Ο διάλογος είναι αυθεντικός. Λίγα λεπτά μετά την έναρξη της προβολής της ταινίας «Οι ζωές των άλλων». Μητέρα, πατέρας και κόρη (γύρω στα 12-13) παρακολουθούν την ταινία. Παρακολουθούν πως - όπως η ίδια η ταινία δείχνει - μια άγρια και απάνθρωπη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εκεί γύρω στα 1984, δημιουργεί ένα απίστευτο κλίμα τρομοκρατίας σε βάρος των πολιτών της. Πώς ένας υπουργός στήνει ένα ολόκληρο κύκλωμα παρακολούθησης ενός συγγραφέα με βασικό κίνητρο να διεκδικήσει τη γυναίκα του. Πώς τελικά το σκληρό καθεστώς νικιέται από το συναίσθημα, την ευαισθησία και την... αγάπη. Το αρχικό ερώτημα του κοριτσιού μπορεί και να απαντήθηκε. Μπορεί και όχι. Το κινηματογραφικό δημιούργημα έκανε μια απόπειρα να διδάξει πολιτική και ιστορία...

Το κορίτσι δεν αποκλείεται να πηγαίνει στην ΣΤ' τάξη του Δημοτικού. Στην τάξη που θα διδαχθεί ότι κάποτε - ως διά μαγείας - εμφανίστηκε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μια ατομική βόμβα που σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αποτελεί λεπτομέρεια ποια κυβέρνηση, ποιας χώρας και γιατί την έριξε. Θα διδαχθεί ότι το 1922 κάποιοι Ελληνες συνωστίστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης προσπαθώντας να μπουν σε πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα. Θα διδαχτεί ότι η διχοτόμηση της Κύπρου ήταν αποτέλεσμα απλά και μόνο της τουρκικής εισβολής, χωρίς να υπάρχει αναφορά στο ρόλο των ΗΠΑ, της Αγγλίας και του ΝΑΤΟ. Δεν αποκλείεται το κορίτσι να τύχει να παρακολουθήσει στην τηλεόραση τα γνωστά ντοκιμαντέρ που προβάλλονται κάθε τρεις και λίγο τα μεσημέρια στην κρατική τηλεόραση, δημιουργήματα της CIA, για τον Στάλιν και τον Λένιν. Να τους γνωρίσει ως «αιμοσταγείς», «αιμοδιψείς» και ό,τι άλλο. Και να ακούσει στις ειδήσεις ότι οι χιλιάδες που αγωνίζονται για μια Παιδεία που να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, απειλούν την ομαλή κοινωνική λειτουργία.

Το θέμα είναι πιο πολύπλοκο απ' ό,τι φαίνεται. Δεν είναι απλά ένα βιβλίο, μία ταινία, ένα ντοκιμαντέρ, μία πολιτική δήλωση. Είναι μια συνολική προσπάθεια που έχει συγκεκριμένο στόχο. Προσθέτουν κάθε μέρα κι από κάτι. Αν τα δεις ένα προς ένα, χάνεις το σύνολο. Δηλαδή, την αναγκαιότητα να παλέψεις πιο ορμητικά και επιθετικά ενάντια σε όλα αυτά. Ο ιμπεριαλισμός έχει το δικό του στρατόπεδο και τα δικά του όπλα. Οι καπιταλιστές τα εκτοξεύουν σε βάρος της εργατικής τάξης. Οσο οξύνεται η αντίθεση εργασίας - κεφαλαίου, όσο αυξάνεται η εκμετάλλευση, τόσο ωριμάζουν οι συνθήκες για τη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης να οργανωθεί και να αντεπιτεθεί. Και τόσο η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί ακόμα περισσότερα όπλα για την άμυνά της. Και μέσω μιας ταινίας, πολύ περισσότερο μέσω ενός βιβλίου που διδάσκεται στα σχολεία...

Ομως, το ζήτημα δεν είναι μόνο το τι κάνουν αυτοί. Εχουν και οι κομμουνιστές τα όπλα τους. Με μεγαλύτερες δυσκολίες είναι η αλήθεια. Αλλά τα όπλα υπάρχουν και πρέπει να αξιοποιηθούν. Οσο κι αν η συγκυρία σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ευνοϊκή, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε από αυτό που στην πραγματικότητα είναι το Κόμμα και τα μέλη του, δηλαδή η πρωτοπορία. Για παράδειγμα, έχουμε μια σφαιρική γνώση για το πού θα οδηγηθούν τα πράγματα. Οι εκτιμήσεις από τη συμφωνία κιόλας του Μάαστριχτ και μετά αποδείχτηκαν σωστές. Εχουν περάσει από τότε 15 χρόνια. Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, όσα γίνονται στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι αλλαγές στο χώρο της Παιδείας. Με απόλυτα επιστημονικό τρόπο οι κομμουνιστές μπορούν να δουν μπροστά. Ομως αυτό δε φτάνει. Το πλεονέκτημα χάνεται όταν δεν προετοιμάζεται με τέτοιο τρόπο η δράση στον κόσμο και δε γίνεται ιδεολογικο-πολιτική δουλιά προετοιμασίας σε βάθος.

Η εμπειρία, που παρουσιάζεται ήδη στις Νομαρχιακές Συνδιασκέψεις, δύο χρόνια μετά το 17ο Συνέδριο, δείχνει ένα δρόμο. Δείχνει ότι όταν οι κομμουνιστές δουλεύουν με συγκεκριμένο πλαίσιο, με το «Ρ», με συγκεκριμένα επιχειρήματα, με σαφή σχεδιασμό, τα αποτελέσματα είναι θετικά. Το πώς ένα απόκομμα με ένα άρθρο από την εφημερίδα μας μπορεί να λειτουργήσει στο μαθητή, στον εργάτη, στο γονιό σαν το μέσο για να γνωρίσει κατ' αρχήν τι συμβαίνει και να πυροδοτήσει συζήτηση για το πώς θα το παλέψει. Το πώς μέσα από αυτό συνειδητοποιεί ο γονιός ότι πρέπει να σταθεί δίπλα στο παιδί του και να αγωνιστεί μαζί του. Μαζί με τους κομμουνιστές. Αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο μπροστά στο στρατηγικό στόχο της οικοδόμησης του Μετώπου.