Πολλές φορές λέμε πως σε κάποιον χώρο δουλιάς δεν έχουμε κάπου να «πατήσουμε». Ξεχνάμε ότι αυτός στον οποίο μιλάμε, για παράδειγμα στο σύλλογο γονέων, στη συνοικία και αλλού, είναι ταυτόχρονα και εργαζόμενος. Ακόμα πιο συνηθισμένο είναι το αντίστροφο. Εχει μεγάλη σημασία να βάζουμε ενιαία τη θέση μας για όλα τα ζητήματα.

Η πολιτικοποίηση της πάλης είναι κρίσιμο ζήτημα. Στη Ζώνη, για παράδειγμα, τα ταξικά συνδικάτα αναπτύσσουν πλούσια δράση, συγκρούονται, παρουσιάζουν κατακτήσεις. Αυτή η συσπείρωση όμως δεν αξιοποιήθηκε ώστε να εκφραστεί και στα άλλα μέτωπα, όπως στις δημοτικές εκλογές στο Πέραμα. Δεν έγινε κατανοητή από μεγάλες μάζες η ανάγκη σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της σε όλα τα μέτωπα.

Η πείρα του προηγούμενου διαστήματος βοήθησε στο να οργανώσουμε καλύτερα τη δουλιά μας στα διάφορα μέτωπα, εντοπίζοντας κρίσιμους κρίκους. Η αρνητική για παράδειγμα στάση μεμονωμένων εργαζομένων στα φορτηγά στις διάφορες μάχες που δόθηκαν στο λιμάνι, μας έκανε πιο σχεδιασμένα να παρέμβουμε στον κλάδο και να μετράμε σήμερα θετικά αποτελέσματα.

Το θετικό αποτέλεσμα στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά δεν είναι τυχαίο. Βάζει ωστόσο το καθήκον ακόμα πιο αποφασιστικά να το θωρακίσουμε, αναπτύσσοντας περισσότερο τους δεσμούς μας με τους εργαζόμενους, οξύνοντας την αντιπαράθεση με τον αντίπαλο και την πολιτική του, βοηθώντας στον απεγκλωβισμό περισσότερων συνειδήσεων από τη λογική που καλλιεργούν οι εκπρόσωποι εργοδοτών - κυβέρνησης - ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ισχύει και για το Εργατικό Κέντρο Πειραιά.

Οπου δουλέψαμε συστηματικά αξιοποιώντας τον κύκλο των οπαδών και των φίλων του Κόμματος, είχαμε καλά αποτελέσματα, ξεπεράσαμε τις αδυναμίες που έθετε η μικρή κομματική παρουσία στο χώρο. Πρέπει πιο αποφασιστικά να βάλουμε στη δράση τον κόσμο που βρίσκεται δίπλα μας.