Ο Τζουζέπε Τορνατόρε πήρε στα χέρια του μια θλιβερή ιστορία (την ιστορία μιας Μολδαβής μετανάστριας στην Ιταλία, η οποία, όπως ήταν σχεδόν φυσικό, έπεσε στα χέρια εκμεταλλευτών που τη μετέτρεψαν στην αρχή σε πόρνη και, στη συνέχεια, σε πόρνη και παράλληλα σε μηχανή που γεννούσε παιδιά, το οποία αυτοί τα πουλούσαν), και τη μετουσίωσε σε ένα μικρό σκοτεινό κινηματογραφικό ποίημα! Ενα ποίημα που μοιράζεται ανάμεσα στη διάθεση για εκδίκηση και στη διάθεση για αγάπη και ελπίδα. Η γυναίκα αυτή, και μέσα στις λάσπες, γνώρισε τον αληθινό έρωτα. Και μέσα στον αποκλεισμό, μόνη της, έφτιαξε ένα παράθυρο επικοινωνίας. Παρ' ότι την τράβαγαν απ' όλες τις μεριές, εκείνη, δεν έκοψε ή τουλάχιστον προσπάθησε να μην κόψει, τον ομφάλιο λώρο με τον έρωτα και τη μητρότητα, με την ανθρωπιά, τελικά!

Εχει αξία να δει κανείς πώς μια μελό ιστορία, η ιστορία μιας πόρνης (ο κινηματογράφος από τη γέννησή του έχει ασχοληθεί με το θέμα, γιατί προσφέρει συγκίνηση), στα χέρια ενός άξιου δημιουργού αποχτάει οντότητα, κύρος και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Παρ' ότι, και αυτό πρέπει να το τονίσουμε, η ταινία δε συνδέει το προσωπικό, την «περίπτωση», με το γενικό. Παρ' ότι το (πλούσιο) συναίσθημά της λειτουργεί σε βάρος της λογικής της. Παρ' ότι δείχνει το αποτέλεσμα χωρίς να αναφέρεται και στις αιτίες που το διαμόρφωσαν. Παρ' όλα αυτά, η ταινία εξακολουθεί να είναι γοητευτική!

Ξεκινώντας από τις εξαιρετικές ερμηνείες, τόσο της «Αγνωστης» (Ξένια Ράπαπορτ) όσο και της «κόρης» της (Κλάρα Ντοσένα), τη θαυμάσια φωτογραφία του Φάμπιο Τσαμάριον, τη διακριτική αλλά δραματική μουσική του Εννιο Μορικόνε, τους σωστά επιλεγμένους χώρους και περνώντας στις τοποθετήσεις (θέσεις) της μηχανής, στα χρώματα και στη μελετημένη κινηματογραφική αφήγηση (σκηνές, πλάνα), καταλήγουμε σε ένα παράξενο και ενδιαφέρον κινηματογραφικό παιχνίδι. Οπου πράγματα απλά, καθημερινά, πράγματα που, πια, δεν «απασχολούν» κανέναν (ποιος νοιάζεται, σήμερα, για πόρνες μετανάστριες και πωλήσεις μωρών - αυτά, πλέον, είναι σύνηθες φαινόμενο στις «ελεύθερες» κοινωνίες μας), καταφέρνουν να μας αποσπάσουν το ενδιαφέρον και να μας συγκινήσουν...

Βέβαια, για να προσγειωθούμε, μόλις απομακρυνθείς από την αίθουσα νιώθεις σιγά - σιγά να αδειάζεις από τη συγκίνηση της προβολής! Η ταινία δε σε φορτώνει με δουλιά για το σπίτι. Μέχρι να μπεις και να βγεις στο λεωφορείο ή έστω μέχρι να πιεις ένα ποτό, η φόρτιση των εικόνων ξεθυμαίνει. Η «περίπτωση» είναι τόσο «προσωπική» και ο κινηματογράφος του Τορνατόρε, τουλάχιστον στην «Αγνωστη», τόσο εξεζητημένος, που καταλήγεις ότι είδες μια ταινία επίδειξη! Ξέρετε, αυτά που συμβαίνουν στις χορογραφίες των μπαλέτων. Οπου δίνουν την ευκαιρία στους σολίστ να μας παρουσιάσουν τις δυνατότητές τους. Ωραίες παρουσιάσεις, αλλά δε συνεισφέρουν στην πλοκή και στην εξέλιξη του έργου!

Παίζουν: Ξένια Ράπαπορτ, Μικέλε Πλάσιντο, Κλαούντια Γκερίνι, Κλάρα Ντοσένα, Αλεσάντρο Χάμπερ.