Αυτό που ονομάζουμε Αθλητισμό, Γυμναστική, σπορ, Φυσική Αγωγή - πείτε το όπως θέλετε - περιέχει ένα κοινό στοιχείο: την ανθρώπινη κίνηση. Με άλλα λόγια είναι εκφράσεις αυτού του κοινού σημείου της ανθρώπινης κίνησης. Εμείς τα αγκαλιάζουμε όλα αυτά κάτω από τον όρο φυσική κουλτούρα. Θεωρούμε ότι η κίνηση στις εκφράσεις της είναι στοιχείο πολιτισμού, είναι στοιχείο Αγωγής, Παιδείας, είναι κοινωνικό αγαθό που πρέπει να παρέχεται με ευθύνη και φροντίδα της πολιτείας και οι δαπάνες να καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Η κίνηση είναι μέσο. Ενα μέσο που αν χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο επιφέρει πολλαπλά οφέλη στην υγεία του και βοηθάει στην καλλιέργεια μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας.

Για να είναι επωφελής πρέπει να ασκείται κάτω από τα δεδομένα της Αθλιατρικής που προσδιορίζουν τη διάρκεια, την ένταση, τις επαναλήψεις των κινήσεων.

Για να ασχολούνται οι άνθρωποι μ' αυτό το επωφελές αγαθό, πρέπει να έχουν πρώτα και βασικά ελεύθερο χρόνο, να έχουν λυμένα προβλήματα, όπως μόνιμη σταθερή δουλιά, Δημόσια - υποχρεωτική παιδεία, υγεία, πρόνοια κ.ά. Γιατί κατά πώς λέει ο λαός μας «νηστικό αρκούδι δε χορεύει» και πιο ολοκληρωμένα όπως σημείωνε ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στο Γκρέκο», περιδιαβαίνοντας την Ολυμπία: «Οσο η ζωή μάχεται, να διατηρηθεί, να προστατευτεί από τους εχτρούς της, να κρατηθεί απάνω στη φλούδα της γης, πολιτισμός δε γεννιέται. Γεννιέται από τη στιγμή που η ζωή ικανοποιήσει τις πρώτες ανάγκες της κι αρχίσει να χαίρεται λίγη ανάπαψη» για να ασχοληθεί με αθλητισμό, πολιτισμό γενικότερα.

Δεν είναι της ώρας περισσότερη ανάλυση. Τεκμηρίωση αν θέλετε. Κατά τη γνώμη μας αθλητική θεωρείται μια χώρα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού να ασκείται. Δεν είναι οι νίκες, τα μετάλλια σε διάφορα επίπεδα, κριτήριο αξιολόγησης.

Αυτό μοιάζει με τον αστικό οικονομικό δείκτη του κατά κεφαλήν εισοδήματος».

Οταν το μέσο κίνηση μετατραπεί σε αυτοσκοπό, τότε το περιεχόμενο της ουσίας της άσκησης αναιρείται, μετατρέπεται στο αντίθετό του, αρχίζουν οι παρενέργειες. Αυτό που ζούμε σήμερα σαν αθλητισμό είναι η πλήρης αυτοαναίρεση της κίνησης ως μέσο. Η μετατροπή σε αυτοσκοπό, τη μετέτρεψε σε θέαμα με αποτέλεσμα τεράστιες μάζες είτε στις κερκίδες, είτε στα καντράν των τηλεοράσεων παθητικά να πανηγυρίζουν, ή να θλίβονται.

Πέρα από μία στιγμή ευτυχίας ή θλίψης ανάλογα με το αποτέλεσμα, ουσιαστικά ο ίδιος τίποτα δεν κερδίζει. Κερδίζουν οι εταιρείες, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι πάμπλουτοι πρόεδροι κ.τ.λ.

Αυτή η μετατροπή του μέσου σε αυτοσκοπό έμπασε την εμπορευματοποίηση, τα αναβολικά, το κέρδος. Το αθλητικό εποικοδόμημα προσαρμόζεται πλήρως και υιοθετεί όλα τα στοιχεία της εμπορευματικής, παραγωγικής, καπιταλιστικής βάσης (ιδιοποίηση μέσων παραγωγής, μονοπώλια, εταιρείες, εμπόριο, κέρδος). Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Σε μια τέτοια οικονομική παραγωγική βάση αντικειμενικά αντιστοιχίζεται ένας αθλητισμός ιδιωτικοποιημένος, εμπορευματοποιημένος κυνηγός του κέρδους και πάει λέγοντας. Διαλέγουμε λοιπόν και παίρνουμε, αθλητισμός με την κίνηση - άσκηση σαν μέσο για την καλλιέργεια του ανθρώπου, ή αθλητισμός με την κίνηση σαν αυτοσκοπό.

