Δύσκολες οι μέρες γενικά και προσωπικά, πάντα στον πασχαλινό Γολγοθά. Οι ωδίνες του τοκετού της Ανοιξης μοιάζουν με συλλογικό κλάμα ελπίδας. Πιστοί και άπιστοι - οι άθεοι «έχουν κι αυτοί το θεό τους» μαζί με μια ανθρωπιά κι ένα φιλότιμο που θα το ζήλευαν οι ζηλωτές όλων των θρησκειών - γραπώνονται απ' την υψιπετή χθόνια συνείδηση πως η ζωή δεν ηττάται ποτέ από το θάνατο όταν δεν τη θεωρείς ατομική ιδιοκτησία αλλά κατάθεση ελεύθερων πνευμάτων σε μια θαυματουργή συλλογικότητα. Τόσο πλατιά και τόσο αλληλέγγυα που εκτείνεται από τον έρωτα ως τον πόλεμο...

Ελληνικό κανάλι. Πρωινή ζώνη. Παρουσιάζεται η είδηση μιας «παράξενης» κλοπής. Ο πρωταγωνιστής εξηγεί στο μικρόφωνο πώς του έκλεψαν ένα φορτηγό με φέρετρα. Μεγάλης αξίας εμπόρευμα, λέει. Εχει κι άλλα πράγματα μέσα εκτός από κάσες. Μανουάλια. Διακοσμητικά!... Ο δημοσιογράφος νομίζει πως έχει να κάνει με «εργολάβο κηδειών» (θυμίζω πως αυτή είναι η επίσημη και φορολογική ιδιότητα των ιδιοκτητών γραφείων κηδειών). Ομως το θύμα της κλοπής διευκρινίζει πως έχει άλλη δουλιά, άλλο επάγγελμα. «Είμαι», λέει, «έμπορος πενθίμων ειδών». Διευκρινίζει πως εμπορεύεται, διακινεί και παράγει (;) «όλα όσα χρειάζονται τα γραφεία για τις κηδείες»...

Εμπορος πενθίμων ειδών. Τι θέση κι αυτή στον καπιταλιστικό παράδεισο!!! Σταθερή πελατεία. Σίγουρη τροφοδοσία με το αρχικό προϊόν και επιβεβλημένα τα παραφερνάλια, όλα εκείνα τα πένθιμα στρας, λουλούδια, μανουάλια και λακαρισμένα νεκροκρέβατα, που τελεταρχούν τον πόνο της απώλειας, της απουσίας των αγαπημένων. Εμπορος των συνοδευτικών ειδών των τελευταίων ασπασμών, των μεγάλων αποχαιρετισμών.

Το Πάσχα άρχισε και συμβολίζει την έξοδο απ' τη σκλαβιά. Κορυφώνεται με το θάνατο υπέρ των άλλων, των ζώντων. Μπορεί να είναι πολιτισμός πέραν δογμάτων. Βρίσκω εξαιρετικά αναστάσιμη την πολιτική ιδέα που διατηρώ εδώ και χρόνια. Σε μια σοβαρή εκπαιδευτικώς κοινωνία για όλο το λαό, κάθε ικανός πολίτης άνδρας ή γυναίκα άνω των 20 ετών, να εκτελεί κοινωνική υπηρεσία έξι μηνών ως νεκροθάφτης. Μέχρι τα 25 μας να έχουμε όλοι κι όλες την εμπειρία της ζωής προ βεβαίου θανάτου. Δεν ξέρω αν θα ανασταινόμαστε αλλά σίγουρα δε θα θεωρούσαμε τη ζωή των άλλων αναλώσιμο βελτιωτικό της δικής μας. Ισως πατάσσαμε τον ηθικό μας θάνατο. Καλή Ανάσταση σύντροφοι...