Αλλά, ας αρχίσουμε με το εργαλείο! Την ηθοποιό που υποδύεται τη μεγάλη Γαλλίδα τραγουδίστρια. Σπάνια ένας ηθοποιός συγκεντρώνει τόσα πολλά χαρίσματα μαζεμένα! Το κορμί της είναι ένα ακορντεόν που ανοιγοκλείνει βγάζοντας, σε κάθε ανοιγόκλειμα, ποτάμια πόνου, χαράς, αγάπης, ελπίδας. Και κάθε φορά όλα αυτά διαφορετικών αποχρώσεων. Ανάλογα με την πλοκή και την εξέλιξη του έργου. Η Μαριόν Κοτιγιάρ δεν αντέγραψε την Πιάφ, τον πόνο της μετέφερε! Δε χορταίνεις να τη βλέπεις! Σε συντρίβει στην κυριολεξία! Σε συντρίβει το κύρτωμα του κορμιού της, το νευρικό «ριγμένο» προς τα μπρος περπάτημά της. Σε συντρίβουν τα χέρια της, οι ώμοι της. Και σε εξοντώνουν τα μάτια της. Στο βλέμμα της δεν περνάει μόνον μια στιγμή από τη ζωή της ηρωίδας. Κάθε φορά που η Μαριόν κοιτάζει το φακό, μέσα από τα μάτια της περνάει ολόκληρη η ζωή της Εντίθ Πιάφ. Και τι ζωή!

Τι ζωή, «θεέ» μου! Ολοι οι κατατρεγμοί των «αθλίων» του Παρισιού των αρχών και των αμέσως μεταπολεμικών χρόνων του περασμένου αιώνα, στο ίδιο πρόσωπο! Στο ίδιο μικρό και αδύναμο σώμα! Η μάνα, τραγουδίστρια σε «καφέ», την εγκαταλείπει κυνηγώντας μια καριέρα, που δε θα έρθει ποτέ! Θα πεθάνει ζητιάνα! Ο πατέρας, φιλότιμος, αλλά ατάλαντος ακροβάτης σε τσίρκο και αργότερα στους δρόμους του Παρισιού. Κατάντησε, όπως ήταν επόμενο, αλκοολικός! Το «μωρό» καταλήγει στη μάνα του πατέρα της, στη γιαγιά, η οποία «διευθύνει» ένα μπορντέλο, με φτωχές, δυστυχισμένες και, συνάμα, καλοκάγαθες πόρνες. Σαν από αντίδραση, σαν κάποια «ανώτερη» δύναμη να φρόντισε το μωρό, η μικρή Εντίθ τυφλώνεται για 4 ολόκληρα χρόνια. Από τα 3 έως τα 7 της ακούει, αλλά, ευτυχώς, δε βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στο μπορντέλο της γιαγιάς. Και συμβαίνουν τα πάντα, αφού οι πελάτες είναι «κάθε καρυδιάς καρύδι».

Από τα 7 μέχρι τα 15 ζει με τον αλκοολικό πατέρα της. Μαζί του αρχίζει να τραγουδάει στα πεζοδρόμια. Αυτός ακροβατικά και εκείνη τραγούδι! Στα 15 της ανοίγει τα φτερά της να πετάξει μόνη της. Μια φίλη της κρατάει ανάποδα ένα καπέλο και αυτή τραγουδάει. Ο,τι μαζέψουν (και τι να μαζέψουν;), ίσα που τους φτάνει για το φαγητό τους, το ποτό τους (άρχισε από μικρή να πίνει), και τα ναρκωτικά, που έχει ήδη ξεκινήσει!

Εκεί στο δρόμο, σε αυτή τη νεαρή ηλικία, γνωρίζει τον πρώτον άνθρωπο που ήξερε να εκτιμήσει τη φωνή της. Την παίρνει στο μαγαζί του. Η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Με διάφορα μικρά σκαμπανεβάσματα, κυρίως από τον κακό, πια, χαρακτήρα της, από τις ανασφάλειές της και από την έλλειψη παιδείας, η καριέρα της, μέρα με τη μέρα, μεγαλώνει. Σε λίγο, η φωνή της θα γίνει σήμα κατατεθέν για το Παρίσι. Τα μεγάλα χολ, (Ολυμπιά, κ.ά,) της ανοίγουν τις πόρτες και τη φιλοξενούν. Μεγάλα ονόματα της μουσικής, του θεάτρου, του σινεμά και της λογοτεχνίας, γίνονται φίλοι της (Ζαν Κοκτό, Μορίς Σεβαλιέ, Υβ Μοντάν, Σαρλ Αζναβούρ, Μάρλεν Ντίτριχ, Τσάρλι Τσάπλιν κ.ά). Στο μεταξύ πεθαίνει (δύο χρόνων) το παιδί της...

Γελιέστε, όμως, αν νομίζετε πως η Πιάφ πέρασε στον παράδεισο! Και αυτός ο κόσμος, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, θέλει να πάρει και όχι να δώσει! Και αυτή, που δίνει ασταμάτητα, παρακαλάει για ένα καθαρό φιλί, ένα αληθινό χάδι, μια πραγματική τρυφερότητα! Κάποιες στιγμές νομίζει ότι το βρίσκει, όπως στην περίπτωση του πυγμάχου Μαρσέλ Σερντάν. (Σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα).

Η Πιάφ γεννήθηκε το 1915, θα πεθάνει το 1963 με ένα θάνατο, που δεν ταιριάζει σε κανέναν να πεθάνει (μόνη της στις Κάννες, από καρκίνο, αφού πρώτα γνώρισε κατατρεγμούς, άσυλα και νοσοκομεία)! Η κηδεία της έγινε στο Παρίσι και την αποχαιρέτησαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος. Τα γνωστά...

Την είπανε σπουργίτι! Και πράγματι, σπουργίτι ήτανε! Ομως, όχι ένα σπουργίτι ευτυχισμένο. Αλλά ένα σπουργίτι πληγωμένο. Ξεμαλλιασμένο, με σπασμένες φτερούγες, πληγωμένο σε όλο του το σώμα. Τραυματισμένο βαθιά στην «ψυχή» του. Ενα σπουργίτι εξοντωμένο που μόλις, όμως, άρχιζε να τραγουδάει, όλες του οι πληγές έγιαναν και μαζί με τις δικές του πληγές έγιαναν και οι δικές μας!

Ο κόσμος οφείλει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Εντίθ Πιάφ. Η οποία, για να μην το ξεχάσουμε και αυτό, στην κατοχή βρήκε το κουράγιο να σηκωθεί στο ύψος της. Ελαβε και αυτή, όπως, όφειλε, μέρος στην Αντίσταση...

Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Σιλβί Τεστίντ, Εμανουέλ Σενιέ, Πασκάλ Γκρέγκορι, Ζεράρ Ντεπαρντιέ.