Διαμορφωνόταν μια πραγματικά παράξενη εικόνα. Στην Ιταλία από το 1948 ίσχυε ένα από τα δημοκρατικότερα για τις αστικές χώρες Σύνταγμα, στην επεξεργασία του οποίου είχαν ενώσει τις προσπάθειές τους τα αριστερά κόμματα και οι αστικές παρατάξεις, που είχαν πάρει μέρος στην Αντίσταση κατά του φασισμού. Επικεφαλής του κράτους ήταν το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, μαζί του στην κυβέρνηση μετείχαν τα μικρότερα κόμματα που είχαν αντιφασιστικές αντιλήψεις. Το φασιστικό κόμμα που είχε μεταμορφωθεί σε «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα» («μοβιμέντο σοτσιάλε ιταλιάνο» - ΜΣΙ), είχε ελάχιστη αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο. Αλλά στις μυστικές υπηρεσίες και στο στρατό, δηλαδή στους λεπτότερους κρίκους του κράτους, οι «μισίνοι», όπως αποκαλούν ακόμα τους νεοφασίστες, κρατούσαν, κυρίαρχες θέσεις.

Το σατανικό μηχανισμό της μόνιμης αντικρατικής συνωμοσίας τον είχαν δημιουργήσει οι Αμερικανοί ακόμα κατά την περίοδο της απελευθέρωσης της χώρας. Για την τελειοποίησή του σε ενιαίο μέτωπο δούλευαν ο πολιτικοί, οι διπλωμάτες και οι κατάσκοποι της Ουάσιγκτον. Στόχος τους ήταν να στρωθεί η συνεργασία των τριών «Μ». Πρώτο «Μ» ήταν οι «μισίνοι», οι φασίστες.

Ισως άξιζε να φορεθεί στο κεφάλι του Μουσολίνι η περούκα του Τζέφερσον; Ρώτησε κάποτε τον Αμερικανό δημοσιογράφο Σούλτσμπεργκερ η σύζυγος του ιδιοκτήτη του περιοδικού «Τάιμ», πρέσβειρα στην Ιταλία στη δεκαετία του '50 κυρία Κλερ Μπουτ Λιους. «Η κυρία Λιους, σημείωνε ο Σούλτσμπεργκερ, τρέφει τη βαθύτερη περιφρόνηση (ούτε και προσπαθεί να το κρύψει) προς την οξυδέρκεια ή το νου κάποιου. Οι Ιταλοί είναι γι' αυτή διεφθαρμένοι φοβητσιάρηδες, που δεν είναι δυνατό να κυβερνηθούν με δημοκρατικές μεθόδους. Λέει ότι η κυβέρνηση, που κρατάει την εξουσία στην Ιταλία, δεν έχει, σε διάκριση από τη Γαλλία, καμία ελπίδα για μακροχρόνια ύπαρξη, αν δε συμπεριληφθούν σ' αυτήν οι«δεξιές δυνάμεις». Ο Σούλτσμπεργκερ ανέφερε το πρώτο «Μ», στο οποίο βασίζεται η «σταθεροποίηση», αλλά αμερικανικά, ή σωστότερα - η αποσταθεροποίηση της Ιταλίας. Τα δυο άλλα «Μ» είναι η μαφία και οι μασόνοι.

Το 1943 από τη φυλακή ειδικού καθεστώτος στη φυλακή για τους προνομιούχους «Γκρέιτ Μεντόου», που θύμιζε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, μεταφέρθηκε ο Σαλβατόρε Λουκάνια, πιο γνωστός σαν «Τυχερός» - «Λάκι» Λουτσιάνο, επικεφαλής της αμερικανικής μαφίας. Οι διασυνδέσεις του Λουτσιάνο έπρεπε να διευκολύνουν στην αποκατάσταση επαφών με τους σικελιώτες «μαφιόζους». Πριν από την απόβαση σ' αυτό το νησί, δόθηκε εντολή στα στρατεύματα των ΗΠΑ «να αποκαταστήσουν επαφή και συνδέσεις με τους ηγέτες των μυστικών ριζοσπαστικών ομάδων, για παράδειγμα της μαφίας, και να τους δοθεί κάθε δυνατή βοήθεια». Η βοήθεια αυτή δόθηκε. Με την υποστήριξη των αμερικανικών στρατευμάτων οι «μαφιόζοι» μόλις βγαίνανε από τις φυλακές γίνονταν συχνά δήμαρχοι των απελευθερωμένων πόλεων. Μεταξύ τους και ο αρχηγός της μαφίας της Σικελίας «ντον» Κάλο Βιτσίνι.

