καθημερινό, αξιοπρεπή ρυθμό, εκεί που άρχισε να μαζεύεται και το πρώτο κομπόδεμα και το μέλλον να φαντάζει καλύτερο, ήρθε εκείνο το βράδυ... Ολα πια για τον 25χρονο νέο εργάτη μοιάζουν να 'χουν καταρρεύσει. Γιατί «είναι βασανιστικό να σκέφτεσαι πως δε θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις μια βόλτα το παιδί σου, να τρέξεις μαζί του στην εξοχή»...