Η αντιπαράθεση της ιμπεριαλιστικής Αμερικής με τη σημερινή νεοκαπιταλιστική Ρωσία συνεχίζεται. Η πρόθεση των ΗΠΑ να εγκαταστήσουν τη λεγόμενη αντιπυραυλική ομπρέλα πάνω από Τσεχία και Πολωνία ήταν το τελευταίο σημείο τριβής. Η Ρωσία απάντησε με την απειλή να εγκαταστήσει πυραύλους πολλαπλών κεφαλών που θα στοχεύουν την Ευρώπη. Το ζήτημα θυμίζει τη δεκαετία του 1980 σε εντελώς διαφορετική βάση. Ηταν το αμερικανικό δόγμα της «αυτοκρατορίας του κακού» (ΕΣΣΔ), η οποία έπρεπε να καταστραφεί. Ετσι έγινε η εγκατάσταση των πυραύλων μέσου βεληνεκούς «Πέρσινγκ» και «Κρουζ» στην τότε Δυτική Ευρώπη που προκάλεσε την εγκατάσταση των SS 20. Πίσω απ' όλα υπήρχε το σενάριο των ΗΠΑ: Η πρόκληση ενός πυρηνικού πολέμου στο ευρωπαϊκό έδαφος όπου η καπιταλιστική Αμερική θα ερχόταν ως απελευθερωτής και ταυτόχρονα ανορθωτής στην κατεστραμμένη Ευρασία. Το κακό απέτρεψε η μαζική μαχητική παρουσία του ευρωπαϊκού και αμερικανικού κινήματος ειρήνης σε συνδυασμό με τη σώφρονα πολιτική της ΕΣΣΔ. Τώρα η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει. Η νεοκαπιταλιστική Ρωσία συμμετέχει στην G8 ως καθεστωτικός εταίρος της κορυφαίας συγκέντρωσης δυνάμεων που καθορίζει την τύχη του πλανήτη.

Το ζήτημα ξεφεύγει από την προγενέστερη αντίθεση μεταξύ των δυο αντίπαλων κοινωνικών συστημάτων, ΗΠΑ - ΕΣΣΔ, μητρόπολης του καπιταλισμού και κέντρου του σοσιαλισμού. Εξελίσσεται σε ενδοκαπιταλιστική διένεξη δύο ...αδελφών ψυχών. Θα λειτουργήσει στο πλαίσιο των γνωστών κατά καιρούς εσωτερικών ισορροπιών με τις ισχυρές αγκωνιές για τα επί μέρους ισχυρά εθνικά συμφέροντα. Το έδαφος ανταγωνισμού είναι η Ευρώπη των μεγάλων εργατολαϊκών παραδόσεων αλλά και της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανασύνταξης με την εισροή αμερικανικών κεφαλαίων. Πίσω από τη στρατιωτική αντιπαράθεση της ιμπεριαλιστικής Αμερικής με τη νεοκαπιταλιστική Ρωσία υπάρχουν τα συνδεδεμένα οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα της κάθε πλευράς. Στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας βρίσκεται η ενέργεια, το πετρέλαιο και το αέριο της Ρωσίας και των χωρών της Κασπίας.

Στη γεωστρατηγική κορυφή βρίσκεται η χρησιμοποίηση των κυβερνήσεων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών της Ανατολικής Ευρώπης εναντίον της Ρωσίας και το πάντοτε μείζονος σημασίας εμπόριο όπλων που συνδέεται με τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την επιρροή τους. Στην επικίνδυνα εξελισσόμενη ενδοκαπιταλιστική αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας η ευρωπαϊκή αστική τάξη δείχνει να μένει έρμαιο ιμπεριαλιστικών διαθέσεων. Οπως παλιότερα, επιζητεί την επικοινωνία με τη Ρωσία και ταυτόχρονα μένει πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ. Η εκλογή του Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία της Γαλλίας είναι το έσχατο χαρτί της να διασφαλίσει την ιδιαιτερότητά της στην κατανομή των διεθνών συμφερόντων. Αυτό την υποχρεώνει να δένεται περισσότερο στην ιμπεριαλιστική συμμαχία της με τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα να επιζητεί ενεργειακές σχέσεις, πετρέλαιο και αέριο, με τη Ρωσία του νεοκαπιταλισμού. Στοιχείο αυτής της προσπάθειας είναι και η εξωτερική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της Ρωσίας με κορύφωση το πρόσφατο ταξίδι του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια. Ολη η επανεμφανιζόμενη φιλολογία περί επαναφοράς του ψυχρού πολέμου γίνεται για να κρύψει την ουσία αυτής της όξυνσης. Η αντίθεση τώρα εξελίσσεται στο εσωτερικό του διεθνούς καπιταλισμού και η πορεία της καθορίζεται από τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Ο χρόνος θα δείξει πού θα φτάσει και τι αντιδράσεις θα δημιουργήσει τόσο στο εσωτερικό του καπιταλισμού, όσο και στο εργατολαϊκό κι ευρύτερο προοδευτικό κίνημα μαζί με την αφύπνιση του διεθνούς κινήματος ειρήνης.