Ας προσέξουν καλά... Η αθλιότητα έχει και όρια. Αν η Ανδρεοπαπανδρεϊκή μέθοδος της καπηλείας συνθημάτων και εννοιών αποτέλεσε πολιτικό συνώνυμο της πολιτικής αγυρτείας, τότε η «ανανεωτική» εκδοχή της, η επιχείρηση αλλοίωσης του νοήματος της θυσίας και του σφετερισμού των συμβόλων - των συμβόλων και της θυσίας των άλλων - είναι κάτι αθλιοδέστερο. Είναι τυμβωρυχία και ύβρις!

*

Ας προσέξουν καλά... Οσοι μιλούν για τον Μπελογιάννη, έχουν υποχρέωση, αν όχι να σέβονται όλα όσα οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να φτάσουν, τουλάχιστον να μην τα μαγαρίζουν. Οσοι πάνε να κοντύνουν τον Μπελογιάννη στα μέτρα της δικής τους «ανανέωσης», ας το χωνέψουν: Ο Μπελογιάννης, εκείνο που ανανέωσε - ποτίζοντάς το με το ίδιο του το αίμα - είναι το δέντρο της αξιοπρέπειας και της συνέπειας. Της συνέπειας σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά.

*

Ο Μπελογιάννης είχε φροντίσει, εκτός από τους στρατοδίκες του, να «ξεμπερδέψει» και με κείνους που κάποια στιγμή θα προσπαθούσαν να τον σκυλέψουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Αυτά ήταν τα λόγια του Μπελογιάννη, στην πρώτη του δίκη, το Νοέμβρη του 1951. Οσοι έχουν το θράσος να ψάχνουν τη «δικαίωση» των δικών τους «δηλώσεων αποκήρυξης» στον Μπελογιάννη, ας προσέξουν καλά...