Η ταινία παρακολουθεί πέντε ιστορίες που διαδραματίζονται σε μια μικροαστική γειτονιά. Και οι πέντε ιστορίες είναι «αληθινές». Αληθινές με την έννοια της εξωτερικής καταγραφής. Δυο αδερφές με δυο διαφορετικούς χαρακτήρες. Μια μοναχική γιαγιά, που κρύβει τις «λίρες» της (Ντοστογιέφσκι). Δυο καλόκαρδοι ληστές, που αντί να την κλέψουν, τη «φροντίζουν» («Συνοικία το Ονειρο»). Μια γυναίκα περιμένει τον παντρεμένο εραστή της, ο οποίος, επιπλέον, είναι γιατρός και δεν μπορεί να είναι συνεπής, αφού ένα έκτακτο περιστατικό τον κρατάει μακριά της. (Μια πολύ «κοινή» σύμπτωση). Ενας νεαρός ομοφυλόφιλος νομίζει ότι βρήκε το ταίρι του αλλά, τελικά, γελάστηκε, αφού ο «άλλος» δεν είναι ειλικρινής μαζί του! (Η διαφορά ηλικίας και κοινωνικού «στάτους» εγκυμονεί πάντα τέτοιους κινδύνους σε τέτοιου είδους σχέσεις). Και, τέλος, ένας εγκαταλειμμένος από τη γυναίκα του, η οποία ζει πια στη μάνα της, έρχεται να τη διεκδικήσει!

Ολα ετούτα θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για μια μικρή κοινωνική τοιχογραφία. Ως ένα σημείο η ταινία είναι μια μικρή κοινωνική τοιχογραφία! Αυτό, όμως, δεν την καθιστά αυτόματα και αξιόπιστη. Γιατί τα υλικά που χρησιμοποιεί, τα χρώματα ας πούμε, δεν έχουν βάθος, δεν προχωράνε κάτω από την επιφάνεια. Οι χαρακτήρες, δεν έχουν βάθος πεδίου, είναι μονοδιάστατοι! Ακόμα και το παίξιμό τους, εκτός από μια - δυο εξαιρέσεις, είναι τελείως εξωτερικό, θεατρινίστικο, άκριτα νατουραλιστικό. Οι διάλογοι «μοιάζουν» με αυθόρμητους διαλόγους! Ομως, δεν είναι, μοιάζουν! Γιατί κάνουν πολλές επαναλήψεις, «λένε» κοινοτοπίες, δεν προσφέρουν στην εξέλιξη της ιστορίας.

Το «πείραμα» της Ευαγγελάκου, για να αποδώσει, θέλει γερές ιστορίες και άριστους ηθοποιούς. Κανένας δε νοιάζεται για την ανειλικρίνεια του αποτυχημένου ομοφυλόφιλου ηθοποιού, για παράδειγμα, αν δε βιώσει το δράμα του. Το οποίο δράμα του, ιδιαίτερα όταν συντρέχουν λόγοι χρονικής οικονομίας (πέντε ιστορίες διηγείται η ταινία), πρέπει να περιγραφεί με αδρές πινελιές. Πράγμα που δεν κάνει σε καμία ιστορία της η ταινία.

Η Ευαγγελάκου έκανε, πιστεύω, μια αυθαιρεσία. Θεώρησε πολλά πράγματα δεδομένα και προχώρησε στην καταγραφή. Ομως, η μεγάλη δυστυχία των ανθρώπων είναι πως σχεδόν όλοι βλέπουμε την πραγματικότητα, αλλά ελάχιστοι από εμάς μπορούμε να ξέρουμε την πραγματικότητα της πραγματικότητας! Το βάθος των πραγμάτων, δηλαδή.

Αυτή την έλλειψη των ανθρώπων έρχεται να καλύψει η τέχνη. Και η τέχνη. Η οποία πρέπει να ξύσει την επιφάνεια των πραγμάτων, για να μας αποκαλυφθεί η ουσία τους. Αυτά που μπορούμε να παρατηρήσουμε και από μόνοι μας, αυτά που ξέρουμε, αυτά που φαίνονται με γυμνό μάτι, δεν είναι υλικό για κινηματογράφηση!

Παίζουν: Υβόνη Μαλτέζου, Χρήστος Στεργιόγλου, Ταξιάρχης Χάνος, Ερρίκος Λίτσης, Αλεξία Καλτσίκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Δημήτρης Ξανθόπουλος, κ.ά.