Μια, δυο, τρεις, δεκατρείς! Δεν ξέρω πόσο αντέχουμε ακόμα να βλέπουμε αυτοκρατορικές ίντριγκες, διανθισμένες με παθιασμένους απαγορευμένους έρωτες, με ιπτάμενα στιλέτα, με χορογραφημένες μάχες, με χιλιάδες κομπάρσους. Θεωρώ ότι το θέμα έχει εξαντληθεί! Ισως, γιατί αυτού του είδους οι κινέζικες εξωτικές ταινίες μας έπεσαν όλες μαζεμένες! Ισως γιατί σκεφτόμαστε, όσοι σκεφτόμαστε, ότι κάτι πονηρό έχει ο λάκκος με τη φάβα, γιατί δεν μπορεί να είναι μόνον αυτές οι ταινίες το ζήτημα της Κίνας! Κάπου στο βάθος, μυρίζει τουρισμός. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα θέματα στη μεγάλη αυτή χώρα, που αξίζουν καλλιτεχνικής προσέγγισης! Νομίζω!

Και, ωστόσο, μιλάμε για πραγματικά έργα τέχνης! Για άρτια γυρισμένες ταινίες. «Η Κατάρα του Χρυσού Λουλουδιού», που μας απασχολεί σήμερα, όσο στέκονταν στο εσωτερικό των ανακτόρων, στο εσωτερικό των ηρώων της, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις τους, στις δίψες τους για εξουσία, για εκδίκηση, για απόλαυση, για έρωτα, παρακολουθούσαμε μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη, όμοια με τις ζωγραφιές από πολύτιμο κινέζικο βάζο, ανθρώπινη τραγωδία. Μια τραγωδία που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τις δικές μας αρχαίες θεατρικές ή ποιητικές τραγωδίες. Ο «πυρήνας» των συγκρούσεων ήταν ο ίδιος. Η εξουσία, ο εγωισμός, ο απολυταρχισμός, η δολοπλοκία, η ασέβεια, η πίστη, το πάθος, ο πόθος, ο έρωτας, το χρέος...

Αυτά, όμως, από κάποιο σημείο και μετά, άρχισαν σιγά - σιγά να εξαφανίζονται! Η οθόνη σταδιακά γέμισε δράση. Η αίθουσα, ιδιαίτερα εκεί προς το τέλος, πνίγηκε στις κραυγές και στους θορύβους των όπλων. Η τέχνη υποχώρησε στις εμπορικές προσταγές του Χόλιγουντ! Ο Βασιλιάς έμεινε γυμνός! Τι κρίμα!

Τι κρίμα γιατί, έστω και αν πρόκειται για μια ακόμα επανάληψη, μέχρι το σημείο που παραδόθηκε στο εμπόριο, «Η Κατάρα του Χρυσού Λουλουδιού», γέμισε την «ψυχή» μας με χρώματα, με αυστηρά καλλιτεχνικές κινήσεις και ματιές των ηθοποιών, με λειτουργικότατους ήχους και μουσικές, με καλό γούστο και πλούσιες ευαισθησίες. Νιώθαμε πως παρακολουθούσαμε μια εξαιρετική όπερα. Οπου όλοι υπακούανε στη «μαγική» μπαγκέτα ενός διαβασμένου μαέστρου.

Και εδώ είμαι υποχρεωμένος να πω, και παρακαλώ αυτό να μην εκληφθεί σαν υποχώρηση, οι όποιες αρνητικές παρατηρήσεις μου, δεν πρέπει να σας αποτρέψουν από την ταινία. Αντίθετα, πρέπει να σας οδηγήσουν στην αίθουσα και εκεί, αφού γευτείτε τις απέραντες ομορφιές της ταινίας, να βγείτε λέγοντας και εσείς «τι κρίμα, η τέχνη, αυτή η ανώτερη κοινωνική συνείδηση, να υποκύπτει στη λογιστική»!

Παίζουν: Τσόου Γιούν Φατ, Γκονγκ Λι, Τζέι Τσου, Λίου Γε.