Νομιμοποιούν καταπατήσεις που γίνονται σε καμένες δασικές και δημόσιες εκτάσεις. Επιβραβεύουν την τακτική των αυθαιρέτων και την αισχροκέρδεια που γίνεται με τη γη. Υποκρίνονται για το «θεαθήναι» όταν μιλούν για αναδάσωση. Διαθέτουν ψίχουλα για τη δημιουργία υποδομών προστασίας των δασών. Αδιαφορούν για την προμήθεια μέσων για την πυρόσβεση, εναέριων και επίγειων. Ασχολούνται με τις προσλήψεις «ημετέρων» και όχι με την επάνδρωση χρήσιμων για την κοινωνία υπηρεσιών. Μετατρέπουν σε άθυρμα για τις ορέξεις των κερδοσκόπων μια χώρα χωρίς κτηματολόγιο και δασολόγιο.

Αυτή είναι η πολιτική που «οπλίζει» το χέρι των εμπρηστών. Αν επρόκειτο «απλά» για «ανίκανους», μετά από τόσες δεκαετίες, μετά από τόσες καταστροφές, θα είχαν βρεθεί οι ικανοί. Το πρόβλημα δεν είναι «απλά» ότι είναι «άχρηστοι». Πρόκειται για βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα που έχει να κάνει με το πώς λειτουργεί αυτό το κράτος, ποιες είναι οι προτεραιότητές του, ποια συμφέροντα προστατεύει, τι προσανατολισμούς έχει, για ποιους ενδιαφέρεται, σε ποιους δίνει λογαριασμό. Είναι τα κριτήρια του συστήματος, δηλαδή, που καθορίζουν την «ικανότητα» ή την «ανικανότητα» των υπηρετών του.

*

Στο πλαίσιο αυτού του «ανίκανου» συστήματος να προστατέψει τον απλό άνθρωπο, τα δικαιώματα και τα συμφέροντά του, η αυτοθυσία των πυροσβεστών, των στρατιωτών και των κατοίκων, δε φτάνει από μόνη της, για να σωθούν τα δάση.

Απαιτείται να λειτουργήσει το λαϊκό «ένστικτο της αυτοσυντήρησης». Που σημαίνει: πολιτική συνειδητοποίηση του προβλήματος, πολιτική καταδίκη των αιτίων του και πολιτική χειραφέτηση απέναντι στους πολιτικούς «εμπρηστές» ενός συστήματος, που μετρά κάθε εκτάριο καμένης γης με τη μεζούρα του κέρδους.