Απόλυτη διάψευση του απατηλού «αμερικανικού ονείρου» είναι η ζωή των δύο προσώπων στο πικρό, σκληρό, αλλά βαθιά ανθρωπιστικό μονόπρακτο του Λέοναρντ Μέλφι «Χαβιάρι με κέικ», που ανεβάστηκε στο «Τζένη Καρέζη». Δυο νέες ακόμα μοναχικές ψυχές, σμίγουν ένα βράδυ τις μοναξιές τους, σε φτωχογειτονιά μιας μεγαλούπολης. Η Βέλμα - μια φτωχή, αφελής, ευγενική, φοβική, στερημένη τον έρωτα, με φευγάτο από την οικογένεια πατέρα κι αδελφό, με μια ατομίστρια, καταπιεστική, άεργη μάνα, που την αναγκάζει να κάνει δυο δουλιές, είναι σερβιτόρα σε καφέ. Εκεί πιάνει δουλιά και ο εκτός εκδοτικών κυκλωμάτων ποιητής Φράνκι, που ζει σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα, όπου τα βράδια παρηγορεί τη μοναξιά και τα διαψευσμένα όνειρά του με πιοτό. Στη δουλιά η Βέλμα μιλά συνεχώς στον Φράνκι, αποζητώντας μια απλή ανθρώπινη επικοινωνία. Μια παγερή νύχτα καρτερά τον Φράνκι σε στάση λεωφορείου. Εκείνος, θαρρώντας ότι θέλει σεξ, την καλεί στην γκαρσονιέρα του, όπου θα αλληλοαποκαλύψουν τις δυστυχίες και την ανάγκη τους να βρουν έναν άνθρωπο που να τους νιώσει και να τους νοιαστεί. Η Βέλμα εξομολογείται ότι «τρελαμένη» από τη σκληρότητα της μάνας της τη σκότωσε. Παντέρημη, έχει ανάγκη ένα «χέρι βοηθείας» κι αυτό γίνεται ο Φράνκι. Το έργο, σε ρεαλιστικής ακρίβειας σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, εύγλωττη μετάφραση του Αντονυ Μπερκ, ρεαλιστικά σκηνικά και σύγχρονα κοστούμια του Κώστα Παππά, ατμοσφαιρική μουσική του «Trio ex tempora» και φωτισμούς του Τάκη Ζερβουλάκου, υπηρετήθηκε από δυο καλές ερμηνείες. Πιο ψαγμένη, λεπτοδουλεμένη στο λόγο, την κίνηση και την έκφραση ήταν της Τζένης Κόλλια. Αμεση, αλλά και με «ευκολίες» ήταν η ερμηνεία του Κώστα Καζανά.