Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι για να καταλάβουμε.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών σήμερα είναι και πολλά και σύνθετα.

Ο καπιταλισμός αναγκάζεται να πάρει πίσω τα περισσότερα δικαιώματα που είχε υποχρεωθεί να παραχωρήσει στη γυναίκα, γιατί θέλει να καλύψει δικές του ανάγκες, να «λύσει» σοβαρά προβλήματα κρίσης, να συσσωρεύσει περισσότερα κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο.

Αλλωστε, είχε παραχωρήσει στη γυναίκα τόσα όσα χρειαζόταν για να μπορεί να παίρνει απ' αυτήν μεγαλύτερο κέρδος, ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που παίρνει από τον άντρα.

Μ' αυτή την έννοια δεν είναι σωστό αυτό που συχνά λέγεται ότι δηλαδή η κατάργηση κατακτήσεων είναι πισωγύρισμα.

Η πορεία του καπιταλισμού προς τα μπρος που την υλοποιούν τα αστικά κόμματα με τη βοήθεια κι άλλων δυνάμεων είναι καινούργια βήματα εκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός δεν κάνει βήματα προς τα πίσω, αναπτύσσεται μέσα από την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και φτάνει στη βαρβαρότητα. Εχει λοιπόν άλλες ανάγκες.

Συνεπώς, σήμερα δε φτάνει να ζητάς πίσω όσα σου παίρνουν ή απλά να αντιστέκεσαι για να κρατήσεις δικαιώματα. Αυτό δε λέει σχεδόν τίποτε, δε βελτιώνει τη ζωή σου. Πρέπει να απαιτήσεις όσα δεν είχες μέχρι τώρα.

Βεβαίως, είναι αλήθεια ότι η γυναίκα ζει καλύτερα σήμερα, απ' ό,τι ζούσε η μητέρα μας και η γιαγιά μας. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί η τάση εξέλιξης είναι αντικειμενική. Τα πράγματα δε μένουν στατικά, εξελίσσονται και η εξέλιξη έχει θετικά, προοδευτικά στοιχεία. Ακόμη να θυμηθούμε ότι έχουν αναπτυχθεί στην πορεία της ανθρωπότητας μεγάλοι αγώνες που επέδρασαν και στο επίπεδο της ιδεολογίας των λαών.

Και όσον αφορά στις γυναίκες, τα καταφέρνουν πιο εύκολα. Εχουν δουλέψει γι' αυτό όλα τα προηγούμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Αντιδραστικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις που έχουν να κάνουν με τις γυναίκες και που είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση και των δύο φύλων βοηθούν στο συμβιβασμό και την αποδοχή των επιχειρημάτων αποπροσανατολισμού. Για παράδειγμα το επιχείρημα ότι πρέπει να καταργηθούν ό,τι θετικές ρυθμίσεις υπάρχουν υπέρ των γυναικών στο όνομα των ίσων δικαιωμάτων, εύκολα γίνεται αποδεκτό. Το στηρίζουν στη «λογική» ότι για να υπάρχει ισότητα όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Τι ξεχνούν όλοι αυτοί να υπολογίσουν; Οτι δε γίνεται ισότητα δικαιωμάτων των δύο φύλων όταν παραγνωρίζονται οι βιολογικές διαφορές, αλλά και οι διαφορές κοινωνικής φύσης που έχουν ήδη διαμορφωθεί σε βάρος των γυναικών μέσα στους αιώνες, που διατηρούνται και αυξάνονται στα πλαίσια του ταξικού ανισότιμου κοινωνικού συστήματος, του καπιταλισμού. Και είναι αυτές ακριβώς οι διαφορές που λειτουργούν ως εμπόδια στην ανάπτυξη της συνείδησης και δράσης των γυναικών.

Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η γυναίκα έχουν στο κέντρο τους το στοιχειώδες δικαίωμα της εργασίας, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τη μη αναγνώριση του κοινωνικού ρόλου της μητρότητας, δηλαδή τα στοιχεία εκείνα που αυξάνουν σημαντικά το βαθμό εκμετάλλευσής της.

Η μερική και ευέλικτη απασχόληση επιδιώκεται να είναι η κύρια μορφή απασχόλησης των γυναικών (για να «μειωθεί» η μεγάλη γυναικεία ανεργία). Ο στόχος της αύξησης αυτής της μορφής απασχόλησης σημειώνεται σε κάθε ντοκουμέντο της ΕΕ. Ας προετοιμαστούμε ανάλογα, γιατί το 2007 είναι «αφιερωμένο» εξαιρετικά στις γυναίκες, από την Κομισιόν!

Αυτή, λοιπόν, η ισότητα που προωθείται από την ΕΕ και τις δυνάμεις του κεφαλαίου σημαίνει όξυνση της ανισότητας των δύο φύλων. Αυτή η ισότητα μεταφράζεται σε ισότητα στις υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα, ισότητα στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην καταπίεση.

Γι' αυτό και αγωνιζόμαστε για καθημερινές κατακτήσεις, αλλά πάντα με τελικό στόχο την κοινωνική χειραφέτηση των γυναικών μέσα από την ανατροπή της εκμεταλλευτικής βάσης του κοινωνικού συστήματος.

Διεκδικούμε ισότιμα δικαιώματα με τον άντρα στη δουλιά, στη μόρφωση, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας. Επιμένουμε ότι πρέπει να διατηρούνται και να διευρύνονται οι θετικές ρυθμίσεις υπέρ των γυναικών (π.χ. απαγόρευση νυκτερινής εργασίας, πενταετής διαφορά στη συνταξιοδότηση των γυναικών, κοινωνικές παροχές στη μητρότητα κλπ.), όσο διατηρούνται και σκληραίνουν οι όροι εκμετάλλευσης όλων των εργαζομένων, όσο δηλαδή υπάρχει καπιταλισμός. Αλλωστε, είναι η ελάχιστη αναγνώριση της ανισότιμης θέσης τους στην ταξική κοινωνία.

Εχει, επίσης, μεγάλη σημασία να κατανοηθεί από γυναίκες και άντρες των λαϊκών στρωμάτων ότι τα ιδιαίτερα προβλήματα των γυναικών πρέπει να είναι αιτήματα διεκδίκησης μέσα από το εργατικό κίνημα και να δένονται με τον αγώνα για αντιμονοπωλιακά, αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα.

Η λογική να περιορίζουμε στο εργατικό και λαϊκό κίνημα τις απαιτήσεις μας σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη απομάκρυνση από την πραγματική ισοτιμία και χειραφέτηση της γυναίκας. Σημαίνει όχι μόνον ισοτιμία στα βάρη και στις υποχρεώσεις, αλλά πολύ χειρότερα βάρη για τις γυναίκες.

Πρέπει να πειστούμε ακόμη ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα. Το μόνο εμπόδιο είναι ο ατομικός περιορισμός που μπορεί να έχει ο καθένας σωματικά ή πνευματικά είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα.