Οταν κάτι περιγράφεται - αναλύεται απομακρυσμένο από τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή που συνέβη είναι πάντα ευάλωτο στην αυθαιρεσία έως και τον πλήρη ανορθολογισμό. Την αφορμή για τον τόσο κοινότοπο συλλογισμό μας την έδωσαν τα καθημερινά δημοσιεύματα της «Αυγής» στη μνήμη του Γ. Φαράκου, που όλα σχεδόν ομόφωνα καταλήγουν σε μια λογική ότι χρειαζόταν πολύ θάρρος για να αφήσει εκείνη την εποχή το ΚΚΕ και «να συνεχίσει να προσφέρει σε άλλον πολιτικό χώρο, με αβέβαιη εκλογική επιβίωση...». Πότε, δηλαδή, χρειαζόταν το «πολύ θάρρος»; Στο κλίμα της εποχής των ανατροπών που με το που δήλωνες εθελοντής διαλυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος αυτόματα σε υποδεχόταν η αστική τάξη και τα μέσα της με τις πιο ανοιχτές τους αγκάλες; Οταν οι λογής ριψάσπιδες, ο ένας μετά τον άλλο, συναγωνίζονταν ποιος θα πει - δώσει την πιο αντιΚΚΕ μαρτυρία, ακριβώς για να εξασφαλίσει αυτή την προβολή; Οταν αυτές οι μαρτυρίες ήταν διαβατήριο για να περάσεις σαν «ανοιχτό μυαλό» με «ευρείς ορίζοντες»; Οταν, ειδικά ο ΓΓ της ΚΕ είχε υποδοχή «ήρωα», αφού ηγείτο της προσπάθειας διάλυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος; Τότε που όχι το μέλος αλλά ο απλός οπαδός κάποιας θέσης του ΚΚΕ (π.χ. για τα Σκόπια) αντιμετώπιζε στην καλύτερη περίπτωση την ειρωνεία του γραφικού; Τότε που εκείνοι που είχαν το πραγματικό θάρρος αρνήθηκαν τις σειρήνες και ξεκίνησαν την ανασυγκρότηση του Κόμματος της εργατικής τάξης; Ευτυχώς, θυμόμαστε ακόμα πολύ καλά...