«Οι Εσθονοί βίωσαν τα τρία χρόνια ναζισμού περίπου ως ανακούφιση της σταλινικής καταπίεσης (...) η αριστερά θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα κατήγγελε τόσο τις σταλινικές αγριότητες όσο και τις πρόσφατες (...) παρόμοια θα έπρεπε να καταγγείλει τις σταλινικές αγριότητες που βιώθηκαν από τους Αλβανούς (που πρόσφατα αγκάλιαζαν τον Μπους) και όσους άλλους υπέστησαν τη σοβιετική μπότα. Κι ας έθεσαν εκτός νόμου τα ΚΚ» (ο Διονύσης Γουσέτης στην «ΑΥΓΗ»).

«Είναι πρωτόγνωρο το 60% των ψηφοφόρων ενός κομμουνιστικού και επαναστατικού (όπως αυτοπροσδιορίζεται το ΚΚΕ) να γοητεύεται από τις απόψεις ενός ακροδεξιού μορφώματος (...) οι αποκλειστικές ευθύνες ανήκουν στη σημερινή ηγεσία του εθνικιστικά μεταλλαγμένου ΚΚΕ (...) η "ανυπακοή" του ενός είναι η απάντηση στο "αντισταθείτε" του άλλου (...) θυμίζουν όσα έγιναν στη Γαλλία πριν δύο δεκαετίες όταν το ΚΚΓ λεηλατήθηκε κυριολεκτικά από τον Λεπέν» (η συνέχεια μαθημάτων γκαιμπελισμού στην «ΕΠΟΧΗ»).

«Στην πολεμική κατά του βιβλίου βρέθηκε πράγματι πολύ κοντά ένα τμήμα της Δεξιάς με ένα τμήμα της Αριστεράς, ή ό,τι παραδοσιακά αποκαλούμε Δεξιά και Αριστερά. Οι νέες συμμαχίες τις οποίες έχουμε δει και σε άλλα θέματα και πιθανότατα θα βλέπουμε συχνότερα στο μέλλον» (η Μ. Ρεπούση στο «ΒΗΜΑ»).

«Η κυρία Ρεπούση απ' την αρχή αυτής της ιστορίας έδειξε μια σχεδόν ακατανόητη αλαζονεία. Αντί να θιχθεί με όσα της κατελόγιζαν ως λάθη πολλοί και διαφορετικοί άλλοι δικαίως άλλοι αδίκως κι αντί να απαντήσει με ένα έστω κείμενο (αριθμός 1) όπου θα στήριζε με επιχειρήματα (επιστημονικά και πολιτικά) τις απόψεις της και όπου θα αποδείκνυε το δίκιο της, κατέφυγε στην άρνηση να κριθεί από οποιονδήποτε στην αρχή... από οποιονδήποτε άλλον πλην από τους ιστορικούς στη συνέχεια. Ομως η ίδια ούτε καν ιστορικός είναι. Είναι καθηγήτρια Γαλλικής. Εκαμε μεταδιδακτορικό στην Παιδαγωγική της Ιστορίας, αλλά ιστορικός δεν είναι» (η επισήμανση από τον Στάθη Σ. στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)