Αλλη μια οικολογική επέτειος πριν λίγες μέρες. Αυτή τη φορά σειρά είχαν οι υδάτινοι πόροι. Που ξαφνικά στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ξαναθυμηθήκαμε, ύστερα από την παρατεταμένη περίοδο ανομβρίας και τους υπαρκτούς κινδύνους λειψυδρίας τους θερινούς μήνες. Ο Τύπος βρήκε θέμα να ασχοληθεί, το οποίο φυσικά θα ξεχαστεί αμέσως μετά, όταν η κατάσταση διορθωθεί. Προσωρινά, βέβαια, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για μια στρατηγική που θα εξορθολογίσει την υπάρχουσα κατάσταση και με σοβαρές πολιτικές θα έρθει να απαντήσει σ' ένα ζήτημα που θα το βρίσκουμε συνεχώς προ των ...πυλών.

Είναι αναμφισβήτητο ότι το νερό αποτελεί ζωτικό στοιχείο για την επιβίωση του ανθρώπου και τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος. Κι όμως, πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Στον «ανεπτυγμένο» κόσμο, στον οποίο ανήκει(;) και η χώρα μας, νέα φράγματα χτίζονται για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ανάγκες μας, κυρίως του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, καταστρέφοντας τους τελευταίους εναπομείναντες υγροβιότοπους. Χημικά και φυτοφάρμακα, αποτέλεσμα των μονοκαλλιεργειών και της εντατικής μορφής που ακολουθείται στη γεωργία, καταλήγουν ανεξέλεγκτα στα υπόγεια νερά, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών μας. Το κλίμα αλλάζει και το καλοκαίρι έχουμε ξηρασίες και το χειμώνα πλημμύρες.

Το πρόβλημα του νερού οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλφιλελεύθερες κυβερνήσεις εξακολουθούν να το προσεγγίζουν ως ένα ισοζύγιο «ζήτησης και προσφοράς», το οποίο λύνεται με νέα έργα. Η καταστροφική προσομοίωση των κανόνων της αγοράς ακόμα και σ' έναν φυσικό πόρο, η έλλειψη του οποίου σημαίνει εξαφάνιση της ζωής. Είναι εσφαλμένη η μισή αλήθεια, ότι αντιμετωπίζουμε μια χρόνια ανεπάρκεια νερού ή ότι τα ποτάμια χάνονται στη θάλασσα. Το νερό είναι ένας ανανεώσιμος πόρος και υπάρχει αρκετό για όλους μας. Το πρόβλημα είναι ότι θέλουμε, στο πλαίσιο ενός καταστροφικού οικονομικού προτύπου το οποίο ακολουθείται διεθνώς, όλο και περισσότερο.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να περιορίσουμε την κατανάλωσή μας. Τα προβλήματα του νερού είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την κοινωνία μας, τις καταναλωτικές συνήθειες και πρότυπά μας και εν τέλει τις επιλογές μας για τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Η νέα κουλτούρα για το νερό, την οποία πρέπει να απαιτήσουμε (και να προωθήσουμε), πρέπει να δίνει έμφαση στις τοπικές λύσεις, στην εξοικονόμηση και στην ύπαρξη διακρατικών συμφωνιών. Να δίνεται έμφαση στη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις και σε κοινόκτητα μοντέλα διαχείρισης. Το ζήτημα του νερού δεν αντιμετωπίζεται απομονωμένα ως άλλο ένα τεχνικό θέμα, αλλά σε συνδυασμό με ευρύτερες αναπτυξιακές επιλογές και τις οικονομικές, περιφερειακές, χωροταξικές και κοινωνικές πολιτικές, οι οποίες τις καθορίζουν.

Από το 2000, η Ελλάδα μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης καλείται να εφαρμόσει την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το νερό, η οποία θέτει ως στόχο την καλή οικολογική ποιότητα όλων των υδάτινων σωμάτων και την αντιστροφή φαινόμενων ρύπανσης, προτάσσοντας τη διαχείριση στο επίπεδο της λεκάνης απορροής. Ακόμα και στην ελλειμματική οδηγία της ΕΕ, η αντιμετώπιση από τη χώρα μας, αλλά και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες παραμένει σε ιλουστρασιόν φυλλάδια και χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά σε παντοειδείς φιέστες επειδή το «πράσινο» προφίλ πουλά...