Αν σας ενδιαφέρει η ιστορία (τρόπον τινά) της CIA, όπως την καταγράφει ένας Αμερικάνος (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), τότε πηγαίνετε να δείτε τον «Καθοδηγητή». Θα «θαυμάσετε» τον πατριωτισμό των Αμερικάνων, που, από το «τίποτα», έστησαν έναν γίγαντα αντικατασκοπίας, με τον οποίον απλώθηκαν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα (με τα γνωστά αποτελέσματα).

Οι υπόλοιπες ταινίες, εκτός από αυτήν του Τζο Κάρναχαν («Ασος στο Μανίκι»), που με αλλοπρόσαλλο τρόπο ασχολείται με τη μαφία, μοιράζονται ανάμεσα στην τρυφερότητα και στη «διανοουμενίστικη» σύγχυση. Η ρώσικη ταινία «Ο Ιταλός» του Αντρέι Κραβτσούκ ασχολείται, με πολύ τρυφερό τρόπο και με καλό ρώσικο κινηματογράφο, με το εμπόριο παρατημένων παιδιών στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία! Το ίδιο τρυφερή και καλογυρισμένη και η ταινία της γεννημένης στην Ελβετία από γονείς Γιουγκοσλάβους (Βόσνιο πατέρα, Κροάτισσα μάνα) Αντρέα Στάκα, «Φρόιλαϊν». Μιλάει για τη μοναξιά των ανθρώπων, η οποία πολλαπλασιάζεται όταν αφορά σε μετανάστες οι οποίοι είναι τελείως ξεκρέμαστοι!

Από την τρυφερότητα δίνουμε έναν αφαιρετικό σάλτο και περνάμε στη «διανοουμενίστικη» σύγχυση! Η τελευταία ταινία του Λαρς Φον Τρίερ, «Το Μεγάλο Αφεντικό», δε συγκρίνεται σε τίποτα με προηγούμενες δουλιές του («Δαμάζοντας τα Κύματα», «Χορεύοντας στο «Σκοτάδι», «Dogville», «Manderlay»...). Εδώ με τελείως ασήμαντο κινηματογραφικά τρόπο, σύμφωνα με τις δυνατότητες του Δανού δημιουργού, προσπαθεί να στήσει μια πολιτική κωμωδία (Ενας απατεώνας - αφεντικό και οι αφελείς συνεργάτες του).

Από κοντά στη σύγχυση και ο Μεξικάνος Κάρλος Ρεϊγάδας (γεννήθηκε το 1971 στο Μεξικό και σήμερα ζει και εργάζεται στο Βέλγιο) με την ταινία του «Battle in Heaven». Η ταινία θέλει να μιλήσει για το Μεξικό και τους ανθρώπους του, όμως, πάσχει από ασάφεια και ναρκισσισμό! Και, επιπλέον, κάνει κατάχρηση (χωρίς λόγο) σε τολμηρές ερωτικές σκηνές...