Θα προλάβουμε να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 ή θα μας τους πάρουν πίσω; Τα ολυμπιακά έργα θα είναι έτοιμα όταν πρέπει ή θα γίνουμε ρεζίλι; Θα τα καταφέρουμε έστω και στο παραπέντε ή θα ξεφτιλιστούμε διεθνώς; Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή θα βάλει στο τσεπάκι της την κίτρινη κάρτα ή θα βγάλει την κόκκινη; Θα καταφέρουμε να διοργανώσουμε τους καλύτερους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες ή θα αποτύχουμε;

Αυτά είναι τα αποπροσανατολιστικά διλήμματα που βάζει σκόπιμα η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Από τον περασμένο Απρίλη δηλαδή, τότε που ο πρόεδρος της ΔΟΕ Χ. Α. Σάμαρανκ, απειλούσε δήθεν ότι θα απολέσουμε τους αγώνες, λόγω των καθυστερήσεων που παρουσιάζονται σε μια σειρά τομείς της προετοιμασίας. Από τότε μέχρι σήμερα, ο ελληνικός λαός βρίσκεται ενώπιον τέτοιων ψευτοδιλημμάτων.

Μόλις χτες, περίπου τρία χρόνια μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, ανακοίνωσε ότι τα ολυμπιακά έργα πρέπει να γίνουν με «άλματα». Με συνοπτικές διαδικασίες, που προϋποθέτουν την αδιαφάνεια και την πλήρη ικανοποίηση των υπέρογκων απαιτήσεων των εργολάβων που θα αναλάβουν να κατασκευάσουν τα έργα. Το πλαίσιο, όπως το περιέγραψε ο Κ. Λαλιώτης είναι το εξής: Τα περιθώρια είναι στενά. Η ΔΟΕ πιέζει. Κάθε καθυστέρηση μπορεί να αποβεί μοιραία. Χρειάζεται πλήρης συναίνεση. Προσπάθεια για να νικήσουμε όλοι. Είναι το εθνικό μας κεκτημένο... Ετσι πρέπει να γίνει. Ετσι θα γίνει. Τι σημασία έχει το κόστος όταν πρόκειται για τη «Μεγάλη Ιδέα»... Αλλωστε, πριν από μερικούς μήνες ο υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Φλωρίδης είχε πει ότι «όσο κι αν κοστίσουν τα έργα δεν είναι αυτό το μεγάλο γεγονός».

Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός της κυβέρνησης. Να τοποθετηθεί σε δεύτερη μοίρα - αν είναι δυνατόν να ξεχαστεί τελείως - το κρισιμότερο δίλημμα για τον ελληνικό λαό. Και αυτό είναι ένα: Ποιος θα κληθεί να πληρώσει, για να γίνουν όλα με τέτοιο τρόπο, ώστε να νιώσουμε «εθνικά υπερήφανοι»; Μήπως οι επιχειρηματικοί όμιλοι; Μήπως οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ και οι πολυεθνικές - παγκόσμιοι χορηγοί της, που έχουν μετατρέψει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια τεράστια βιομηχανία αναπαραγωγής των κερδών τους; Ποιος θα βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος; Η απάντηση είναι και σε αυτή την περίπτωση αυτονόητη.

Θα πληρώσει εκείνος που βρίσκεται στη δίνη της αντιλαϊκής επίθεσης από την ίδια κυβέρνηση, που μιλά για «εθνικά κεκτημένα». Εκείνος που σύντομα θα δεχτεί νέα σκληρότερη επίθεση στα εργασιακά του δικαιώματα. Εκείνος που βολεύεται από την κυβέρνηση με ένα διακοσαχίλιαρο, όταν καταστρέφεται το σπίτι του από σεισμό, πλημμύρα ή πυρκαγιά. Εκείνος που θα πρέπει να πληρώσει «χρυσή» μια ιατρική εξέταση. Εκείνος που δε θα μπορεί να σπουδάσει, γιατί θα πρέπει να μάθει τόσα, όσα χρειάζεται για να «ενημερώνεται» από ένα «λάιφ στάιλ» περιοδικό.

Ολοι εμείς δηλαδή, που δεν πρέπει να δεχτούμε ότι «εθνικό μας κεκτημένο» είναι ο πλουτισμός των πολυεθνικών και της ντόπιας ολιγαρχίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εμείς, που δεν πρέπει να συναινέσουμε στην ιδέα της εμπορευματοποίησης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ολοι εμείς που πρέπει να παλέψουμε και να μην υποταχθούμε σε αντιλαϊκές επιλογές που προωθούνται δήθεν για την εξυπηρέτηση του ελληνικού λαού και της ιστορίας του.