Το πρόσφατο πραξικόπημα στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, η επιχείρηση εξοστρακισμού των ταξικών δυνάμεων από την Εκτελεστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας, είναι άλλη μια επίθεση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού κατά του ΠΑΜΕ. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι τυχαίες. Οπως τυχαίο δεν είναι το γεγονός, πως την περασμένη βδομάδα, μέρα απεργίας στην ΠΟΕΔΗΝ, οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις με πρωταγωνιστή την ΠΑΣΚΕ, εμπόδισαν βουλευτή του ΚΚΕ να μιλήσει στην απεργιακή συγκέντρωση των εργαζομένων και να μεταφέρει τη συμπαράσταση του Κόμματος στον αγώνα τους, όταν την ίδια στιγμή έδιναν απλόχερα τον λόγο στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του «ΣΥΝ».

Αυτή η κοινή από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ επιχείρηση, με τη συμμετοχή και των δυνάμεων του ΣΥΝ, που εμφανίστηκε και με κοινά ψηφοδέλτια σε σωματεία και ομοσπονδίες, η κοινή ταχτική ενάντια στις ταξικές δυνάμεις, (Εργατικό Κέντρο Πειραιά, σωματείο Ευαγγελισμού για τη συγκρότηση προεδρείου), έχουν κοινή βάση. Επιτίθενται στο ΠΑΜΕ γιατί αντιπαλεύει την ταχτική της υποταγής και της συναίνεσης που εφαρμόζουν, δρώντας αποφασιστικά για την ταξική ενότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ενώ με τις προτάσεις του και τη δράση για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής τάξης, αντιπαλεύει την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου, των κομμάτων του και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επιτίθενται στο ΚΚΕ αντί να αντιπαλεύουν την πλουτοκρατία και την πολιτική της. Και το κάνουν γιατί δε βάζει νερό στο κρασί του, δεν τα διπλώνει. Αλλωστε η κολλητική ουσία που ενώνει τις τρεις αυτές παρατάξεις είναι η αντίληψή τους ότι οι εργάτες δεν πρέπει να έχουν «υπερβολικές» απαιτήσεις, αλλά πρέπει να υποκύπτουν σε αυτό που αντέχει η οικονομία. Η κοινή βάση τους είναι το γεγονός, ότι δεν μπορούν να ανεχθούν τις δυνάμεις που με το πρόγραμμά τους και τη δράση τους επιδιώκουν να βγάλουν την εργατική τάξη έξω από τον φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης, να σπάσουν τις αλυσίδες που της επιβάλει η λογική του κέρδους, την οποία καθόλου δεν αρνούνται.

Αλήθεια πότε και πώς αυτές οι παρατάξεις χρησιμοποίησαν τις δυνάμεις που διαθέτουν στο συνδικαλιστικό κίνημα για να εναντιωθούν στην αντεργατική πολιτική; Με την ΟΝΕ συμπορεύτηκαν. Τη Λισαβόνα την εξυμνούν. Στον «κοινωνικό διάλογο» τρέχουν πρώτοι, συμμετέχοντας σε όλα τα όργανα κοινωνικού εταιρισμού που επιχειρούν να αφοπλίσουν το κίνημα. Την ώρα που εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, βρίσκονται σε ομηρία και απειλούνται με απόλυση, στον μόνο δήμο που «ανακάλυψαν» πρόβλημα, είναι στο Δήμο Νίκαιας, όπου ο κομμουνιστής δήμαρχος και η δημοτική αρχή δίνουν αγώνα για τη μονιμοποίησή τους.

Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι αυτή η επίθεση είναι μια «εσωτερική» υπόθεση του συνδικαλιστικού κινήματος. Οτι απλώς εκφράζει μια αντιπαράθεση για επιμέρους πλευρές στην τακτική ή τις απόψεις της μιας ή της άλλης παράταξης. Η επίθεση αυτή εκφράζει κάτι πολύ βαθύτερο, έχει συνέπειες στη ζωή του κάθε εργάτη. Είναι μια σχεδιασμένη απόπειρα να χτυπηθεί η πραγματική φωνή των εργαζομένων μέσα στα συνδικάτα. Να υπονομευτεί η δράση του ΠΑΜΕ, του πιο συνεπούς υπερασπιστή των εργατικών συμφερόντων. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός κάνει τη «βρώμικη δουλιά» για λογαριασμό του κεφαλαίου. Βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Δε θα τους περάσει. Οπως δεν τους πέρασε σχεδόν εννέα δεκαετίες.