Σε σημείωμά της προς τη Σύνοδο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνιστά στα κράτη - μέλη «να επιτρέψουν στα πανεπιστήμια να παίξουν το ρόλο τους στην Ευρώπη της Γνώσης και να συμβάλουν σημαντικά στη στρατηγική της Λισαβόνας για την ανάπτυξη και την απασχόληση». Δηλαδή, να δείξουν οι κυβερνήσεις ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για μεταρρυθμίσεις υποταγής της ανώτατης εκπαίδευσης στις επιδιώξεις των επιχειρήσεων με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας τους. Αλλωστε, η διαδικασία της Μπολόνια αυτόν ακριβώς το στόχο εξυπηρετεί: Γκρεμίζει τον όποιο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης, την αξία των πτυχίων και στη θέση τους φέρνει την ανταγωνιστικότητα, την ιδιωτικοποίηση, την όξυνση των ταξικών φραγμών, το διά βίου κυνήγι δεξιοτήτων, την «αξιολόγηση» - ασφυκτικό έλεγχο των πανεπιστημίων για την προσαρμογή τους στα «νέα δεδομένα»...

Στο σημείωμά της η Επιτροπή ορίζει τρεις τομείς στην ανώτατη εκπαίδευση που πρέπει να αλλάξουν: «Τα προγράμματα σπουδών (τρεις κύκλοι σπουδών, εκπαίδευση με βάση την ανταγωνιστικότητα, ευέλικτες μορφές εκπαίδευσης, αναγνώριση, κινητικότητα), η διοίκηση (αυτοτέλεια, στρατηγική συνεργασία και με τις επιχειρήσεις, διασφάλιση ποιότητας) και η χρηματοδότηση (διαφοροποιημένες πηγές χρηματοδότησης των πανεπιστημίων καλύτερα προσανατολισμένες στο αποτέλεσμα, προώθηση της δικαιοσύνης, πρόσβαση και αποδοτικότητα, περιλαμβάνοντας τον πιθανό ρόλο διδάκτρων, υποτροφιών και δανείων)». Με άλλα λόγια, επικεντρώνει στην αναμόρφωση με προσανατολισμό την ευελιξία, την αποσπασματικότητα, την κατηγοριοποίηση και τη διαφοροποίηση, την πλήρη εξάρτηση της βιωσιμότητας των πανεπιστημίων από την αγορά.

Σαφή εικόνα για την ατζέντα συζήτησης στη Σύνοδο του Λονδίνου είχε δώσει πριν από δυο μήνες (29 του Μάρτη, στην 4η συνάντηση ευρωπαϊκών πανεπιστημίων στη Λισαβόνα) ο επίτροπος της ΕΕ για θέματα εκπαίδευσης, Γ. Φίγκελ. Αναφερόμενος στη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων μίλησε για ένα νέο μοντέλο στο οποίο «το μεγαλύτερο κομμάτι των πρόσθετων χρημάτων που επενδύονται στην ανώτατη εκπαίδευση και την έρευνα δε θα έρθει από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά από ιδιωτικές πηγές. Τα πανεπιστήμια θα αναλάβουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα για τη μακροπρόθεσμη οικονομική βιωσιμότητά τους, ιδιαίτερα στην έρευνα. Πολλά από αυτά θα διαφοροποιήσουν τη χρηματοδότησή τους μέσα από συνεργασίες με επιχειρήσεις, οργανισμούς και άλλες ιδιωτικές πηγές. Τα δίδακτρα ανήκουν σε αυτές τις ιδιωτικές πηγές».

Με πρόσφατη δήλωσή του ο Γ. Φίγκελ επισημαίνει ακόμα ότι τα πανεπιστήμια «πρέπει να επαγγελματοποιήσουν τη διαχείρισή τους, να διαφοροποιούν τις πηγές χρηματοδότησής τους και να ανοιχτούν σε νέες κατηγορίες σπουδαστών, επιχειρήσεων και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, τόσο στην Ευρώπη όσο και έξω απ' αυτήν». Με άλλα λόγια, τα πανεπιστήμια να λειτουργούν ως επιχειρήσεις που θα «μαζεύουν» χρηματοδότηση από διάφορες πηγές, θα τη διαχειρίζονται με μάνατζερ και γενικότερα θα προσαρμόζονται συνεχώς στις απαιτήσεις της αγοράς.