Του Ηλία Μακρή (από την «Καθημερινή»)

Ούτε «έχουν ξεφύγει» και «τετρακόσια τα έχουν». Με την έννοια ότι όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα, ούτε στα κουτουρού γίνονται, ούτε χωρίς πρόγραμμα. Αντίθετα, υπάρχει ένα σχέδιο επεξεργασμένο, ένα σχέδιο μακράς πνοής, ένα σχέδιο που δεν έχει μόνο κατασταλτική διάσταση, αλλά έχει πρωτίστως ιδεολογική και πολιτική διάσταση.

Τίποτα δεν έχει συμβεί κατά λάθος έως τώρα. Ούτε η ζαρντινιέρα, ούτε οι προηγούμενες δηλώσεις Πάγκαλου για το άσυλο, ούτε η σιδηρογροθιά, ούτε το σικέ παιχνίδι με τους κουκουλοφόρους, ούτε η μετατροπή των διαδηλώσεων σε πεδίο προβοκάτσιας και συκοφαντίας, ούτε οι νέες δηλώσεις Πάγκαλου, ούτε ότι προχτές έφτασαν να χτυπήσουν ακόμα και τους γονείς των φοιτητών, όταν έριξαν δακρυγόνα και απείλησαν με κλομπς τους γονείς οι οποίοι είχαν προσέλθει στα δικαστήρια για να συμπαρασταθούν στα παιδιά τους. Τίποτα δεν έγινε στην τύχη, ή επειδή έτσι προέκυψε.

Ολα έγιναν και γίνονται γιατί η κυβέρνηση και η ΠΑΣΟΚική συγκυβέρνηση θέλουν να επιβάλουν μια άθλια και αντιλαϊκή πολιτική επενδύοντας στο φόβο. Επενδύοντας στην τρομοκρατία. Επενδύοντας στη συκοφαντία ότι η λαϊκή κινητοποίηση συνιστά «χουλιγκανισμό» και ενοχοποιώντας τη διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής σαν «βεβήλωση των ιερών και οσίων», σαν «κατάλυση της δημοκρατίας»!

*

Η κυβέρνηση, όπως η προηγούμενη του Σημίτη, όπως η προ-προηγούμενη του Μητσοτάκη, έχει επιλέξει το δρόμο του κνούτου που είναι επενδυμένος ιδεολογικά με μια βαριά σκοταδιστική σκουριά, θέλοντας να παίξει με το κοινωνικό εκκρεμές. Ο δικομματισμός στοχεύει σε μια κατευθυνόμενη συντηρητικοποίηση κοινωνικών στρωμάτων που μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων και τον κουρνιαχτό της Παγκαλειάδας θα «διδάσκονται» να αναζητούν την «ησυχία» τους, να «κοιτάζουν τη δουλίτσα τους», να βουλιάζουν ήσυχα ήσυχα ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ τους, να αποδέχονται τις άνωθεν εντολές, να υποτάσσονται στις άνωθεν πολιτικές. Αδιαμαρτύρητα.

*

Αυτή η νομιμότητα, η νομιμότητα μιας εξουσίας που παραβιάζει στοιχειώδη δικαιώματα, όπως είναι η μόρφωση και το δικαίωμα στην εργασία, η νομιμότητα της πολιτικής που χρειάζεται τα κλομπς για να περάσει και να επιβληθεί, είναι υποχρεωμένη να χρησιμοποιεί για συμπαίχτες εκείνους τους άλλους, με τις κουκούλες, που θα της δίνουν το άλλοθι, την ευκαιρία και την αφορμή να χτυπά, να ξυλοφορτώνει, να κατασκευάζει ενόχους και να δημιουργεί ένα κλίμα πολεμικής αναμέτρησης.

*

Μόνο που πρόκειται πραγματικά για «πόλεμο». Εναν «πόλεμο» που εξαπολύει το οικονομικό κατεστημένο διά των δικομματικών του εκπροσώπων εναντίον του λαού. Εναν «πόλεμο» ταξικό, έναν «πόλεμο» κοινωνικό. Σε αυτό τον «πόλεμο» οι φοιτητές, οι σπουδαστές, οι δάσκαλοί τους δίνουν τη μάχη της Παιδείας. Στην απέναντι όχθη είναι εκείνοι που δίνουν τη μάχη για λογαριασμό της παραπαιδείας, για λογαριασμό των Κροίσων που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τα πανεπιστήμια, για λογαριασμό των ψευτοκολεγίων.

Σε αυτή τη μάχη δεν υπάρχει ουδετερότητα. Υπάρχει προσωπική ευθύνη στον καθένα να κρίνει ποιος, τα εντεταλμένα ΜΑΤ των δικομματικών εταίρων ή οι φοιτητές - παιδιά του ελληνικού λαού, δίνει αυτόν τον «πόλεμο» από τη σκοπιά του δίκιου. Και να πάρει θέση.