Αντιπροσωπεία φορέων ενός νησιού του βορειοανατολικού Αιγαίου (δεν έχει σημασία ποιο νησί, καθώς σχεδόν όλα, σε όλα τα πελάγη έχουν ανάλογα προβλήματα) κατέβηκε στον Πειραιά να συναντηθεί με τον αρμόδιο υπουργό (δεν έχει σημασία με ποιον ακριβώς, καθώς όλοι τους, και των δύο κομμάτων που κυβερνούν τον τόπο τα τελευταία 33 χρόνια, την ίδια πολιτική μαρασμού εφάρμοσαν), να διαμαρτυρηθούν για τα δρομολόγια των πλοίων που προσεγγίζουν τον τόπο τους. Υπολογίζεται ότι μια οικογένεια τεσσάρων ενηλίκων με αυτοκίνητο θέλει 210 ευρώ, απλά για κατάστρωμα, συν άλλα τόσα για επιστροφή. Το σύνολο 420 για ταξίδι με ένα - δυο σαπάκια, ηλικίας άνω των 30 ετών, μετασκευασμένα, το ένα αγορασμένο από την Ισπανία, το άλλο από τη νήσο του Μανν στην Ιρλανδική θάλασσα, τα οποία στην καλή περίπτωση θέλουν 11 ώρες από τα λιμάνια της Αττικής για να σε μεταφέρουν στον εν λόγω προορισμό. Που και πολύ κόσμο ντόπιο έχει, και στρατευμένους, και τουρισμό, και παραγωγή δική του να εξάγει ή να εισάγει προϊόντα, άρα ιδιαίτερα αυξημένες ανάγκες να ικανοποιηθούν.

Τους δέχτηκε ο υπουργός, έβγαλε καφέ, πορτοκαλάδα, φοντάν. Ξεκίνησε τις γαλιφιές, καθότι ο έπαρχος, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας του νησιού, ο νομάρχης και μια βουλευτής του νομού είναι της «παράταξης». Και «τι ωραίο που είναι το νησί σας», και «τι καλά που περνάτε εκεί», και τέτοια. Τους «έφαγε» έτσι κοντά μια ώρα. Ως και οι «δικοί» του άρχισαν να εκνευρίζονται, οπότε έθεσαν το ζήτημα για το οποίο τον επισκέφτηκαν. «Τα δρομολόγια αυτά είναι και δεν αλλάζουν», ήρθε ορθά - κοφτά η απάντηση, όταν το πράγμα σοβάρεψε. «Δηλαδή, κύριε υπουργέ, πρέπει να προχωρήσουμε σε απεργία πείνας, για να προσέξετε το αίτημά μας;». «Και το πισινό σας (σ.σ: άλλη λέξη χρησιμοποίησε όπως αποδεικνύεται από σχετική ανακοίνωση των φορέων) να χτυπάτε, και στο κατάρτι να δεθείτε σαν τον Οδυσσέα, τα δρομολόγια δεν αλλάζουν», ανταπάντησε. Πάλι καλά που δεν τους έκανε κανένα άλλο «λογοπαίγνιο», για να τους προσβάλλει ακόμα περισσότερο. Εφυγαν άπραγοι.

Απ' αυτό το επεισόδιο και τη στιχομυθία μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον, πόσο όλοι αυτοί οι αστέρες της πολιτικής, οι χαμογελαστοί και φιλικοί, οι «σύγχρονοι», οι προσηνείς και εύγλωττοι, εκνευρίζονται, απαξιώνουν, οικτίρουν και χυδαιολογούν μόλις ακούσουν ένα λαϊκό αίτημα. Δεύτερον, πόσο τρέχουν να τους καλύψουν ακόμα και οι προσβλημένοι «δικοί» τους. Π.χ. ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, αντί να σκεφτεί το λαό που τον εξέλεξε, δήλωνε σε εφημερίδα ότι ο υπουργός είχε μια άτυχη στιγμή πάνω στα νεύρα του και ότι γενικώς ασχολήθηκε με το θέμα τους. Και τρίτον πόσο λίγα έχουν να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα από τέτοιες προσωπικότητες, από τέτοιες πολιτικές, που τους κατάντησαν αποκομμένους Ροβινσώνες στην «ισχυρή Ελλάδα» του 21ου αιώνα, καταδικασμένους να θαλασσοδέρνονται δέσμιοι στο μεσιανό κατάρτι μιας βαθιά αντιλαϊκής και φιλοεφοπλιστικής πολιτικής. Ωρα να βγάλουμε το κερί από τα αυτιά.