Το θέμα είναι βαθιά πολιτικό, καπιταλιστική οικονομική βάση και αθλητισμός στο πνεύμα, στη φιλοσοφία της κλασικής Ελλάδας, δε γίνεται. Μόνο η ανατροπή της βάσης του κοινωνικοπολιτικού συστήματος μπορεί να αντιστοιχίσει έναν αθλητισμό που η ουσία του θα είναι η κίνηση - άσκηση μέσο και όχι αυτοσκοπός. Οσο αυτό δεν αλλάζει, όσα κακά μας ακολουθούν, θα πυκνώνουν. Φυσικά δεν είμαστε αδιάφοροι για μία σειρά ενδιάμεσα μέτρα, που θα βελτιώσουν τις προϋποθέσεις άσκησης για το λαό και θα περιορίσουν τα αρνητικά.

Βία δεν είναι μόνο το ξύλο, η σύγκρουση φιλάθλων με δυνάμεις των ΜΑΤ. Η βία που μάλιστα πιο σκληρή και αθέατη τσακίζει, είναι η ψυχολογική βία, η οικονομική, η βία των αθέμιτων συναλλαγών, ο εκμαυλισμός μέσω του τζόγου, όλα αυτά που είναι κοινός τόπος στον αθλητισμό - εμπόρευμα.

Η βία είναι συστατικό στοιχείο του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που ζούμε, ρέει απ' όλους τους πόρους του - δεν είναι της ώρας η παραπέρα ανάπτυξη - και φτάνει μέχρι την ακραία της μορφή, τον πόλεμο.

Σε έναν τέτοιο κοινωνικοοικονομικό περίγυρο, δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν η έκφραση της γηπεδικής βίας. Εκδηλώνεται στα γήπεδα αλλά τα αίτιά της έχουν γεννηθεί έξω από τις πύλες εισόδου. Δεν μπορεί το γήπεδο να είναι όαση για FAIR PLAY, και άλλα τινά. Στις κερκίδες είναι θεατές με προϋπάρχουσα παιδεία, αγωγή, πρόσβαση στα αγαθά του πολιτισμού, στη λογοτεχνία, στο καλό βιβλίο. Η ενεργητική απασχόληση με την κίνηση, από την άλλη, είναι τα αδιέξοδα στη δουλιά, στη μόρφωση, στην ανεργία, στα ναρκωτικά, στα καλλιεργημένα πρότυπα, στην παιδεία, στην κοινωνία, στα ΜΜΕ.

Στα στάδια και στα γήπεδα βρίσκονται ίσως οι αφορμές που πυροδοτούν το προϋπάρχον που καλλιεργήθηκε απ' έξω. Μέτρα λοιπόν για όλα τα απ' έξω. Στο βαθμό που εξαλείφονται αυτά τα απ' έξω, θα περιορίζονται, πιθανά, και οι βίαιες γηπεδικές εκφράσεις.

Δείγματα μιας άλλης πολιτικής στον αθλητισμό είχαμε στις χώρες του λεγόμενου από μας υπαρκτού σοσιαλισμού, χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι όλα ήταν μέλι - γάλα. Αλλά αν θέλουμε κάτι άλλο, χωρίς αυτά που μας συνοδεύουν, πρέπει να παλέψουμε για μια άλλη πολιτική συνολικά, μια άλλη εξουσία λαϊκή, για να βρει τη σωστή του έκφραση και ο αθλητισμός.

Στα γήπεδα τα καπιταλιστικά «παίζουμε» ταξικά για να τους κερδίσουμε, για να «χτίσουμε μια κοινωνία άλληνε» που λέει και το τραγούδι.

Παλεύουμε γι' αυτό που σημείωνε ο Ενγκελς από το 1872 ακόμα: «Η παραγωγική ικανότητα της ανθρώπινης εργασίας έφθασε σε τόσο υψηλό επίπεδο, που για πρώτη φορά από τότε που υπάρχουν άνθρωποι ο ορθολογικός καταμερισμός της εργασίας δίνει τούτες τις δυνατότητες: όχι μόνο να παράγει όσο φτάνει για μία υπεραρκετή κατανάλωση απ' όλα τα μέλη της κοινωνίας και για τη δημιουργία άφθονων αποθεμάτων, αλλά και να δίνεται σε κάθε άτομο αρκετή άνεση, ώστε όλα τα πραγματικά άξια στοιχεία των πολιτισμών που μας μεταβιβάζονται ιστορικά, επιστήμη - τέχνη - μορφές προσωπικών σχέσεων, να μπορέσουν να διατηρηθούν και να μετατραπούν από μονοπώλιο της άρχουσας τάξης σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας και να αναπτυχθούν περισσότερο.

Ποτέ δεν υπήρξαν μεγαλύτεροι αγροίκοι από τους σύγχρονούς μας αστούς (το «αγροίκους» εδώ δεν έχει να κάνει με το μεμονωμένο άτομο, αλλά με την άγρια σχέση κεφαλαίου - εργασίας)».

Ανοίγοντας ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστική, λέμε εμείς, εκεί παραφράζοντας τον Ενγκελς, δε θα υπάρχουν αθλητές- αθλητές, αλλά το πολύ πολύ άνθρωποι που κοντά στα άλλα θα είναι και αθλητές.