«Επί συνόλου 6,6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων του παγκόσμιου πληθυσμού τα 5,4 δισ. ζουν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες οικονομικά συνθήκες. Τα νούμερα αυτά έρχονται σε δραματική αντίθεση με τη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των "ολίγων" κυρίως στο δυτικό κόσμο όπως προκύπτει από έκθεση της Merill Lynch και της Capgemini για τους ανθρώπους στον πλανήτη που διαθέτουν περιουσία άνω του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Το 2005 ανήλθαν σε 8,7 εκατομμύρια, αγγίζοντας σε συνολικό πλούτο τα 33,3 τρισ. δολάρια (...) η Παγκόσμια Τράπεζα υποδεικνύει μια νέα παρθένα αγορά για τις επιχειρήσεις, αυτή των "μικροκαταναλωτών". Η αγοραστική δύναμη των 4 δισεκατομμυρίων που ζουν στο όριο της φτώχειας φτάνει περίπου τα 5 τρισ. δολάρια» (τα στοιχεία στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)

«Εκείνη ήταν μια εκθαμβωτική ξανθιά Παριζιάνα. Εκείνος ένας γοητευτικός Γερμανός αξιωματικός. Αλλά ο πόλεμος που τους έφερε κοντά στην κατεχόμενη Γαλλία τους χώρισε μόλις τέλειωσε - ως την τυχαία συνάντησή τους πέντε χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. "Πώς μισούσαμε ο ένας τον άλλον". Ετσι λέγεται η τηλεταινία. Οι παραγωγοί ελπίζουν ότι θα εμπνεύσει κάποιον ενθουσιασμό για την ΕΕ (...) αρχίζει στις 9 Μαΐου του 1950 όταν οι δύο ήρωες συναντιούνται και πάλι. Την ίδια ημέρα ο Ρομπέρ Σουμάν ζήτησε τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακος και Χάλυβος. Στόχος της να δείξει πως η ΕΕ έφερε τη συμφιλίωση και την αγάπη στην Ευρώπη» (το ρεπορτάζ στο ΒΗΜΑ)