Αναδημοσιεύουμε σήμερα αποσπάσματα από ομιλία του Βασίλη Εφραιμίδη σε προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Κυψέλη, το Μάη του 1994, στην οποία αναφέρεται στην ΕΕ και τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων του τόπου:

«Οι επικείμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας. Αυτή η σημασία υποβαθμίζεται από όλα τα άλλα κόμματα, που οι υποψήφιοί τους περί άλλα τυρβάζουν χωρίς εντούτοις να μπαίνουν στην ουσία των προβλημάτων. Και η ουσία είναι ότι μετά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την παραπέρα προώθηση της "ολοκλήρωσης" η Ελλάδα θα μεταβάλλεται βαθμιαία σε υποβαθμισμένο και υποτακτικό τμήμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

«Από τα δύο μεγαλύτερα αστικά κόμματα η ΝΔ είναι φυσικό να αποσιωπά όλες αυτές τις καταστροφικές επιπτώσεις, όχι μόνο γιατί πρωτοστάτησε στην ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ (σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση) αλλά και γιατί, ως κυρίαρχος και παραδοσιακός εκφραστής-εκπρόσωπος του κυρίαρχου οικονομικού κύκλου της χώρας, λίγο ενδιαφέρεται για τα λαϊκά συμφέροντα όσο κύρια για τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, που ο μεταπρατικός της χαρακτήρας τής επιτρέπει να πραγματοποιεί κέρδη και μέσα ακόμα από τη βαθμιαία καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας...

Το ΠΑΣΟΚ, πάλι, αφού εγκατέλειψε τις προ του 1981 σωστές αντι-ΕΟΚ του θέσεις - αλλάζοντας μορφές όπως ο γυρίνος που γίνεται βάτραχος - περνώντας από τη θέση της μη ένταξης στη θέση της ένταξης, όπου όμως και από αυτή στα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα, κατέληξε - μέσα στη λογική και πρακτική της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας - να ανταγωνίζεται με τη ΝΔ για το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τις πολιτικές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα των ίδιων αφεντικών. Ετσι, αποδέχτηκε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αποσιωπώντας και τότε και τώρα τις θλιβερές της επιπτώσεις.

Οσο για τον ΣΥΝ, αυτό το θλιβερό συνονθύλευμα της πρώην ΕΑΡ, των αποστατών-αυτόμολων πρώην κομμουνιστών και διαφόρων πρώην αναρχοαυτόνομων αριστερών-αριστεριστών, αφού ενέκρινε και υπερψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ τραυλίζει σήμερα, μέσα στην ευρω-λαγνεία του, για μια "ριζική" αναθεώρησή της, ξεχνώντας ότι έτσι του απομένει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο. Δηλαδή να κατηγορηθεί είτε για βλακεία - αφού υπερψήφισε άκριτα μια συνθήκη που σήμερα θεωρεί κακή, αφού ζητά τη ριζική της αναθεώρηση - είτε για ανυπέρβλητη υποκρισία, ταρτουφισμό και μπερτοδουλισμό».