Ετσι τέθηκαν ο βάσεις της συνεργασίας της μαφίας με την αμερικανική κατασκοπία, η οποία θα ενισχυόταν και η οποία υπήρξε μόνιμη στην υλοποίηση των πιο δυναμικών πράξεων -πολιτικών δολοφονιών, προκλήσεων. Το νήμα αυτής της συνεργασίας διαφαίνεται στην ίδια την Αμερική από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι ως το «ουότεργκέιτ». Και στην Ιταλία από το χέρι της μαφίας, που την είχαν κανακέψει οι Αμερικανοί, χάθηκαν μερικές εκατοντάδες άτομα - πολιτικοί, κρατικοί παράγοντες, δικηγόροι και εισαγγελείς, δημοσιογράφοι, αξιωματικοί της αστυνομίας.

Το καθήκον να καταρτίσει το «ιταλικό σχέδιο» είχε ανατεθεί ακόμα το 1942 από τη ΔΣΥ στον Ιταλοαμερικανό Μαξ Κόρβο. Καταγόταν από το Μελίλι (Σικελία) και ζούσε πριν από τον πόλεμο στις ΗΠΑ, στο Μιντλάουν (Πολιτεία Κονέκτικουτ), πόλη, όπου οι κάτοικοι ήταν κυρίως σικελικής καταγωγής. Με τη βοήθεια της «Κόζα νόστρα» που διεύθυνε τις υποθέσεις στα αμερικανικά συνδικάτα, τα λιμάνια, καθώς και στηριζόμενος στις σχέσεις που είχε ο ίδιος, ο Κόρβο, χρησιμοποίησε στο ρόλο πληροφοριοδοτών της ΔΣΥ πολλούς Ιταλοαμερικανούς - δικηγόρους, δικαστές, δημοσιογράφους. Τράβηξαν την προσοχή του και οι μετανάστες. Στην πόλη του στρατολόγησε το «Τζο»-το σοσιαλδημοκράτη Τζουζέπε Λούπις, μελλοντικό υπουργό της Ιταλίας. Από τη μασονική στοά Γαριβάλδη της Νέας Υόρκης πάρθηκε ο προαναφερόμενος μασόνος Ραντόλφο Πατσιάρντι. Τρόμαζε κάπως το παρελθόν του - ο Πατσιάρντι είχε πάρει μέρος στο πλευρό των δημοκρατικών στον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία. Γι' αυτό και μερικοί στη ΔΣΥ υποπτεύονταν τον Πατσιάρντι για αριστερές συμπάθειες. «Τι λάθος! Να σκεφτείς, πως αυτός, αργότερα, στα χρόνια του "Ψυχρού πολέμου", αναδιοργάνωνε τις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις!», αναφωνούσε ο Κόρβο. Στον πράκτορα των Αμερικανών, αφοσιωμένο «ατλαντιστή», ταίριαζε πραγματικά το αξίωμα του υπουργού Αμυνας της Ιταλίας. Για τον Πατσιάρντι εκφράζεται πολλές φορές περιφρονητικά ο Χέμινγουέι στο μυθιστόρημα «Πέρα από το ποτάμι, στη σκιά των δέντρων».^* Ο Πατσιάρντι θα γίνει αργότερα σημαία των νεοφασιστικών δυνάμεων που επιδίωκαν να επιβάλουν δικτατορία στην Ιταλία.

Ακριβώς στην Ιταλία και εν μέρει στη γειτονική Γαλλία «έκανε πρακτική» όλη η «αφρόκρεμα» της ΣΙΑ: ο στρατηγός Γουόλτερς, ειδικός σύμβουλος του Ρίγκαν, ο μελλοντικός διευθυντής της ΣΙΑ Κόλμπι, ο Χάρβεϊ δημιουργός της «δύναμης θανάτου» -ειδικού τμήματος της ΣΙΑ για την πραγματοποίηση δολοφονιών σε όλο τον κόσμο. Αυτοί «δούλευαν» με τα τρία «Μ» προκειμένου να δυναμιτίσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και το δημοκρατικό σύστημα της Ιταλίας. Δρούσαν σε στενή επαφή με την Πρεσβεία των ΗΠΑ. Ο Κόλμπι, για παράδειγμα, έλεγε με ενθουσιασμό για την Κλερ Μπουτ Λιους: «Αυτή ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις επιχειρήσεις της ΣΙΑ που οργανώνονταν μέσα από την Πρεσβεία. Ελκυστική, έξυπνη, πολύ σίγουρη για τον εαυτό της, παραμένει ένας από τους διπλωμάτες που θαυμάζω πιο πολύ. Ασφαλώς! Η κυρία Λιούς ήθελε να φορεθεί η αμερικανική περούκα στο Μουσολίνι...