Συμπληρώθηκαν εννέα μέρες από το «φευγιό» του Μενέλαου Στεφανίδη. Ηθος, σεμνότητα, αξιοπρέπεια, εργατικότητα, αγώνας χαρακτήριζαν τη ζωή του. Πιστός στις αρχές και τα ιδανικά του ΚΚΕ, αταλάντευτος έως το τέλος, υπηρέτησε με πάθος τις Τέχνες και τα Γράμματα. Μούδρος, Μακρόνησος, Αϊ Στράτης, οι τόποι εξορίας του, όπως και όσων δεν έσκυψαν το κεφάλι, δε διαπραγματεύτηκαν τις ιδέες, τις αξίες και τα οράματά τους. Ο Μενέλαος Στεφανίδης, 24χρονος ήταν όταν εξορίστηκε στο Μούδρο της Λήμνου. Ενα «ψηλό, γεροδεμένο παιδί», όπως θυμάται ο συνεξόριστός του Βασίλης Καραμπάτσος. Εφτασε ώριμος άντρας, που πλησίαζε τα 40, για να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας. Δεκατέσσερα χρόνια αλύγιστος στα κολαστήρια της εξορίας...

Ο Μ. Στεφανίδης γεννήθηκε το 1923 στην Κωνσταντινούπολη. Με όλη την οικογένειά του έζησε το Γολγοθά της προσφυγιάς και επιβίωσης στην Ελλάδα. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, δουλεύοντας και πηγαίνοντας σε νυχτερινό σχολείο. Για την ΕΑΜική του δράση διώχτηκε και το 1947 εξορίστηκε στο Μούδρο Λήμνου και από εκεί, το 1949, στη Μακρόνησο.

Ακολούθησε (1950-1961) ο Αϊ-Στράτης. Το 1961 επέστρεψε από την εξορία, γνώρισε και παντρεύτηκε την Φρόσω Βαρβάκη, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, ενώ ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία σαν γραφίστας.

Από το 1970 και για πάνω από 30 χρόνια στράφηκε στο γράψιμο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα και με μεγάλη επιτυχία με τη λογοτεχνική μετάπλαση για παιδιά πολλών αρχαιοελληνικών μύθων (για θεούς, ημιθέους, ήρωες κλπ.), μελετώντας ακούραστα τις πηγές. Εγραψε και εξέδωσε, μαζί με τον αδερφό του, ζωγράφο, εικονογράφο των βιβλίων και λογοτέχνη Γιάννη Στεφανίδη, τη 18τομη σειρά της ελληνικής μυθολογίας για παιδιά, η οποία μεταφράστηκε σε πάρα πολλές γλώσσες. Στράφηκε, επίσης, και στη νεότερη ελληνική παράδοση, μελετώντας εκατοντάδες παραμύθια, από τα οποία επέλεξε και επεξεργάστηκε τα πιο αντιπροσωπευτικά.

Ετσι ολοκλήρωσε ένα μεγάλο συγγραφικό έργο, ένα έργο ζωής, όπου καθρεφτίζονται ο πλούτος της ψυχής του, το ήθος, η αξιοπρέπεια και οι γνώσεις του. Πάντα αισιόδοξος, καλοσυνάτος, χαρούμενος, γελαστός, χάρισε στην οικογένειά του, στους συντρόφους του και σε όσους τον γνώρισαν μαθήματα ανθρωπιάς, εργατικότητας, σεμνότητας και πίστης πως «κάποια μέρα ο κόσμος θα γίνει πιο όμορφος, πιο ευγενικός, πιο δίκαιος για όλους».