Ο Ζ. Ζ. Ρουσό διαμορφώθηκε από το σκληρό σχολείο της περιπετειώδους ζωής του αλλά παρ' όλα αυτά βρήκε τον τρόπο να αποκτήσει μια δυνατή παιδεία. Είναι αυτοδίδακτος αλλά ασχολήθηκε με πολύ μεγάλη ποικιλία θεμάτων στο έργο του. Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης το έργο του έπαιξε τεράστιο ρόλο, όχι μόνο ως αιτία, αλλά ως πηγή έμπνευσης. Στους πολιτικούς αγώνες τροφοδότησε με επιχειρήματα, με θέματα, με λόγο, όχι μόνο τους οπαδούς του Ροβεσπιέρου, όπως πίστευαν για πολύ καιρό, αλλά το σύνολο των κομμάτων. Το ύφος του ήταν μοναδικό και η ευγλωττία του συνέπαιρνε τα πλήθη. Φυσικά αν διαβαστεί από πλευράς μαρξιστικής κριτικής υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Για παράδειγμα, η αστική αντίληψη περί «ελευθερίας του ατόμου» και ο μύθος της «φυσικής κατάστασης». Ουσιαστικά αρνείται την πάλη των τάξεων. Τα δικαιώματα που διακηρύσσει είναι πάντα θεωρητικά και αφηρημένα. Ομως, ένα έργο οφείλει να μελετάται με βάση την ιστορικότητά του. Ιδέες σαν αυτές του Ζ. Ζ. Ρουσό ήταν που ενέπνευσαν την επαναστατική τότε αστική τάξη προκειμένου να ανατρέψει τη φεουδαρχία. Μάλιστα, ο Ζ. Ζ. Ρουσό είναι πολύ πιο προωθημένος από τους τότε διανοητές της αστικής τάξης αφού μόνο αυτός βλέπει καθαρά ότι σε κάθε κοινωνία όπου υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί η ελευθερία δεν είναι παρά δόλωμα. Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».