Από το περιεχόμενο αυτού του νομοσχεδίου και από τις σχετικές τροπολογίες που κατέθεσε η κυβέρνηση σ' αυτό, γίνεται φανερό ότι πρόκειται για το πρώτο νομοσχέδιο που υλοποιεί μέρος του γενικού κυβερνητικού σχεδίου «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» όπου περιέχονται οι γενικότερες κυβερνητικές αναδιαρθρώσεις στη Δημόσια Διοίκηση. Αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν στη δημιουργία μιας, αποτελεσματικότερης στην υλοποίηση των γενικότερων αντιλαϊκών κοινωνικοοικονομικών κυβερνητικών αναδιαρθρώσεων Δημόσιας Διοίκησης.
Συγκεκριμένα μέσα από αυτό το νομοσχέδιο ανατρέπονται και οι όποιες διασφαλίσεις κάποιων αντικειμενικών προσλήψεων των υπαλλήλων από τις κατηγορίες ΠΕ (πανεπιστημιακής εκπαίδευσης) και ΤΕ (τεχνολογικής εκπαίδευσης, ΤΕΙ) που γίνονταν μέσα από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ του νόμου 2190, αφού με βάση το νομοσχέδιο, οι προσλήψεις και από αυτές τις κατηγορίες θα γίνονται κατευθείαν από το φορέα της δημόσιας υπηρεσίας, δηλαδή από τα διορισμένα κυβερνητικά όργανα και θα εγκρίνονται από την κυβερνητικά ελεγχόμενη τριμελή επιτροπή προσλήψεων.
Ετσι η κυβέρνηση επαναφέρει την πλήρη ρουσφετοκρατία, αποσυγκεντρώνοντας ταυτόχρονα το ρουσφέτι και τις πελατειακές σχέσεις. Κύρια όμως μ' αυτόν τον τρόπο θα επιλέγονται από τα κυβερνητικά όργανα, εκείνοι που θα είναι «πιστοί εκτελεστές της κυβερνητικής πολιτικής» όπως τους θέλει ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με τη γνωστή συνέντευξή του κατά την παρουσίαση του κυβερνητικού σχεδίου «ΠΟΛΙΤΕΙΑ».
Αυτό το όργανο, όχι μόνο θα επιδικάζει τις προσφυγές δημοσίων υπαλλήλων που δεν ικανοποιήθηκαν από τη, σε πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο, εκδίκαση της υπόθεσής τους αλλά, ντεφάκτο και αυτοδίκαια θα ασκεί ένσταση επί όλων, αθωωτικών και μη των αποφάσεων των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών συμβουλίων.
Επίσης, στην ίδια τροπολογία, ορίζεται ότι «η προσφυγή ενώπιον του συμβουλίου της Επικρατείας κατά των αποφάσεων των πειθαρχικών συμβουλίων, δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, πλην της προσφυγής κατά αποφάσεων που επιβάλλουν την ποινή της προσωρινής ή οριστικής παύσης».
Στην ουσία δηλαδή αυτό το ενιαίο πειθαρχικό υπερσυμβούλιο, θα αποτελεί μια μόνιμη δαμόκλεια σπάθη πάνω από όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο, αφού «αυτοδίκαια» θα αναιρεί όλες τις αποφάσεις, αθωωτικές ή μη, των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών συμβουλίων. (Στην πράξη δηλαδή έτσι καταργούνται τα πρωτοβάθμια). Παραπέρα, αξιοποιώντας τα άρθρα της απαγόρευσης, της πολιτικής δράσης του νεκραναστημένου υπαλληλικού κώδικα και τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης, σε κάθε δημόσιο υπάλληλο που «δε θα συμμορφώνεται προς τας κυβερνητικάς υποδείξεις», θα επιβάλει ένα πλήθος κλιμακούμενων ποινών μέχρι και την ποινή της προσωρινής ή οριστικής παύσης. Αν τώρα προσθέσουμε και το γεγονός ότι αυτές οι ποινές, πλην της τελευταίας, δεν αναστέλλονται ακόμα και όταν παραπεμφθούν με προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, τότε γίνεται φανερό το μέγεθος του αυταρχισμού που εμπεριέχει αυτή η διάταξη που «στήνει τον υπάλληλο στον τοίχο» της αυθαιρεσίας και των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι επίσης φανερό ότι αυτό το πειθαρχικό υπερσυμβούλιο θα αξιοποιηθεί και στην επερχόμενη, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της υπουργού κ. Β. Παπανδρέου, σύνδεση του μισθού με την αποδοτικότητα. Ο απείθαρχος στην πολιτική της κυβέρνησης θα θεωρείται και μη αποδοτικός και θα υφίσταται τις σχετικές περικοπές των αποδοχών του.
Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ότι αυτές οι αντιδραστικές αντιδημοσιοϋπαλληλικές αλλαγές γίνονται για την ταχύτερη εκδίκαση των πειθαρχικών υποθέσεων, όχι μόνο δεν ευσταθούν αλλά και υποτιμούν κάθε νοημοσύνη, γιατί πώς είναι δυνατό, ένα δευτεροβάθμιο υπηρεσιακό συμβούλιο να εκδικάζει όλες τις χιλιάδες πειθαρχικές υποθέσεις όλων των πρωτοβάθμιων υπηρεσιακών συμβουλίων, ταχύτερα από τα εκατοντάδες δευτεροβάθμια που τώρα τα καταργεί;
Για τον ίδιο στόχο, δηλαδή, για την επιβολή της ακραίας αντιλαϊκής και αντεργατικής της πολιτικής, των γενικότερων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική ασφάλιση, στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια κλπ., η κυβέρνηση δε διστάζει, σύμφωνα με την πρόσφατη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, να σχεδιάζει ακόμα και τη θεσμοθέτηση της κατάργησης των πορειών και των διαδηλώσεων του μαζικού λαϊκού κινήματος. Ετσι θέλει να μας βάλει στο γύψο.
Σε όλα αυτά η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ συναινεί και πάλι διά της σιωπής της. Εκείνο συνεπώς που προέχει είναι ο άμεσος, έμπρακτος παραμερισμός της και η άμεση ενεργοποίηση της βάσης των εργαζομένων σε ταξική κατεύθυνση, ώστε μέσα από τα ενιαία μέτωπα των ταξικών αγώνων μας, όχι μόνο να μην επιτρέψουμε να μας γυρίσουν στις μαύρες εποχές του σύγχρονου «ιδιώνυμου» αλλά και να κατακτήσουμε τα αντίστοιχα με τις σημερινές ανάγκες, σύγχρονα εργασιακά δικαιώματα.