Ο κ. Παπαντωνίου σε συνέντευξή του στην «Κυρ. Ελευθεροτυπία» στις 6/8/2000, υποστηρίζει ότι η ευελιξία είναι αυτή που δημιουργεί θέσεις εργασίας.

Βέβαια, ο μύθος της καταπολέμησης της ανεργίας δεν είναι καινούριος. Ξεκίνησε εδώ και μια δεκαετία με τις κατευθύνσεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου μέσω της «Λευκής Βίβλου», για όλες τις χώρες της ΕΕ. Και οι κατευθύνσεις παρέπεμπαν στις ευέλικτες και ελαστικές μορφές εργασίας, στη μερική απασχόληση και στο μοντέλο του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου. Στην Ελλάδα, πριν δύο χρόνια άρχισαν και με νόμο να εφαρμόζονται (Ν. 2639/98).

Ο μύθος όμως της καταπολέμησης της ανεργίας είναι μύθος, ενώ η πραγματικότητα επιμένει να είναι πραγματικότητα και να διαψεύδει κάθε μύθο. Γι' αυτό όλο και περισσότεροι επιστρατεύονται για να αναπλάθουν το μύθο λέγοντας όλο και περισσότερα ψέματα, αφού η πραγματικότητα λέει ότι η ανεργία συνεχώς μεγαλώνει. Στη χώρα μας τον Απρίλη του 1999 έφτασε και επίσημα στο 11,7% (χωρίς να υπολογίζονται οι οικονομικοί μετανάστες), έναντι του 10,8% το 1998.

Κι όμως, η κυβέρνηση επιμένει να βαδίζει τον ίδιο γνωστό δρόμο. Τώρα μάλιστα θα γενικεύσει την εφαρμογή αυτών των μορφών απασχόλησης σε όλους τους τομείς.

Σε ποια λογική πατάει το επιχείρημα της γενίκευσης του μέτρου αυτού, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που προτείνεται τώρα; Τι φαινόμενο είναι για την κυβέρνηση η ανεργία και από πού πηγάζει;

Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει η συνεχής παραπλάνηση των εργαζομένων, γιατί όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν καταβάλει η κυβέρνηση, δε θα μπορέσει να αποδείξει ότι το βαριά άρρωστο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να θεραπεύσει τις ασθένειες που το ταλαιπωρούν.

Γιατί οι αιτίες της ανεργίας βρίσκονται στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα και η ανισόμετρη ανάπτυξή του δεν αφήνει περιθώρια αντιμετώπισης του μεγάλου αυτού προβλήματος. Οι μισοάνεργοι, οι μισοαπασχολούμενοι, οι «μισοί» άνθρωποι, δηλαδή, δεν είναι λύση, αντίθετα εντείνεται παραπέρα η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης μ' αυτή την πολιτική. Και βέβαια, τέτοια εξέλιξη δεν την εύχονται, γιατί δεν τους συμφέρει. Την εργατική δύναμη τη χρειάζονται δυνατή και όχι εξαθλιωμένη, είναι η μόνη πλουτοπαραγωγική δύναμη της κοινωνίας, χωρίς αυτή δεν έχουν και κέρδη.

Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που σκέπτονται και συσκέπτονται, παίρνουν αποφάσεις και ανακοινώνουν μέτρα για την καταπολέμηση της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του αποκλεισμού.

Νομίζετε πως η αστική τάξη και όσοι βολεύονται δίπλα της απέκτησαν, ξαφνικά, φιλανθρωπικά αισθήματα και νοιάζονται για τη φτώχεια; Οχι βέβαια. Το ταξικό τους συμφέρον υπερασπίζονται.

Αλλά για ποια εξασφάλιση συνταξιοδότησης και εισφορών στα Ταμεία μιλάει η κοινοτική επίτροπος; Πόσο εξασφαλίζεται συνταξιοδοτικά ο εργαζόμενος με ευέλικτες μορφές εργασίας; Ενας μισοαπασχολούμενος εργαζόμενος σε πόσα χρόνια δουλιάς θα μπορεί να πάρει σύνταξη και πολύ περισσότερο τι σύνταξη θα πάρει;

Αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ του «Ρ» στις 6/8/2000 για την εργασιακή «ευλυγισία» και την παγίδα των «εξτρά» στα τουριστικά επαγγέλματα.

