Η θλιβερή κατάσταση στον τομέα της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων δεν άπτεται μόνο των συγκεκριμένων μέτρων στους χώρους εργασίας, αφορούν στο σύνολο των μέτρων και των υποδομών που πρέπει να διαθέτει μια πολιτεία και τη συνολική πολιτική της στον τομέα αυτό.

Οπως επισημαίνει η Ελληνική Εταιρεία Ιατρικής Εργασίας, στη χώρα μας δεν υφίσταται η εξειδίκευση του Τεχνικού Ασφαλείας σε επιστημονικό επίπεδο. Στην πράξη, στις περισσότερες των περιπτώσεων ο θεσμός του Τεχνικού Ασφαλείας δεν είναι παρά ένας θεσμός εμπειρογνώμονα σεμιναριακού επιπέδου...

Επιπλέον, η ειδικότητα της Ιατρικής της Εργασίας παραμένει υποβαθμισμένη και κατά βάση ασκείται από γιατρούς άλλων ειδικοτήτων χωρίς εξειδίκευση στο αντικείμενο αυτό. Χειρότερη είναι η κατάσταση στον τομέα των επαγγελματικών ασθενειών, αφού δεν υπάρχουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, στους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς και στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα δημόσιες υποδομές εκτίμησης και πρόληψης του επαγγελματικού κινδύνου. Και ακόμα, αιτία για την παραπάνω κατάσταση είναι η ουσιαστική απουσία ξεχωριστού κλάδου ασφάλισης του επαγγελματικού κινδύνου με εργοδοτική εισφορά, όπως ισχύει σε άλλες χώρες. Με δυο λόγια, ενώ οι επιχειρήσεις ασύδοτες δεν παίρνουν κανένα μέτρο, σκοτώνουν και σακατεύουν εργάτες, δεν έχουν και το παραμικρό κόστος. Ολο το βάρος της επιβίωσης και αποκατάστασης χιλιάδων τραυματισμένων εργατών κάθε χρόνο φορτώνεται πάλι στους εργαζόμενους και στα ασφαλιστικά τους ταμεία. Το κεφάλαιο μένει πάντα στο απυρόβλητο. Και το κράτος του με την πολιτική του εξουσία απλοί παρατηρητές των εγκλημάτων στους τόπους δουλιάς.