Η πολυεθνική Sony, επιτέλους, βρήκε τους χυδαίους και επικίνδυνους ενόχους, τους Ντίλιγκερ της κινηματογραφίας, και η εγχώρια Audio Visual, μας συνέλαβε! Η «δραματική» εξέλιξη των γεγονότων έλαβε χώρα την Τρίτη 24 Απρίλη του 2007, στις 10 η ώρα το πρωί, σε πολύ κεντρικό κινηματογράφο της Αθήνας! Ολοι εμείς οι ένοχοι, οι πονηροί και τρισάθλιοι, τα κατακάθια του κινηματογραφικού χώρου, οι απατεώνες, οι εκπρόσωποι όλου του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου φτάσαμε στο χώρο της σύλληψης σίγουροι πως για μια ακόμα φορά, όπως το κάναμε εκατοντάδες φορές μέχρι τότε, θα ξεγελάγαμε τον πολυεθνικό κολοσσό...

Αυτή τη φορά, όμως, όλα εμείς τα καθάρματα, οι κριτικοί των εφημερίδων, των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, των περιοδικών, σύνολο κάπου είκοσι άτομα, μερικοί από εμάς άνθρωποι με πολλά χρόνια παρουσίας στο χώρο, πέσαμε στην καλοστημένη παγίδα τους. Με το που φτάναμε, συνεννοημένοι ένας - ένας, αμέσως και μας συλλαμβάνανε! Εντεταλμένοι αυστηροί και μοβόροι σεκιουριτάδες μας περνούσανε χειροπέδες και μας παραδίδανε στη χλεύη της κοινωνίας! Της κοινωνίας, που παρακολουθούσε έκθαμβη το θέαμα!

Οι σατανικοί πειρατές των κινηματογραφικών έργων, όλοι εμείς οι κουκουλοφόροι κριτικοί, που αντί να παρακολουθούμε προσεκτικά τις ταινίες, για να γράψουμε σωστή και χρήσιμη κριτική, με τα σατανικά και αόρατα μηχανήματά μας, αντιγράφαμε τις ταινίες, τις βγάζαμε σε DVD και τις πουλάγαμε στην Ομόνοια! Τα χρήματα τα μοιραζόμασταν με τα έντυπα που γράφουμε!

Ολα αυτά, όμως, πήρανε πια τέλος! Την Τρίτη που πήγαμε να δούμε το Spider - Man Νο 3, σε ειδική προβολή που γίνεται για τους δημοσιογράφους, για τις ταινίες της βδομάδας, η πολυεθνική SONY απαίτησε γενική κάθαρση! Οποιος κριτικός ήθελε να μπει στην αίθουσα έπρεπε να ομολογήσει πως αυτός και το έντυπο όπου γράφει είναι πειρατές. Είναι ένοχοι! Γι' αυτό έπρεπε στο πρώτο μπλόκο των σεκιουριτάδων, στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου παρακαλώ, στη θέα όλων των περαστικών, να δείξει την ταυτότητά του, παρότι τον ξέρανε και οι πέτρες! Στο δεύτερο μπλόκο, που ήταν στην είσοδο του κινηματογράφου, έπρεπε να αφήσει το κινητό του. Παρότι το κινητό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιγράψει μια ταινία! Στο τρίτο... δεν προχώρησα, έφυγα! Στα δύο πρώτα, δε θα σας πω τι έδειξα!..

Για την ιστορία και να σοβαρευτούμε! Ολοι οι κριτικοί έχουμε κοινοποιήσει στη Sony, όπως και στις άλλες εταιρείες, ποιοι είμαστε και σε ποιο έντυπο γράφουμε. Με τη Sony, όπως και με τις άλλες εταιρείες, γνωριζόμαστε και σε πολύ προσωπικό επίπεδο, αφού μας αποκαλούν «αγαπητοί συνεργάτες», ενώ δεν είμαστε τέτοιοι! Προς τι, λοιπόν, ο προσωπικός, αλλά και του εντύπου που γράφουμε, εξευτελισμός; Καμία δικαιολογία, δε δικαιολογεί τη συμπεριφορά τους! Μιλάμε για τέχνη και όχι για το στρατόπεδο Γκουαντάναμο!

Ομως, το θλιβερό, δεν είναι η πολυεθνική Sony. Αυτή σαν πολυεθνική, σίγουρα, γνωρίζει από στρατόπεδα και από παρόμοιες συμπεριφορές! Το θλιβερό είναι πως, εκτός από τον «Ριζοσπάστη», κανένα άλλο έντυπο δεν έφυγε! Ακούστηκαν, βέβαια, κάποιες φωνές διαμαρτυρίας, αλλά και οι ταυτότητες επιδείχτηκαν και τα κινητά παραδόθηκαν! Να υποθέσουμε πως αυτό σημαίνει και αποδοχή της συκοφαντίας που εκτόξευσε η Sony; Ή να υποθέσουμε ότι είναι αληθινά αυτά που ακούγονται στους «διαδρόμους». Οτι, δηλαδή, πάνω από την αξιοπρέπεια του κριτικού και του εντύπου, είναι η διαφήμιση; Αυτή, τελικά, καθορίζει τους όρους θέασης της ταινίας! Και όταν λέμε θέασης, εννοούμε θέαση, με όλες τις έννοιες της λέξης!