Ακούστε τι λέει ένας νέος εργαζόμενος:

«Επειδή παίρνεις πολύ λίγα χρήματα από μια δουλιά, αναγκάζεσαι να πιάνεις εξτρά σε μια άλλη επιχείρηση, για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Αυτή είναι η εξτρά απασχόληση. Εκεί έχουν φτάσει τη ζωή, που δεν μπορείς να επιβιώσεις από μια δουλιά μόνο. Στα φαστ-φουντ, βέβαια, είσαι ασφαλισμένος. Πώς όμως; Επειδή δε δουλεύεις 8ωρο, αλλά 4ωρο, ασφαλίζεσαι συγχρόνως και κατά το ήμισυ. Αν είσαι τυχερός και δουλέψεις όλο το χρόνο, θα πάρεις και τη μισή ασφάλεια, μισά ένσημα. Αρα, για ποια ασφάλιση μιλάμε;».

Για δε τα εποχιακά επαγγέλματα, θα πρέπει, αν βρίσκεις κάθε χρόνο δουλιά, για να συγκεντρώσεις τα ένσημα, να δουλεύεις και μέχρι τα 90 σου χρόνια(!), αφού για κάθε χρόνο θα συγκεντρώνεις 100 ένσημα (25 ένσημα το μήνα επί 4 μήνες, ίσον 100 ένσημα το χρόνο).

Αλλά πέρα απ' αυτό, ποιες θα είναι οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία; Πόσο θα αντέξει το κάθε Ταμείο με την κάθετη μείωση των εισφορών, αφού δε θα υπάρχει πλέον πλήρης απασχόληση;

Αν τώρα λάβουμε υπόψη και τις απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές, τότε η συρρίκνωση έως κατάργηση των ασφαλιστικών ταμείων είναι περισσότερο από σίγουρη.

Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει εργαζόμενος που να πιστεύει στ' αλήθεια ότι όλα αυτά που λέγονται και γράφονται αυτό τον καιρό, για τις προτάσεις των αντεργατικών μέτρων, είναι για το συμφέρον της Ε.Τ., των εργαζομένων και ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Αλλωστε τα στοιχεία και μόνο που δημοσιεύονται για τα κέρδη των βιομηχάνων δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες, όσον αφορά στους στόχους της κυβερνητικής πολιτικής. Η ελληνική βιομηχανία, γράφει ο Τύπος, παρουσίασε πέρσι κέρδη προ φόρων ύψους 736,4 δισ., τα οποία ήταν αυξημένα κατά 48,7% σε σχέση με τα 495,1 δισ. δρχ. του 1998. Και την ίδια περίοδο τα στοιχεία της Eurostat αποκαλύπτουν ότι 17 εργαζόμενοι στους 100 θεωρούνται φτωχοί, οι αποδοχές τους είναι κάτω από το 60% του μέσου μηνιαίου μισθού στη χώρα μας. Αν προσθέσουμε και τους άνεργους (12%), τότε το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι το 1/3 του πληθυσμού στην Ελλάδα.

Με τα σχεδιαζόμενα συνεπώς μέτρα «καταπολέμησης» της ανεργίας, η κυβέρνηση προσπαθεί να «φρενάρει», για το συμφέρον της φυσικά, τη φτώχεια, αλλά και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας να εξασφαλίσει.

Καθήκον και υποχρέωση της Ε.Τ., όλων των εργαζομένων της χώρας μας είναι να συντονίσουμε τον αγώνα μας με όσες άλλες κοινωνικές ομάδες και στρώματα θίγονται από τη μεθοδευμένη αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Οι αντιδραστικές, αντιλαϊκές αλλαγές που σχεδιάζονται ενάντια στις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις και δικαιώματα της Ε.Τ., στο χώρο της παιδείας, δημόσιας διοίκησης, υγείας και πρόνοιας απαιτούν την ενωμένη αντίδραση και αντεπίθεση των εργαζομένων, των αγροτών, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας, των γυναικών.

Απομόνωση και μόνον αξίζει στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ο δικός μας διάλογος λέγεται ταξική πάλη.

Το ΠΑΜΕ έχει ήδη πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες για την οργάνωση και την πάλη της Ε.Τ. και όλων των εργαζομένων. Δεν έχουμε την πολυτέλεια καμιάς ολιγωρίας. Πρέπει το μήνυμα του συντονισμένου αγώνα να φτάσει παντού, μέχρι το τελευταίο χώρο δουλιάς, μέχρι το τελευταίο εργαζόμενο και κλάδο. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα τώρα έχει το λόγο.

Οπως επισημαίνει η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τις αντεργατικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, «αν οι εργαζόμενοι ενωθούν στον αγώνα και δεν υποκύψουν σε παραπλανητικούς ελιγμούς, μπορούν να βάλουν εμπόδια στα νέα μέτρα και να παρεμποδίσουν την εφαρμογή τους στους χώρους δουλιάς. Το σύνθημα πρέπει να είναι: Πάλη κατά των αναδιαρθρώσεων που επιβάλλουν η κυβέρνηση και η ΕΕ».